en verby?”
“Hoeveel keer moet ek dit nog sê? Jy het die groen lig: skiet hom vir brekfis, skiet sjampanjeproppe of skiet hom met ’n haelgeweer. Doen met hom wat jy wil – vry hom van sy voete af, uit sy sokkies uit, ek gee nie om nie.”
“Is hy nie getroud nie?”
“Ek glo nie.”
“Ek het ook na sy ringvinger gekyk en dit lyk nie so nie. Hoe is dit moontlik dat so ’n vangs nog los rondloop?”
“Vergeet hom nou. Hou op klets en gaan werk!”
Die vlieëniers en ingenieur kom aan boord terwyl Arabel besig is om southappies op ’n skinkbord uit te pak.
“Alles reg hier, Arabel?” verneem Henning.
“Alles in orde, kaptein,” rapporteer Arabel.
“Dis goed. Passasiers?”
“Daar’s 22 eersteklas, 50 besigheidsklas, 232 toeristeklas, 304 in totaal. Draagbaargeval, vergesel deur ’n gekwalifiseerde verpleegster. Addisionele suurstof op bystand.”
“Dankie. Goed om so ’n bekwame waardin aan boord te hê.”
“Plesier, kaptein,” antwoord sy saaklik.
Jaco knipoog onderlangs vir Arabel, maar druk verby sonder ’n woord, en Phil Davies volg sy voorbeeld, albei blykbaar in hul pasoppens vir die nuwe bevelvoerder. Henning, egter, bly staan. Hy verstel ’n ventileerder bokant een van die sitplekke en toets of die lugvloei sterk genoeg deurkom, skakel die leesliggie aan en af, en stel die musiek se volumekontrole. Dan buk hy en tel ’n rafel van die pers mat af op.
Arabel staan roerloos. Kontroleer hy haar werk of peuter hy sommer ingedagte? Of die woorde waarvoor hy so lief is: uit gewoonte?
“Nog iets, kaptein?” verneem sy.
Hy lyk verleë. “Jy hoef my nie kaptein te noem nie.”
Arabel is gespanne en dit maak haar reaksie skerper as wat dit teenoor ’n ander bevelvoerder sou wees. “Wat sou jy verkies? Jawohl, Herr Kommandant?”
“Moenie laf wees nie.”
“En moet ek op aandag spring en salueer?”
“Dis nie nodig om sarkasties te wees nie. Ek het in vrede gekom, gehoop ons kan vriende wees.”
“Jy was nie eintlik wat ek sou noem … vriendskáplik vanmiddag op die strand nie,” verwyt sy hom. “Of is dit hoe jy normaalweg optree teenoor jou dosyne ‘vriendinne’?”
Hy het genoeg ordentlikheid om skaam te kry. “Nee. Natuurlik nie. En ek het nie dosyne vriendinne nie.”
“Net so ’n tiental?”
“Nee.”
“Net een spesiale een?”
“Dis nie nou ter sprake nie.”
’n Onverwagte antwoord. ’n Ondertoon in sy stem laat haar ondersoekend opkyk, maar sy gesig verraai niks. Sy smoor die skielike beklemming in haar binneste. Wat het sy verwag? Dat hy ses jaar lank soos ’n monnik sou leef? Uit eie ervaring weet sy Henning is ’n warmbloedige man wat nie lank sonder ’n vrou in sy lewe kan klaarkom nie. En die afwesigheid van ’n ring beteken niks. Wie sê hy is nie dalk getroud nie?
Arabel draai weg, bang haar gesigsuitdrukking verklap meer as syne. Sy tel nog ’n stukkie rafel op die mat op, voor hy dit sien en reken die kajuit is nie behoorlik skoongemaak nie. Sy frommel die rafeltjie tussen haar vingers en kyk hom waterpas aan. “Wat wou jy vanmiddag op die strand bewys, Henning?”
Hy lyk uit die veld geslaan. “Bewýs? Niks nie. Hoekom sou ek iets wou bewys? Ek wou jou graag sien, met jou gesels en hoor hoe dit gaan, dis al.”
“Al die pad tot amper op Curepipe net om te hoor hoe dit gaan?” Haar wenkbroue lig ongelowig.
“Nee, miskien nie,” erken hy eerlik. “Ek het jou gaan soek omdat ek gereken het dis nodig.”
Sy verstyf. “Hoekom?”
“As ons ’n week lank in noue kontak moet saamwerk, kan ons mekaar nie die hele tyd vermy nie. Een of ander tyd moes ek en jy by mekaar uitkom, die ys breek en die lug suiwer.” Hy peuter weer met die leesliggie, skakel dit aan en af. Dan kyk hy om na haar. “Om jou weer te sien, was amper soos die ou dae. Jy is selfs mooier as wat ek jou onthou het. Dit het gemaak dat … ek onvoorbereid was op die impak van die verlede. Ek wou niks bewys nie, my emosies het doodeenvoudig handuit geruk. Dit het net gebeur, sonder dat ek kon keer. Ek het reeds om verskoning gevra. Wil jy ’n skriftelike apologie hê?”
As hy só na haar kyk, is sy ook nie verantwoordelik vir haar emosies nie.
“Nee. Net ’n belofte dat jy in die toekoms van my af sal wegbly.”
Sy was beïndruk dat hy tot nou so kalm en geduldig was. Dis nie die Henning Reynecke wat sy onthou nie en sy het meer van die nuwe weergawe begin hou. Maar agterin die grougroen oë merk sy ’n smeuling wat waarsku dit was net tydelik, die stilte voor die storm. Hier is weer donderweer aan die kom …
“Hoe bedoel jy?”
“’n Onderneming dat jy nie weer jou attensies op my sal afdwing nie.”
Henning pluk ’n sitplekgordel wat skeef oorkruis lê in posisie. “Hoekom gaan jy nie polisie toe en doen dit behoorlik nie? Kry ’n inperkingsbevel teen my, Arabel. Maak dit tweehonderd meter wat ek van jou af moet wegbly, anders sluit hulle my toe. Of kry vir jou ’n dubbelloophaelgeweer. Dan behoort jy veilig te wees.”
Sy ruk haar op. “Wie is nóú sarkasties?”
“Wie het daarmee begin?”
“Nee, dit was mos nooit jy nie! Alles was altyd my skuld.”
“Ek wou nie skei nie, dit was jý.”
’n Diensklokkie pieng agter hulle in die kombuis. “Passasiers op pad!” roep die senior kelner oor die interkom. “Kajuitpersoneel na jul stasies!”
Henning marsjeer in die gang af. Hy het meer ontsag vir ’n 747-makrostraler as vir ’n eenslaapkamerwoonstel in Langebaanweg – die stuurkajuit se deur word sagter agter hom toegeklap.
“Heil Hitler!” salueer Arabel hom en plak haar pet op haar kop. ’n Hele week hiervan … Laas kon sy haar tasse pak en uitstap. Maar hoe stap jy uit tienduisend meter bokant die see? Veral as swem nie jou sterk punt is nie? Sy glo nie Henning sal hierdie keer ’n vinger verroer om haar te red nie. Hy sal eerder haar kop onder die water indruk.
“Sitplek 16D?” vra ’n manstem.
Arabel diep van iewers ’n verwelkomende glimlag op. “Goeienaand, meneer. Welkom aan boord! Die vierde ry, die venstersitplek regs.”
Die man hou sy selfoon op. “Ek weet hy moet afgeskakel bly tydens die vlug, maar kan ek nou nog gou bel?”
“Sekerlik, meneer,” stel
