doen wat hy wil … Arabel knik. “Ek neem kennis, kaptein.”
Sy oë flits, maar hy sê niks. Net voor hy die oorfone terugskuif, kyk hy oplaas om na Arabel. “Hou die mikrofoon nader aan jou mond en probeer om minder geaffekteerd te praat.”
Arabel kan dit nie glo nie. Hoekom dít nou weer oprakel? Hy weet tog sekerlik sy wou haar stem kamoefleer. Of maak hy ’n grap? Een kyk na sy gesig laat haar besluit hy is wraggies ernstig. Waaroor is hy so op die oorlogspad? As dit oor die kamtige inperkingsbevel gaan, is hy kleinlik. Of steek daar meer agter? Opgekropte griewe as gevolg van die egskeiding?
Henning het ’n klompie kredietpunte in haar swart boekie. Dis die perfeksionis in hom wat hoë standaarde vereis waar hy in beheer is, besluit sy. Sy hou by haar goeie voornemens en baklei nie terug nie.
“Reg, ek sal onthou,” belowe sy.
In sy groenblou oë is ’n mengsel van iets amper soos ’n verskoning en … iets anders wat sy nie kan plaas nie. Arabel vertoef egter nie om uit te vind wat dit is nie. “Mag ek gaan?” vra sy.
Die vlugtige toegeeflikheid verdwyn. “Jy het nie my toestemming nodig nie.”
Dis nie hoe sy dit bedoel het nie. Sy kan verstaan as hy weer gedink het sy is sarkasties. Maar hoe moes sy weet hy wou nie iets byvoeg oor die weer nie? Dis dieselfde met die kaptein-sêery, wat hom heel duidelik irriteer, maar hoe sal dit klink as sy Henning op sy voornaam noem terwyl hulle aan diens is? Niemand weet van hul vorige verbintenis nie, net Tess, en sy het belowe om niks te sê nie.
Hy het haar tog “juffrou Coetzee” genoem en sy het nie ’n oog geknip nie, maar hy vlieg háár in. Die wêreld sou ’n makliker plek gewees het sonder mans, besluit Arabel. Behalwe as jy ’n pap wiel moet omruil. Of ’n klavier wil skuif.
Sy gee pad uit die stuurkajuit. Onder in die gang tel sy tot by vyf voor sy die mikrofoon optel. “Goeienaand, dames en here. Namens kaptein Reynecke en sy bemanning: welkom aan boord Jakaranda-lugdiens, vlug JA 636 na Hongkong. Ons vliegtyd tot op Kai Tak-lughawe sal 8 uur 50 minute duur, teen ’n togsnelheid van 920 kilometer per uur en ’n hoogte van 10 700 m. Skakel asseblief alle elektroniese toerusting af, maak u sitplekgordel vas en onthou dat rook verbode is. Ons wens u ’n aangename vlug toe. Dankie.”
Die oomblik toe die gordelligte uitdoof, spring Dion, Vince en Arabel aan die werk. Een pak die trollie, een bedien, een versamel vuil skottelgoed. Eersteklas is meesal manspassasiers, middeljarig in eenderse pakke klere, en Arabel het geleer om na hul dasse op te let sodat sy kan onthou wie drink wat en hul glase korrek opvul. Vanaand is dit: die pienkerige das rooiwyn, breë sportiewe strepe bier, blommetjiesdas Chardonnay, bleek das vodka en daslose polonek whiskey. Dit werk, behalwe die diva en die Amerikaner wat saam met elke gereg ’n nuwe Suid-Afrikaanse wyn wil proe.
Halfpad deur die koffiebediening kom die storm. Soos Arabel verwag het, laat Henning onmiddellik die gordelligte waarskuwend flikker. Dion sleep die trollie kombuis toe en hulle pak blitsvinnig af, trek die oonde se veiligheidsknippe vas en pak swaar goed op die vloer. Henning se stem kom oor die lug, so onverwags dat Arabel ruk soos sy skrik. Dit klink of hy reg agter haar staan.
“Dames en here, goeienaand. Kaptein Henning Reynecke wat praat. My verskoning vir die sinkplaatpad waaroor ons ry. Ons het ’n klompie slaggate getref, wat normaal is dié tyd van die jaar en niks is om u oor te bekommer nie. Vir u eie veiligheid versoek ek egter dat u almal u sitplekgordels sal vasmaak en swaar handbagasie van die oorhoofse rakke verwyder. Dankie.”
Buite lyk dit soos ’n vuurwerkvertoning, met weerlig wat onophoudelik deur die cumuluswolke flits. Die straler se ligte knipper ’n paar keer toe die weerlig die afleiers tref. Deur die venster lyk dit asof die vlerke só hewig vibreer dat hulle enige oomblik kan losskeur en in die dieptes ondertoe tuimel.
Arabel is gewoond aan tropiese storms, maar dié een lyk asof dit aan ’n sikloon of ’n tornado gekoppel is. Die onlangse tsunami lê vlak in haar geheue … Berna vra altyd of sy nie bang is nie, veral in die nag as dit stil is en almal slaap en daar net donker see doer ver onder hulle is … Sy haal maar telkens haar skouers op en antwoord ligweg dat as ’n ou se tyd daar is, is jou tyd daar. Niks wat jy daaraan kan doen nie. Een van die seuns het op ’n keer so na sy ma en sy tannie geluister en met groot oë gevra: “Okay, maar wat as die dude langs jou se tyd daar is en nog nie joune nie?”
Daardie dag het sy en Berna daaroor gelag, maar op hierdie oomblik is dit nie meer vir Arabel snaaks nie. Die 747 tref ’n lugleegte en sy hoor hoe ’n blik deodorant in die toilet van die rak afval en heen en weer oor die vloer rol, kletterend tussen die deur en die kajuitwand. Sy kom agter haar keel is toegetrek en haar hande klam. Asseblief, Henning, vra sy woordeloos, hou kop. Ek is jammer as ek jou ontstel het. Vergeet van wat ook al jou kwel en hou jou positiewe bymekaar. Jy hou oor die driehonderd mense se lewens in daardie twee mooi hande van jou …
Tant Lily druk haar klokkie, roep en kyk beangs om. Arabel beduie sy kom. Sy hou aan die rugleunings weerskante van die paadjie vas en slinger die gang op. Maar toe sy by tant Lily se sitplek kom, sak die vloer skielik onder haar voete weg. Sy skerm in ’n refleksbeweging vir haar gesig, maar dis te laat. Haar voorkop tref die rand van die bagasierak. Daar is ’n dowwe slag wat haar sterretjies laat sien en sy voel warm nattigheid teen haar slaap afloop.
“Kindlief!” skree tant Lily.
Arabel hou haar hand teen haar voorkop. Met haar ander hand soek sy na die armleuning, val in die oop sitplek langsaan neer en pluk die gordel om haar vas. Sy trek haar asem bietjie vir bietjie in en byt op haar onderlip.
Die artritishande met die pers naellak en knoetsringe soek papierhanddoeke en snesies. “Dis my skuld. Ek was bang … Maar ek moes nie geroep het nie. Jy kon dood verongeluk het!”
“Dit lyk erger as wat dit is …” Arabel druk die handdoeke teen haar bloeiende voorkop en kyk om haar rond. Die ander passasiers lyk kalm, een sit selfs en koerant lees, en Bleekdas teug rustig aan sy vierde vodka. “Toemaar,” paai sy. “Die ergste is verby. Ons sal nie val nie.”
Tant Lily bly angstig. “Hoe weet jy?”
Arabel kry dit reg om gerusstellend te glimlag. “Want die beste vlieënier op aarde hou daardie stuurstang vas.”
Tant Lily loer wantrouig deur die venster, asof sy verwag om ’n engel of die duiwel op die vlerk te sien sit. “Wie’s dit?”
“Ons kaptein.”
“Daai fraai enetjie met die baie strepe op sy moue, wat soos George Clooney lyk? Pure bogkind. Bietjie lig in die broek. Het hy darem ’n ordentlike vlieglisensie?”
“Moenie worry nie, tante, watch net …” belowe Arabel. “Hy kon nog altyd ’n haas uit ’n hoed toor as dit nodig is. Ek ken hom al jare. En hy’s g’n ’n bogkind nie, hy’s drie-en-dertig. Hy gaan ons uit hierdie storm uit vlieg en môreoggend die 747 so sag soos ’n veertjie op Kai Tak se aanloopbaan neersit.”
“O ja?”
“O ja!” herhaal Arabel met vertroue. “Hy kan nie ’n eier bak om sy lewe te red nie en kan nie sy skoenrieme in netjiese strikkies knoop nie, maar hy kan ’n volgelaaide makrostraler van 500 000 kilogram op ’n tiekie neersit.”
Die diva in die ry voor hulle kyk om. “Goed om dít te hoor,” glimlag sy.
Arabel bloos. As sy op haar senuwees is, praat sy altyd te veel, en sy het seker Henning se deugde té entoesiasties besing. Maar op hierdie oomblik, êrens tussen die
