haar skoonma is eensaam. Die huis is ruim, met ses dubbelkamers. Dis buite seisoen en daar is volop slaapplek as Arabel wil oorbly.
Sy wil, dink Arabel. Dis ’n wonderlike wegkomkans om haar kop skoon te kry. Met Henning in die nabyheid is sy bossies. Soos in die verlede toe haar kop uitgehaak het sodat sy nie logies kon dink nie.
Sy skakel die nommer ’n paar keer, maar dit bly aanhoudend beset. Sy gooi slaapklere en ’n trui in die sak. Soek haar maskara en probeer weer. Deksels! Kan sy ’n kans waag en sommer net daar opdaag? Nee, dit sal onbeleef wees, want sy ken die mense nie goed genoeg nie. Laat sy maar weer probeer …
9
Henning klop net toe Arabel die soveelste keer die telefoon neersit. Sy staan radeloos. As dit nie die elfde verdieping was nie, het sy by die venster uitgeklim. Sy wil nie oopmaak nie en sy is skielik nie seker of sy netnou wel die deur gesluit het nadat hy uit is nie. Hy is heeltemal in staat en loop sommer weer in.
“Ek is nog nie klaar nie!” roep sy. “Gaan solank, ek kom nou-nou …”
“Maak gou!” antwoord hy.
Sy kan nie deur die sleutelgat sien nie, maar met haar oor teen die deur gedruk, verbeel sy haar sy hoor voetstappe in die gang af verdwyn. Sy bly met ingehoue asem staan, maar dis doodstil buitekant. Hy is weg. Arabel is verlig toe sy haar sak en sleutels neem. Sy het haar selfoon en sal langs die pad weer probeer. Dis seker tant Lily se ander kinders wat bel om te hoor of sy veilig gearriveer het.
Sy maak die deur behoedsaam oop …
Henning sit op die vloer, in jeans en ’n swart oorhanghemp, met sy knieë opgetrek en sy rug teen die muur. Hy staan op terwyl hy waarderend na haar kyk.
“Jy het destyds ook ’n wit sonrok gehad. Dit pas jou.” Hy begin langs haar aanstap. By die hysbak kyk hy vraend na die sak. “Waarheen is jy op pad?”
“Strand toe,” improviseer sy. “Dis my swemklere en handdoek. Ek gaan altyd swem as ons in Hongkong is.” Sy is opnuut vies vir Henning. Sy haat leuens, maar hy dwing haar, want anders ontaard dit weer in ’n argument wat sy nie kan wen nie.
Hy lyk skepties. “Strand? Watter strand?”
Dom keuse. Hy sal die strande ken. “Kowloonstrand.”
Hy druk die knoppie vir die grondvlak. “Daar’s nie so ’n strand nie. Al waar mens kan swem, is Repulse en Causeway Bay, maar dis ver uit. Hoe gaan jy daar kom?”
“Met ’n taxi.”
“’n Taxi?” Hy bekyk haar op en af. “Al die pad dwarsoor die skiereiland? Jy, wat nie eens kán swem nie …?”
“Nou onthou ek hoekom ek jou gelos het!” roep Arabel uit. “Omdat jy jou altyd slim hou en maak of ek ’n moroon is. Hou op om jou neus in my sake te steek. Ek is nie meer ’n kind nie. Ek is ’n volwasse vrou wat kan doen wat ek wil. En ek wil nie saam met jou gaan eet nie!”
“Jy kan langs Jaco sit as jy wil,” bied hy hulpvaardig aan. “Sal dit help as ek ’n donkerbril opsit of ’n papiersak oor my kop trek?”
“Ek kan nie glo dat ek elf maande saam met jou uitgehou het nie. Kan nie dink hoekom ek ooit so simpel was om met jou te trou nie!”
Toe die woorde uit is, besef Arabel dit was lelik van haar. Hy het geterg en sy moes bloot gelag het. Wat is dit met haar en Henning dat hulle altyd die slegste in mekaar na vore bring? ’n Vriendin het eendag gesê dis eienaardig: apart is sy en Henning twee liewe, dierbare mense. Maar sit hulle bymekaar en jy het ’n chemiese reaksie wat ’n plek soek om te ontplof.
Dis nie net sy nie, dis Henning ook. Sy het al vergeet hoe kort van draad hy kan wees …
“Wedersyds!” roep hy uit. “Niemand kan sê ek het nie probeer nie … Ek was die minste; ek was geduldig, toegeeflik, verdraagsaam. Bereid om ou koeie in die sloot te los. Maar die vet weet, Arabel, jy het die gawe om ’n man se bloeddruk op te jaag. Hy wil kortkort sy hande om jou nek sit, maar driekwart van die tyd is dit om jou te verwurg.”
Hy kry haar aan die arm beet, in ’n greep wat blou kolle gaan laat, en stuur haar die restaurant binne na waar Jaco en Tess by ’n tafel sit en eet.
“Moenie my blameer nie,” sê hy bot en pluk vir Arabel ’n stoel langs Jaco uit. “Dis sý wat nie ’n horlosie het nie.”
Tess kyk met groot oë na Arabel en Jaco sê veiligheidshalwe niks, gee net die spyskaart aan en bestudeer taktvol die uitsig oorkant die straat.
Henning maak die spyskaart oop, kyk vlugtig teen die lys af en bestel dan spek en gebakte eiers vir twee, een se eiers sag, die ander s’n hard.
“Wie sê dis wat ek wou gehad het?”
Arabel byt op haar onderlip. Netnou verwyte en leuens … Nou weer ’n ondankbare klakous. Wanneer sal sy leer om haar mond te hou? Sy moes haar nie netnou opgeruk het nie. Henning se teregwysing was geregverdig, want sy moes vasgegord gewees het. En dit wás nalatig om nie haar kamerdeur te sluit nie. Sy moes dit waardeer het dat hy oor haar veiligheid besorg is. Hoekom het sy nie saam gelag oor die lekkende badprop en dankie gesê dat hy ’n jintelman was wat anderpad gekyk het sonder om ’n opmerking te maak nie?
Sy het hom kamma lief … Maar sy vlieg hom in om elke draai, selfs erger as toe hulle getroud was. Sy probeer verander, maar sy kan nie. Dis die uitwerking wat hy op haar het. Dis dié dat sy moet wegkom.
Henning sit die spyskaart voor haar neer en druk met sy vinger op elke gereg teen die lys af. “Dié klomp is almal peri-peri, dáárdie is soesji, die omelette is droog, skulpvis maak jou siek en die res is vol knoffel. Wil jy jou bestelling verander?”
Asof sý die een vol fiemies is … Arabel skud haar kop.
Tess wonder wat Arabel gedoen het om hul kaptein so om te krap. Hy is so ’n fantastiese ou, sy sal wát gee om hom te kry. Maar dit lyk of daar nog iets tussen hom en Arabel is, en as dit die geval is, moet sy daar uitbly.
“Mooi dag, nè?” merk sy neutraal op.
Die twee mans het ’n oordosis van die weer gehad en dis Arabel wat antwoord: “Lieflike sonskyn, lekker swemweer.”
“Nee, dit bêre ek vir Mauritius. Ek gaan die winkels invaar, vir my ’n cheongsam-rok laat maak en Chinese Willow Pattern-borde koop. Hulle sal mooi lyk op my buffet.”
Jaco kyk na Arabel. “Ek wil gaan kyk na daardie steeg met die voëltjies waarvan jy vertel het.”
“Bird Street?” vra Henning. “Dis ’n belewenis; laat ’n ou goed voel om daardie bamboes-tronkdeurtjies oop te maak en die arme goed te laat uitkom.”
Jaco is sinies. “Daar is seker duisende voëls en jy kan nie almal loskoop nie. Watse verskil maak dit as jy tien of twintig red?”
“Ja, ek weet,” antwoord Henning. “Maar dan het ek darem aan daardie tien of twintig ’n verskil gemaak.”
“Die mense wat hulle vang, moet ook leef,” sê Tess. “Dis hul enigste inkomste – die geld wat toeriste betaal om die hokkies oop te maak.”
Henning haal sy skouers op. “Dis
