een aan haar kant, al was dit vaag en verstrooid. “Los die kind,” het hy gepaai. “As sy en hierdie Hendrik-man hulle tent in die straat wil opslaan, los hulle. Ons het toeka ook mos jonk getrou, my soetlief, en kyk hoeveel goue jare het ons tweetjies deurlewe. En toe kry jy nog die fraaie ou hanslammetjie by …”
Pa het haar altyd sy “hanslam” genoem, tot haar ma se verleentheid.
“Láátlammetjie!” het sy hom telkens betig. “En dis Henning, nie Hendrik nie.”
Dit het nie gehelp nie, want haar pa is half doof. Hulle is in ’n aftree-oord in Parow, en sy kon nie by hulle gaan bly ná die egskeiding nie. Veral toe sy aanvaar is as lugwaardin, was Berna en Dave se groot huis met die tuinwoonstel in Kemptonpark die ideale oplossing.
Sy sal haar ma vanaand bel, neem Arabel haar voor. Op ’n Kaap-vlug loer sy gereeld by hulle in. Maar noudat sy senior waardin geword het, doen sy minder binnelandse vlugte. Sy kan gerus haar vrypas gebruik en ’n paar dae gaan kuier – vir hulle beskuit bak, kaste netjies orden, haar ma se hare sny en saam met haar pa gaan visvang.
Arabel het ook skuldgevoelens teenoor haar ousus. In die week wat sy vry is, help sy in die kombuis en met die twee seuns se huiswerk. Sy snoei die struike by die voordeur en skiet Berna vir Swanemeer by die Staatsteater, met ná die tyd ’n biefstuk en ’n lekker bottel rooiwyn.
“’n Ete in ’n regte restaurant!” sug Berna behaaglik toe hulle gaan sit. “Waaraan het ek dié bederf te danke?”
“Sommer maar,” antwoord Arabel. “Om dankie te sê. Jy was vir my ’n tweede ma en – al het dit nie altyd so gelyk nie – ek waardeer wat jy en Dave vir my doen.”
“Jy weet hoeveel jy vir ons saak maak, sussie. Ek is ’n regte ou moederhen wat soms te hard kloek en raas, maar dit goed bedoel. Die seuns is soos twee rubberballe – niks kry hulle onder nie. Maar ek is bekommerd oor jou.”
“Dis onnodig. Ek is piekfyn.”
“Is jy?” Berna kyk haar ondersoekend aan. “Jy was hierdie week so in jouself gekeer, amper weer soos vroeër. Wat makeer?”
“Dis die hitte,” skerm Arabel. “Ek en jou rose is ewe verlep.”
“Gaan Hongkong darem koeler wees?”
“Nee, dis tropies, met hoë humiditeit. Ons bly soontoe en terug darem elke keer ’n dag op Mauritius oor.”
“Dan kan jy bietjie swem en ontspan. Hoe lank gaan jy weg wees?”
“’n Week. Ek’s volgende Vrydag terug.”
“Raak jy nie soms moeg om uit ’n tas te leef nie?” vra Berna onverwags.
Arabel is lank stil, terwyl haar oë peinsend na die oorkantste muur van die restaurant staar. “Miskien geepad ek op ’n dag sommer skielik by Jakaranda. Wie weet – miskien sommer binnekort.”
Iets in haar stem laat Berna skerp opkyk. “Hoekom? Genoeg van die wêreld gesien? Lus om liewer weer te gaan skoolhou?”
“Nee. Die ruk wat ek probeer het, het my genees. Ek is ’n vrot onnie, te ongeduldig en opvlieënd.”
“Hoekom dan al die moeite gedoen om ná die egskeiding jou diploma klaar te maak?”
Arabel gooi tamatiesous oor haar tjips, dan sout en asyn – ’n gewoonte met hartseer assosiasies, wat sy probeer afleer. “Vier redes. Om swaer Dave gelukkig te maak. Om Henning te wys ek is nie so ’n mislukking soos hy dink nie. Om my selfbeeld op te bou. En om ’n trapklip te hê wat vir my deure oopmaak. Lugdiens sou my nie aanvaar het sonder naskoolse kwalifikasies nie.”
Berna weet watter rede nommer een was, en dit stem haar onrustig. As die kind tog net weer iemand sal ontmoet … Wat skort met Jakaranda se manne dat daar nie een is wat haar hart vir ’n ses slaan soos Henning Reynecke toentertyd nie?
“Weet hy?” vra sy. “Het jy ooit vir Henning gesê jy het jou diploma gekry?”
Die hortjies wat Berna so goed ken, sak oor haar suster se goudbruin oë. “Jy weet hy het alle kontak verbreek.”
“Is hy nog in Perth?”
“Ek weet nie en ek wil ook nie weet nie. Hy kan in Siberië klippe kap vir al wat ek omgee. Ek moes na julle geluister het en nie met hom getrou het nie – net ’n lekker affair gehad het, sonder om werklik betrokke te raak. Dan het ek nou minder seer en meer selfvertroue gehad.”
“Is jy steeds kwaad vir hom?”
Arabel se oë is troebel. “Asseblief, kom ons praat oor iets interessanter. Hoe smaak jou steak? Nie te rou nie?”
Berna se stem versag. “Daar is iets soos vergewe en vergeet, sussie.”
“En jou tjips? Nie te olierig nie?”
Berna sug en praat oor Swanemeer en Odette en die prins, en die seuns se rugby-oefening wat vir hulle belangriker as die naderende eksamen is. Op ’n manier sal dit goed wees as Bellie bedank sodat sy ’n oog oor haar kleinsus kan hou. Sy is te maer en is die afgelope tyd lusteloos. Sou daar iets by Jakaranda gebeur het om haar te ontstel, of het sy uiteindelik van die wanderlust in haar gestel ontslae geraak?
2
Arabel teken aan vir vlug JA 636 na Mauritius en Hongkong. Sy kry die weerverslag en passasiersinligting: 270, wat insluit ’n Chinese attaché in eersteklas, ’n hartlyer wat ekstra suurstof aangevra het, en ’n bofbalspan in toeristeklas. Nie te erg nie.
Ná sy haar noodhulptas aangevul het, sluit sy haar posbus oop om te kyk vir boodskappe. Daar is ’n brief of iets – ’n toegeplakte koevert met buite-op haar naam in ’n handskrif wat vaagweg bekend lyk. Peet Saaiman? Weer pizza of pasta? Sy druk die koevert in haar handsak en gaan soek koffie in die kafeteria, soos hulle gewoonte is met die aanvang van ’n lang vlug.
Tess is reeds daar en Martie Duvenhage, met wie Arabel goed klaarkom. Ook drie van die kelners en die eerste-offisier – ’n frisgeboude ou saam met wie sy al gevlieg het, maar sy kan nie sy van onthou nie. Jaco iemand … Aangenaam, maar bietjie voorbarig.
“Het jy tasse vol geld gebring?” vra Tess.
“Om te wat?”
“Te koop. Ek wil in Hongkong vir my ’n Chinese Cheongsam-rok laat maak van handgeweefde sy. Dis so sensueel teen ’n mens se kaal vel …”
“Bêre jou geld vir die kos,” sê die eerste-offisier. “Ek dooi oor haaivinne.”
“Haaivinne?” ril Tess. “Ek sal ook dooi, maar van gril!”
“Gee liewer jou geld vir die voëls,” sê Arabel. Nie een van die ander was al in Hongkong nie, en sy verduidelik: “Nie ver van ons hotel af nie is ’n steeg genaamd Bird Street, met rye en rye voëlhokkies – letterlik duisende – wat ’n Babelse gekwetter afgee en jou ore laat tuit. Jy betaal die eienaar van die hokkie ’n paar Hongkong-dollars, maak die deurtjie oop en laat die voëltjie vry. Dis pragtig as sy blink ogies so dankbaar vir jou kyk, hy sy vlerke klap en die lug in klief. Ek blaas altyd al my geld op die voëls en gaan honger slaap.”
“Beter
