gedink. Volgens sy bron daardie tyd is sy met ’n dokter getroud en woon in Tygerberg-heuwels of Welgemoed.
Hy kry ’n nommer vir die spreekkamer en stoor dit op sy selfoon. Hy sal dit môreoggend skakel.
Daarna skakel hy nog ’n keer die hospitaal, maar daar is geen nuwe nuus oor Patrice nie. Toe maak hy sy oë toe en laat die naweek se gebeure soos ’n film in sy gedagtes terugspeel. Toe dit niks nuuts oplewer nie, gaan hy ’n entjie terug. Probeer dink aan enige gesprekke wat hy die laaste week of twee met Allegretti gehad het, gesprekke waarvan hy dalk nou eers die konteks verstaan. Maar daar is niks wat uitstaan nie.
Dis die duiwe, besef Ellie toe sy behoorlik wakker is en die geluide kan eien. ’n Rilling glip teen haar rug af. Die horlosie langs haar bed sê dis drie-uur. Haar Ierse ouma het altyd verwys na “the witching hour” – die tyd wat hekse en geeste op hulle bedrywigste is.
Die nag behoort aan uile, nie duiwe nie. Sal dit ’n kat wees wat hulle pla? ’n Slang?
Dit raak weer stil. Daar is geen naggeluide nie. Nie eers die huis maak ’n geluid nie. Dis ’n stil ou huis hierdie. Die huis op die hoogte. Soms, net nadat die son gesak het, is daar ’n krakie of twee, amper soos ’n sug. Sy hou van die plek. Na vyf maande het hulle twee mekaar se grille en nukke agtergekom en is daar ’n vreedsame naasbestaan. Sy voel veilig in die huis. Die dik ou mure is stewig, die dak lek nie. Soos die son al hoe meer noord skuif namate die herfs vorder, is dit asof die vensters wyer word. Die son se strale dieper laat inkom.
Sy het nie vanaand die uile gehoor nie, besef sy. Sy hou van uile, en was bly toe sy agterkom sy het ’n familie hier agter die huis in die ou buitegebou geërf. Sy wil die storie glo dat uile boodskappe van die ander kant af bring. Daarom luister sy elke aand of sy hulle hoor. Sy gaan staan soms op die stoep om hulle te sien jag. Anders as ander voëls, maak hulle byna geen geluid wanneer hulle vlieg nie. Sy het oor hulle opgelees en agtergekom spesiale vere breek die turbulensie op in kleiner strome, wat die klank demp. Sagte fluweelagtige donse demp die klank nog meer. Stil jagters van die nag en skugter waarnemers van die dag.
Die duiwe fladder nog ’n oomblik en ’n paar koer voor die stilte weer neerdaal. Onwillekeurig soek-soek haar hand onder die kussing tot sy die koue metaal raak vat.
Elke oggend as die son opkom en ’n streep oor die houtvloer gooi, belowe sy haarself dit was die laaste nag. Een of twee keer het sy dit al reggekry om in die bed te klim, selfs haar oë toe te maak, maar elke keer moes sy in ’n stadium weer opstaan en haar rewolwer uit die kluisie haal en onder haar kopkussing sit. En selfs dan wil die slaap nie altyd kom nie.
Sy staan op. In die kombuis skakel sy die ketel aan, dan gaan trek sy haar warm sokkies aan en gooi ’n trui oor haar kop. Die kamer wat sy as studeerkamer ingerig het, is aan die ander kant van die huis. Die lamp op die lessenaar flikker ’n keer of wat toe sy dit aanskakel. Daar lê stapels papier. Sommige is in lêers, maar die meeste bladsye is in hopies. Sy kan toe-oë haar weg deur al die papierwerk vind.
Sy hoor hoe die ketel afskakel en gaan maak vir haar tee. Met die beker in haar hand kom sit sy by die lessenaar, maar kyk na die groot velle papier wat teen die muur opgeplak is. Daar is name, lyne, verwysings, pyle, vraagtekens. Sy kom sit dikwels snags hier. Soms lees sy weer deur ’n verslag, ander kere sit sy net. Soms voel dit of al die name op haar vel getatoeëer is.
Sy was al ’n week of twee hier toe sy agtergekom het iemand by haar departement het vergeet om haar toegangskode tot die interne netwerk te kanselleer.
Sy was einde verlede jaar oorgehaal om te bedank. Die brief was al geskryf, die papierwerk aan die gang, toe haar hoof haar vra om haar besluit te heroorweeg.
“Take some time off,” het brigadier Andile Zondi haar aangeraai. “I can stretch it to six months if need be. Sort yourself out, get some fresh air and do some living. Then come back and give me your answer.”
Brigadier Ahmed, haar oorlede pa se vriend en hoof, het saamgestem toe sy hom van Zondi se aanbod vertel.
“Ons twee het mos al hierdie gesprek gehad. Jy weet ’n mens neem nie onder sulke omstandighede sulke ingrypende besluite nie. Gaan maak jou kop skoon en besluit dan.”
Dis nie asof sy nie probeer om haar kop skoon te maak nie. Die hemel weet, sy doen haar bes. Soms verbeel sy haar sy kry dit reg, maar op ’n dag en soms in die middel van die nag is dit asof ’n deur oopgaan – en aan die ander kant van die deur is vrae, nagmerries, verwyte, kwaadwees. Dan voel dit soos een van daardie vertrekke by ’n kermis waar jy jou tussen ’n klomp spieëls bevind. Spieëls wat die waarheid verwring, wat jou dinge laat sien wat dalk nie bestaan nie en op die ou end beelde van jouself wys wat jy nie wíl sien nie.
Sy het toe Zondi se aanbod aanvaar, en gehoop die gal sal bedaar en êrens tussen die spieëlbeelde sal sy die waarheid uitken.
Die dag toe sy agtergekom het sy het nog toegang tot al die departement se lêers, was dit soos ’n teken. Sy het geweet wat om te doen. Die belangrikste saak van haar lewe probeer oplos. Die moord op John McKenna.
Sy glo die mense wat aan die saak werk, doen hulle bes; sy weet ook hoe meer tyd verstryk, hoe skraler is die kans dat hulle die skuldiges gaan vind. Sy blaai weer deur die lêers, tel hier en daar ’n bladsy op. Sy is reeds honderde male deur al die papierwerk, en steeds is daar nie ’n naam of name na wie sy die vinger kan wys nie. Een van die koerante het destyds gepraat van ’n “random shooting”, wat daarop sinspeel dat die koeëls enigeen kon getref het. Haar pa was ongelukkig op die verkeerde tyd op die verkeerde plek. Sy hou nie van daardie verduideliking nie. Dit is te sinneloos. John McKenna was te groot om sinneloos te sterf. Sy dood moet ten minste ’n rede hê. Toeval is nie goed genoeg vir hom nie.
Sy hoor weer ’n duif, kom orent en gaan staan by die venster. Die werf is stil. Die buitelig is aan en sy kyk na die akkerboom by die voordeur wat al heelwat kaler is. Die blare daaronder raak by die dag meer. Vanaf die stoep kan sy al die klam grond onder die blare ruik. Daardie aardse reuk van molm wat so eie aan die herfs is.
Vannag is dit egter nie haar pa se dood wat haar wakker hou nie. Sy kan Clara nie uit haar gedagtes kry nie. Clive kan maar sê dis nie haar verantwoordelikheid nie, maar dit help nie. Sy vóél verantwoordelik.
Sy draai om en kyk weer na al die name en strepe op die velle papier teen die muur. Daar is soveel moontlikhede. In die soort bestaan wat Nazeem Williams voer, is daar nooit enkelvoudige probleme en oplossings nie. Hy is ’n man met baie vyande, net soos die res van hulle. Hulle lewe in ’n wêreld waar lojaliteit deur die grootte van jou beursie bepaal word.
Sy neem ’n laaste sluk tee en gaan lê weer. Die bed is koud en sy trek haar bene op en krul in ’n hopie. Sy mis soms ’n ander lyf hier langs hare. Daardie nadertrek, die hand op die heup, jou lyf in die ander een se holte. Julle asemhalings wat mettertyd mekaar vind en op dieselfde ritme in en uit dein. Die nag is nie gemaak vir alleen wees nie. Sy wil liewer nie dink aan waar Clara vannag is nie. Sy het al geleer dat die dood soms genadiger is, maar die gedagte dat Clara dalk dood is, maak haar naar. Die lewe skuld haar nog tyd.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно
