het vir haar en Janus raakgeloop en hulle vertel my hulle gaan trou.”
“Ek hoor ook so. En nie wanneer nie; eerskomende Saterdag. Volgens haar is daar geen rede om langer te wag nie.”
“Is jy orraait daarmee?”
“Nee, maar aan die ander kant moet sy nou maar maak soos sy wil. Ek sien nie meer kans vir die oorloë met haar nie. Sy klink gelukkig en hulle gaan vir hulle ’n karavaan koop en ek weet nie wat hulle nog alles beplan nie. Solank ek net nie saam met hulle hoef te gaan kamp nie. Of by hulle in die huis hoef te bly nie.”
Melissa lag. “Julle kan drie matching sweetpakke laat maak wat julle op julle kampekspedisies kan dra.”
“Jy het beslis al te veel wyn gehad.”
“Hoe gaan dit met jou en die predikant?”
“Ek dink dis tyd dat ek hom stadig daarop begin voorberei dat ek dalk nie die soort vrou is na wie hy soek nie. Aan die ander kant wonder ek soms … wat is die kanse dat so ’n goeie man ooit weer my pad sal kruis? Veral ’n goeie man wat vir my kans sien?”
“Jy kan nie met ’n man trou omdat hy ’n goeie man is nie. Jy moet darem iets vir hom voel ook.”
“Ek dink ek sal iets vir hom kan voel.”
“Nee, dis nie soos dit werk nie, en jy behoort dit te weet.”
“Mel, het jy al daaraan gedink dat al hierdie liefde en emosies wat ons dink daar moet wees, bullshit is? Kyk na die egskeidingsyfers. Is dit nie tyd dat ons ’n ander model moet begin volg nie?”
“Soos om met iemand te trou vir wie jy niks voel nie?”
“Maar vir wie jy baie respek het.”
Melissa skud haar kop. “Sweetie, jy kry dalk te veel son. Nee, hoewel dit wonderlik is as ’n mens jou partner respekteer, moet daar darem iets meer wees.”
“Ek dink jy maak ’n fout, maar ons kan dié gesprek op ’n ander dag voortsit.”
“Jy en Albert?”
“Ek het hom vanmiddag gesien. Albert is steeds Albert en sal dit waarskynlik altyd bly. ’n Deel van my sal seker altyd op ’n manier vir hom omgee, maar dalk is dit soos ’n ma vir ’n stout kind omgee. Ek weet ook nie. Verhoudings is nie my sterkpunt nie. Jy kan waarskynlik ’n sielkundige verhandeling skryf oor die keuses wat ek maak, en dis waarom ek wonder of ek nie dalk nog altyd die ding aan die gatkant beetgehad het nie.”
“Dis daai bleddie sprokies se skuld. Ek het besluit daar is nie ’n manier hoe ek vir Mia ’n sprokie met ’n prins in gaan lees nie. Ek gaan nie nog ’n vrou grootmaak wat haar lewe lank na haar Prince Charming soek nie.”
“Die arme kind. Ek sal graag wil weet hoe jy dit gaan regkry. Soms dink ek ons is geneties geprogrammeer om dit te doen.”
“Mel?” onderbreek Antonie se stem hulle.
Melissa rol haar oë. “Ek dink sy grootste vrees is dat ek sal wegloop en hom met die kinders en die huis en die hond en die tuinier en die huishulp en sy ma los.” Sy roep: “In die sitkamer!”
Antonie kom ingestap. “Wat maak jy hier?” Hy steek vas toe hy Ellie sien. “Ellie, my magtig. Ek het nie geweet jy is hier nie.” Hy stap nader en soen haar.
Kort op sy hakke kom die twee peuters ingehardloop. Gee Ellie een kyk en klim dan op haar skoot. “Ellie my iets gebring?” wil die driejarige Mia weet terwyl haar boetie ook gretig sy hand uithou.
“Soos jy kan sien, word hulle vir die strate grootgemaak. Antonie, praat met jou kinders. My magtig, ’n mens sou sweer hulle is niks gewoond nie.”
“Julle twee, ’n mens bedel nie so nie.”
Ellie staan op en haal twee pakkies lekkers uit haar rugsak. “Vra net eers vir julle ma of julle dit al mag eet.”
“Ons het klaar kos geëet,” snip die seuntjie.
“Vat julle lekkers en gaan kyk ’n bietjie TV,” sê Melissa.
“Dis die sielkundige wat vir ander ouers leer om nie die TV as ’n babysitter te gebruik nie,” laat Antonie droogweg hoor.
“Desperate times call for desperate measures. En jy kan asseblief vir Mr Delivery bel. Ek het nog nie kos gemaak nie.”
“So het ek geruik.”
Ellie staan laggend op. “Jou vrou gaan nou vir jou lekker kos kom maak. Ek moet ry.”
“Hoe gaan dit met jou?”
“In een stuk.”
“Jy lyk baie goed.”
Ellie het hom deur die jare nog altyd jammer gekry. Dit was beslis nie sy skuld dat sy beste vriend hulle twee se verlowing verbreek het nie, maar dis asof hy haar na al die jare steeds nie behoorlik in die oë kan kyk nie. Sy en hy moet miskien eendag alleen ’n bottel wyn oopmaak en die lug suiwer, want sy hou van hom en sy dink Melissa kon nie ’n beter man gekry het nie. En sy hou hom beslis nie verantwoordelik vir die feit dat sy vriend haar op ’n dag nie meer wou hê nie.
“Jy kan nie nou al ry nie. Eet ten minste eers saam met ons,” sê Melissa.
“Ek moet by die huis kom. Dit was ’n lang dag. Ek sal jou bel, dan kom kuier julle ’n slag weer vir ’n naweek.”
Ellie en Antonie groet en dan druk sy Melissa teen haar vas. “Pas jou man mooi op. Hy is nog ’n Prince Charming.”
Melissa soen haar op die wang. “Pas jou op en kom nou ’n slag terug. Ek mis jou. Of sit net meer gereeld jou selfoon aan.”
Toe Ellie in die straat indraai, kyk sy terug na waar Melissa en Antonie in die deur staan. Antonie se arms is van agter om sy vrou en die beeld tref Ellie op ’n sagte plek onder haar ribbes. Wat sy nie vir Melissa sê nie, is dat sy letterlik bid hulle twee se huwelik moet hou. Sy het êrens ’n voorbeeld nodig. Hulle soort normaliteit anker haar wanneer die wêreld om haar te deurmekaar raak.
Nick was sy bord en eetgerei. Op pad huis toe het hy onthou om koffie en melk te kry, en sommer ’n paar vooraf vervaardigde bakkies kos ook in sy mandjie gegooi. Die prentjies op die bakkies het hom honger gemaak, maar hy kan nou nie juis onthou hoe die kos gesmaak het nie. Daar is te veel dinge om aan te dink. En vanaand is daar veral een gedagte wat hy nie afgeskud kry nie. Hy neem sy selfoon en stuur ’n boodskap vir Clive Barnard.
Het jy dalk ’n selfoonnommer vir McKenna? Die een wat ek nog het, is blykbaar nie meer geldig nie.
Dit neem ’n rukkie voor Clive antwoord. Nee. Waarom soek jy haar?
Ek wil haar sommer iets vra wat sy dalk nog onthou van haar tyd by Allegretti.
Jammer. Ek kan nie help nie.
Nick lê al toe hy iets onthou. Hy skakel die bedlig aan en vat sy selfoon. Hy google mediese dokters in die Kaap se noordelike voorstede. Na ’n rukkie se soek tussen die blaaie wat opkom, vind hy wat hy vermoed die regte een kan wees.
Dis
