kompensasie om my aan die gang te hou tot ek eindelik weer mens kon word.
“Oorkant die strandhuis wat ek gekoop het, het ’n sewejarige seuntjie gebly. Ek het vir Danny leer elwe vang en hy het my geleer om billy tea te maak en my pet agterstevoor te dra, soos ’n bofbalspeler. Hy het ’n hond gehad, Buster – sommer so ’n steekbaard wat ons gedeel het. Danny se ma was ’n fiksheidsinstruktrise op die plaaslike televisiekanaal – haar het ek eers lank daarna ontmoet, toe ek en Danny al dik tjomme was. Toe hy al ’n kite van die grond af kon kry en ek ‘Waltzing Mathilda’ kon sing.”
Henning kyk om na Arabel. “Bellie, is jy nog hier? Jy is so stil, ek dag jy het die pad gevat.”
Sy skud haar kop. “Nee, ek luister.”
Hy beweeg aan na ’n Amerikaanse vliegdekskip. “Kiki,” sê hy. “Haar naam is Kiki Wallace. Haar man was ’n alkoholis, wat haar aangerand het. Sy het hom jammer gekry, vir hom verskonings gesoek. Tot hy op ’n dag aan Danny geslaan het. Dit was die sneller en sy het die buffel te lyf gegaan. Hy het berserk geraak: die TV deur die venster gegooi, ’n bofbalkolf gegryp en die hele plek verwoes, vensters gebreek, kaste uitmekaar geslaan en gedreig om haar te vermoor. Danny het kopgehou en my kom roep. Ek het die ghwar opgefoeter en die polisie en ’n ambulans gebel. Kiki was sleg beseer en sy het harsingskudding opgedoen. In die tyd wat sy in die hospitaal was, het Danny by my gebly en ek het baie lief vir hom geraak.”
Een van die halfdosyn seuns wat hy altyd wou gehad het … Arabel sê niks, wag net op dit wat sy intuïtief weet nou gaan kom.
“Geleidelik vir sy ma ook,” gaan Henning voort. “Ek is saam met Kiki deur haar egskeiding, en toe sy haar werk verloor het omdat die sny aan haar gesig ’n lelike litteken gelaat het. Ons het mekaar se pyn verstaan en ook die letsels aan die binnekant geken. Haar huis was verwoes en sy was sonder ’n inkomste. Omdat ek ’n groot huis gehad het, was dit vanselfsprekend dat sy en Danny en Buster by my sou intrek. Dit was vir my ’n helingsproses om weer ’n vrou in my lewe te hê wat vir my sorg. Vir my omgee … Maar ons het nie ’n kamer gedeel nie.”
“Jy skuld my nie verskonings nie. Wettiglik is jy ’n vry man wat verhoudings kan hê met wie jy wil.”
“Wettiglik, ja. Op papier …” Hy kyk na haar en Arabel sien ’n trek in sy oë wat sy nie ken nie. “Ek dink hoekom ek tot Kiki aangetrokke geraak het, was oor haar oë. Sy is blond, maar haar oë is bruin met goue vlekkies in, soos joune. Ek het haar van jou vertel. Van die swartkop in die Kaap by wie my hart agtergebly het, maar wat my weggejaag het.”
“Is nie!” roep Arabel uit. “Ek het jou nie weggejaag nie.”
“Jy het gesê jy haat my en wil my nooit weer sien nie; ek moet in Ysland gaan bly en nooit terugkom nie.”
Sy herken haar woorde van daardie laaste Vrydagaand aan die einde van die maand, toe sy oortyd moes werk …
“Ek het rede gehad.”
“Om my koueplek toe te stuur?”
“Om emosioneel uit te bars …”
Oom Gerber van die apteek was suinig en skynheilig, met ’n oog vir jong meisies. Die onsmaaklike grappe en insinuasies kon sy hanteer. Sy het maar links gehou, haar oorjas tot bo toegeknoop en gesorg dat hy haar nie alleen in die stoorkamer kry nie. Maar daardie aand het hy haar gevra om laat te werk – die maandeinde se voorraadopname te doen. Sy kon nie weier nie, sy het die werk en geld nodig gehad. Sy het by die verste rak, by toiletware begin: die tandepastas en sjampoes getel, elke koekie seep, elke bottel badolie, haarsproei, opknapper en deodorant.
Oom Gerber was ontevrede met die parfuum op die boonste rak: die ry was slordig. Hy het haar gestuur om die trapleer te gaan haal en bygestaan terwyl sy opklim, kwansuis om die leer vas te hou. Op die tweede sport het sy hand “per ongeluk” aan haar kuit geraak toe hy kastig sy greep op die leer vervat het. By die derde sport was sy warm, sweterige hand teen haar bobeen en onder haar romp in, sy vet vingers grypend en voelend. Sy het voorgegee sy skrik, haar balans verloor en van die leer afgeval. Haar enkel het seergekry en sy was vol blou kolle, maar dit was ’n goedkoop prys om te betaal om van die grypende vingers te ontsnap.
Sy het kruppel-kruppel in die donker aangesukkel huis toe, baie jammer vir haarself. Sy het te veel sepies gekyk en ’n prentjie gesien van Henning wat haar in sy arms opraap, haar trane wegsoen en haar ’n nuwe lewe van kaviaar en rose belowe. Maar hy het by sy boeke gesit, haar nie hoor inkom nie en nie eens opgekyk nie.
Die woonstel was warm en sy het sweterig gevoel. Vuil en besoedel. Maar daar was nie tyd om te bad nie. Dit was amper nege-uur en daar was niks om te eet nie. Sy het ’n pot rys aan die kook gesit en ’n pakkie gevriesde maalvleis uitgehaal. Terwyl sy gesukkel het om dit ontdooi te kry, het die rys oor die hele stoof oorgekook, wat sy eers moes skoonmaak. Die pot vir die maalvleis was vuil van die vorige aand. Dit moes ook eers uitgekrap en geskuur word en die Sunlight Liquid was op. Sy het by die wasbak gestaan, haar gesig in ’n vadoek gedruk en kliphard gehuil, hopend Henning hoor en kom troos haar.
Maar sy eksamen die volgende oggend was klaarblyklik belangriker as sy vrou se welstand. Die eerste wat hy van haar bestaan onthou het, was toe sy aandete in gedrang was. Hy het by die kombuis ingestorm en die kastrol weggetrek.
“Iets brand!”
Nie eens ’n groet nie, ’n hallo of ’n soen nie. Arabel het die vadoek in die wasbak gegooi. “Kook jý dit dan as jy dit beter kan doen!”
“Dan gaan skryf jý my eksamen!”
Die hele plek het na rook geruik en hy het vensters oopgemaak, die gemors in die vullisblik uitgekrap en begin soek na brood en iets om daarop te smeer.
In daardie tyd het sy kamer toe gestorm en haar tasse gepak. Sy het gehoop Henning sal skrik en haar keer. Vra hoekom sy laat was, wat gebeur het en hoekom sy huil.
Hy was in die kombuis met sy rug na haar toe, besig om brood te sny. Hy het nie haar trane en seer enkel opgelet nie. En sy nie die donker kringe van ’n migraine-aanval onder sy oë nie.
“Ek loop!” het sy uitgeroep.
“Waarheen?”
“So ver weg van hierdie hool as wat ek kan! Ek haat jou en ek wil jou nooit weer sien nie. Gaan bly in Ysland en moet nooit terugkom nie!”
“Arabel, waarheen gaan jy?” het hy herhaal, asof hy nie verstaan het nie.
“Ek is ernstig. Ek kan hierdie lewe nie meer vat nie! Ek gaan na Berna toe.”
Hy het sy palms teen sy voorkop gedruk. “Gauteng toe? Hoe gaan jy daar kom?”
“Duimgooi!”
“Jy kan nie. Dis gevaarlik.”
“Die apteek is gevaarliker. Maar jy weet nie eens nie en jy gee nie om nie. Ek is net goed vir die kombuis en die slaapkamer. Verder ignoreer jy my en behandel my soos ’n sloerie.”
Sy het haar tasse gevat en uitgestap. Henning het haar probeer kalmeer. “Jy kan nie Kempton toe gaan nie, dis ’n duisend kilometer ver. Dis malligheid. As jy voel jy moet wegkom, gaan slaap by jou ma-hulle. Ek sal jou soontoe neem.”
Kan nie wag om van haar ontslae te wees nie, het sy gedink en haar seer agter aggressie verberg. “Ek is nie lam nie, ek sal self regkom.”
“Goeie
