het ’n rybewys en jy bestuur goed. As dit jou gelukkig sal maak, ry met hom. Vat hom vir jou en kom terug wanneer jy gereed is.”
Sy kon hom nie op daardie tydstip van oom Gerber vertel nie. Hy sou homself geblameer het omdat hy gefaal het, nie vir sy vrou kon sorg nie en haar aan sulke vernederings blootgestel het. Hy sou buite homself gewees het en oom Gerber gaan konfronteer het, nie verder geswot het nie en nie gaan eksamen skryf het nie. Alles waarvoor hy so hard gewerk het, oorboord gegooi het.
Sy kan nie onthou of sy dankie gesê het nie. Net ingeklim en gery …
Arabel kyk na die Amerikaanse vliegdekskip wat soos ’n Tafelberg bokant die sampans en veerbote uittroon. “Ysland?” herhaal sy. “Ek het in daardie stadium nie eens geweet waar Ysland is nie. ’n Mens sê soms dinge wat jy nie bedoel nie en waaroor jy later spyt is.”
Henning kyk om. “Jy het darem geweet waar Kemptonpark is.”
Sy laat haar kop sak. “Ek moes jou gebel het, maar ek was so ontsteld, ek het my selfoon vergeet.”
“Ek weet. Dit het op die tafel bly lê, saam met jou sonbril. Ek het aanvaar jy is na jou ouers toe en sou die volgende dag terugkom. As jy opgedaag het, sou ek jou met ope arms verwelkom het en al die skuld op my geneem het. Maar jy was weg en ek het nie geweet waar jy is nie. Jou ma ook nie, of enige van jou vriendinne wat ek gebel het nie. Eerste wat ek weer van jou gehoor het, was Berna wat laat weet het jy is veilig en gaan ’n onbepaalde tyd daar bly.”
“Toe ek ’n nuwe foon gekry het, het ek gebel. Ek wou terugkom en dinge uitpraat, maar jy was toe reeds op pad oorsee.”
“Ek het drie dae later by die lugmag bedank en moes vinnig ander werk soek.” Hy kyk nuuskierig na haar. “Het jy die hele ent pad deurgery, sonder kos, ’n kaart en jou sonbril?”
“Iewers het ek toebroodjies gekoop; ek kan nie onthou waar nie. Die sonbril was die minste van my probleme. Ek het verdwaal en in ’n aaklige motel vol luise geslaap. Maar ek het versigtig gery en nie jou motor gestamp nie. Jy kry hom in een stuk terug.”
Henning skud sy kop. “Hou die MG. Ek het hom in liefde vir jou gegee. Wat sal ek in elk geval met hom maak? Ek het ’n viertrek en ’n duinebesie.”
“Hierso?”
“Nee, in Perth.”
Daar is ’n sinkende gevoel in Arabel se binneste. Beteken dit hy gaan terug Perth toe?
“Sal die batterye nie pap word nie?”
“Nee, Kiki ry met hulle.”
“Wil sy nie dalk vir Boetie ook hê nie?”
Henning laat hom nie uitlok nie. Hy glimlag net en skud sy kop. “Kom ons gaan soek iets om te drink.”
Oorkant die hawe is ’n gesellige kroeg. Henning wag tot die kroegman hul bestelling bring en proe aan sy bier. “Ek het ook voorlopig die strandhuis gehou.”
Arabel neem ’n sluk wyn. In dié geval is dit medisinaal – haar keel is toegetrek. “Beteken dit jy is net tydelik terug in Suid-Afrika?”
Hy bly ’n oomblik stil. “Dit hang af …”
Sy sal nie vra waarvan nie, neem Arabel haar voor. Hy kan tien Kiki’s en twaalf Fifi’s hê wat vir hom wag, sy sal nie ’n oog knip nie. Sy wil nie weet nie. Sy gee nie om nie. Sy is nie jaloers nie en sy sal nie uitvra nie.
“Hang af van wat?” vra sy en verwens haar swakheid.
As hy vir haar gelag het, as daar net ’n halwe vonkel in sy oë was omdat hy weet wat in haar gedagtes omgaan, het sy haar wyn neergesit en geloop.
Maar Henning is ernstig, weer met daardie weemoedige uitdrukking op sy gesig.
“Van jou en my. Ons storie is nie klaar net omdat jy ’n stel skeibriewe op my bedien het nie. Ek het steeds ’n gevoel vir jou, Bellie. Of dit sentiment, gewoonte of slegs fisieke aantrekkingskrag is, weet ek nie. Dis hoekom ek alles tot stilstand gebring en teruggekom het, vir Jakaranda kom vlieg het en gevra het vir die Hongkong-vlug. Omdat ek jou wou sien en die week gebruik om jou opnuut te leer ken … en vas te stel wat die trekpleister is wat veroorsaak dat ek nie sover kan kom om Kiki te vra om te trou nie.”
Arabel sit versteen. Hy is reguit, soos sy hom ken. Maar dit was ’n mondvol en sy weet nie hoe om te reageer nie.
“Gevrá vir die Hongkong-vlug? Het jy vooraf geweet ek is daarop?” vra sy.
“Natuurlik. My fokus was aangetas, nie my sig nie. Ek kan nie net lugwaardinne se mates en bates lees nie, maar ook hulle vlugroosters.”
Arabel is verbaas dat hy grappe kan maak. Dis meer as wat sý kan doen. Sy moes geweet het hy sal nie tyd mors en dinge aan die noodlot oorlaat nie. Dis waarom hy haar sommer dadelik op Johannesburg-lughawe te sien wou kry.
“Moenie lyk asof ek jou op die treinspoor vasgebind het nie, Arabel. Ek is nie besig om jou en Kiki teen mekaar op te weeg en ultimatums te stel nie. Ons twee was voorheen oorhaastig; ons moenie weer dieselfde fout maak nie. Kiki stel nie eise aan my nie. Sý was die een wat gesê het ek moet eers van my bagasie ontslae raak voor ons aan trou kan dink. Dit was haar voorstel dat ek Suid-Afrika toe kom en jou uit my gestel kry.”
“Sy klink selfversekerd.”
“Nee. Sy is baie onseker van haarself. Amper neuroties afhanklik en bang vir die pyn van ’n huwelik wat weer kan misluk.”
“Ons klink nogal eenders.”
“Jy en sy? Hoegenaamd nie.”
“In watter opsig?”
Henning sit sy glas neer. “Dis moeilikheid soek, Bellie, om jou en haar te vergelyk – en ’n slaggat waarin ek nie gaan trap nie. Ek is lief vir jou en lief vir haar en lojaal aan julle albei, daarom kan ek julle nie oor en weer met mekaar bespreek nie.”
Arabel weet hy is reg, tog voel sy afgehaal, asof hy haar uitsluit.
“Ek gaan jou nie van nuuts af die hof maak nie,” terg hy om die atmosfeer te verlig. “Dit het laas nie gewerk nie en ek is nou te oud daarvoor. Of dring jy aan op blomme en sjokolade en komplimente en gepaardgaande hulpmiddels wanneer ’n ou na ’n nooi vry?”
Sy bly koel. “Asseblief nie. Spaar my die vatterigheid en sweterige handpalms.”
Hy is verontwaardig. “Is dit hoe ek was?”
“Alle mans is vatterig – vat ’n kans as hulle dit kry.”
“Ek was nie. Toe ek jou uit die see gevis het, huis toe geneem het en vir jou pajamas aangetrek het, was ons alleen. Jou ma het lank daarna eers by die huis gekom. Ek kon ’n kans gevat het, maar ek het nie.”
“Hoekom nie? Was ek te lelik?”
“Jy was die mooiste meisie wat ek nog gesien het. Ek het net geweet dis my toekomstige vrou en die ma van my kinders. Ek wou niks doen wat ons verhouding kon kelder nie.”
Soos sy ook gevoel het …
“Die
