die strand handuit geruk het.”
Hy maak nat kringetjies met sy glas op die toonbank. Dan kyk hy op, skielik verleë. “En amper weer, netnou in jou badkamer, tussen die borrels. Weet jy wat jy aan my gedoen het, vroumens? Ek kon dit nie waag om enigsins in jou rigting te kyk nie, want ek het geweet wat die gevolge sou wees. Dis waarom ek bang is om aan jou te raak, waarom ek liewer my hande in my broeksakke steek en ’n veilige afstand tussen ons hou: omdat ek myself nie vertrou nie.”
Arabel beny Henning se eerlikheid, want sy is anders en maak nie so maklik oop nie. Weet hy sy is jaloers en wil daardie Kiki-blondine se oë uitkrap? Sal hy gevlei voel of haar afskryf, op die eerste vliegtuig klim en teruggaan Perth toe?
“As ek netnou daar in die badkamer aan jou … e … geraak het,” sê hy, “sou jy toe ook gesê het ek is vatterig?”
“Ja, ek sou.”
“En ses jaar gelede, as ek my skeermes of tandeborsel neergesit het om aan jou te raak?”
“Nee, natuurlik nie. Jy was mos my man.”
“Het dit my die reg gegee om vatterig te wees?”
Die gesprek raak netelig en Arabel sluk senuweeagtig. “Ja, seker …”
“So, al uitweg sal wees om weer met jou te trou.”
“Wie sê ek wil weer met jou trou?” kap sy teë. “Jy maak asof ek ’n ryp pruim is wat sit en wag om gepluk te word. Daar is baie ander mans. As ek kamma so desperaat is, kon ek lankal met enigeen van hulle getrou het.”
Henning se skertsende houding verander in erns. “Ek weet. Dis waarvoor ek bang was.” Hy tel haar hand op en druk sy mond teen haar palm. “Drink jou wyn. Dan gaan ons met die funikulêr op tot bo-op Victoria-piek. Van daar het mens ’n wye uitsig oor Kowloon, wat nogal help om ’n ou se eie visie ook te verbreed. Of ons kan ’n veerboot haal en op die dek sit en luister hoe die water teen die boeg klots. Dis rustig en kalmerend. Ek weet, ek het albei beproef in die dae toe ek op ’n laagtepunt was en meer vrae as antwoorde gehad het.”
Sy trap alleen in die donker? wonder Arabel. Die bestaan van die ander vrou en haar seuntjie het haar geskud. Sy vertrou nie haar eie emosies nie. Sy’s bang as Henning weer aan haar raak, gaan sy uitrafel – haar arms om hom gooi en hom smeek om te bly, van Kiki te vergeet en haar nog ’n kans te gee.
“Miskien het ons albei alleentyd nodig om ons gedagtes te orden,” stel sy voor. “Ek dink dit sal beter wees as ons teruggaan hotel toe.”
“Miskien, ja,” stem hy in. “Vanaand gaan ons glo by Suzie Wong eet. Ek het gehoor Jaco nooi jou. Jy moet maar self besluit wie jy verkies – hy of ek.”
Asof daar ’n keuse is …
Maar sy gaan nie saam nie, besluit Arabel. Dit sal ongemaklik wees met sy en Henning wat oorbewus van mekaar is en spanning tussen hulle wat almal kan aanvoel. Sy is skaam vir Tess, wetend sy leef ’n leuen omdat sy niks gerep het van haar en Henning se egskeiding nie. Arme Tess weet nie eens dat sy hoegenaamd getroud was nie, wat nog te sê met hulle kaptein vir wie sy so ’n heldeverering het. En sy voel sleg oor Jaco. Hy het haar eerste genooi, maar sy weet Henning sal weer oorneem en hom sleg gedra. Dis beter dat sy haar skaars maak, dat sy afstand kry tussen haar en hom.
11
Op pad terug hotel toe is albei stil, verdiep in hul eie gedagtes. Teen die tyd dat Arabel haar kajuitsak by ontvangs kry, het sy finaal besluit. Uit selfverdediging en om perspektief te kry, moet sy ’n paar dae wegkom. Henning het sy sê gesê en sy verstaan wat die situasie is. Om dit te ontleed en tot snuif te trap sal futiel wees. Hy sal waarskynlik bly wees om ook tyd vir homself te hê en sy eie dinkskrum te hou.
Henning loop saam tot by haar kamer, neem die sleutel en sluit die deur vir haar oop. Hy staan opsy, maar toe sy wil verbykom, druk hy sy hand teen die kosyn om die opening te blokkeer. Sy oë hou hare gevange en hy is so naby dat sy deur die materiaal van sy hemp die hitte van sy lyf kan voel deurslaan.
Arabel staar asof gehipnotiseer na hom. Sy probeer padgee, maar sy is vasgekeer met haar rug teen die kosyn en Henning reg voor haar. Sy mond sluit oor hare en hy soen haar soos die aand toe hulle galjoen op die strand gebraai en die wind hulle knus in die slaapsak in gedryf het. Stadig, ervare en met verpletterende effek.
“Mag ek inkom?” fluister hy met sy arms om haar en sy tong warm teen hare in ’n ontdekkingstog van haar mond.
Daar is niks wat sy méér begeer nie. Arabel se hart stoomroller, maar sy draai haar uit sy omhelsing los. “Nee,” antwoord sy skor. “Ek sien nie kans daarvoor nie …”
“Waarvoor nie?”
“Om deel van die eksperiment te wees nie, om vas te stel wat jou gevoelens vir my is.”
“Dis nie ’n eksperiment nie. Ek is ernstig oor jou.”
“En ook oor Kiki. Besluit eers watter een jy wil hê. En as dit ek is, sal ek my deur vir jou oopmaak.”
Sy oë is troebel en donker, soos in die tyd toe hy gereeld migraine gehad het. Hy laat haar gaan, steek sy hande in sy jeans se sakke en stap weg sonder ’n woord.
Arabel blaas haar asem uit, bietjie vir bietjie, en stoot die deur agter haar toe, dankbaar dat sy die regte keuse gemaak het en dat haar wilskrag sterk genoeg was. Sy wil nie drie dae omworstel met ’n skuldgevoel en die herinnering van sy warm lyf teen hare nie.
Voor sy wankel, bel sy die nommer wat tant Lily vir haar gegee het.
“Springbok Gastehuis!” antwoord ’n vrolike stem.
“Natasha de Villiers?” vra Arabel.
“Tasha, ja. Hoe kan ek help?”
“Weet nie of jy my sal onthou nie …” Arabel verduidelik van tant Lily, maar voor sy by die rede vir haar oproep kom, val Tasha haar in die rede: “Natuurlik weet ek wie jy is! Ek hoop jy kom kuier! Ons moet dringend Macau toe gaan en ek wil nie vir Skoonma alleen los nie. Bly solank jy wil, ons is leeg.”
“Dankie.”
Arabel gryp die sak, trek haar kamerdeur toe en haas haar na die hysbak. By ontvangs laat sy ’n boodskap dat sy Dinsdagmiddag terug sal wees, en toe Vince toevallig verbykom, herhaal sy die boodskap, om dubbel seker te maak.
Die tuk-tuk laai haar by die gastehuis se voordeur af, tussen twee stelle springbokhorings en ’n Suid-Afrikaanse vlag wat bokant aan ’n paal wapper.
Tasha draf die trappies af, ’n baba in ’n tjalie in haar arms, gevolg deur ’n au pair met hul bagasie. “Arabel, haai! Dankie tog jy’s hier! ’n Welkome engel uit die hemel. Die konsulgeneraal se dogter word een-en-twintig en dit sal aanstoot gee as ons nie die onthaal bywoon nie. Daar’s volop kos in die yskas. Ons is môre terug. Ek moet wikkel, ons is laat!” Met ’n wuif klim sy in Arabel se taxi en verdwyn uit sig.
Arabel klim die trap op, klop en stap binne. “Hallo? Iemand tuis …?”
“Kindlief!” roep tant Lily vanuit die voorportaal, gehul in ’n waas van oliekolonie. Sy omhels Arabel en soen haar op albei wange. “Ek is só bly jy is hier. Kom ek gaan wys jou jou kamer, as jy wil hande was. Tasha het vir ons ’n ryskoek gekoop vir tee en
