rustiger as wat hy haar onthou.
Sy haal diep asem, tel die mikrofoon op en druk die knoppie. “Goeienaand, dames en here. Namens kaptein Reynecke en sy bemanning: welkom aan boord Jakaranda-lugdiens, vlug JA 636 na Mauritius en Hongkong. Ons vliegtyd na Plaisance-lughawe sal ongeveer drie uur duur, teen ’n togsnelheid van negehonderd kilometer per uur en ’n hoogte van elfduisend meter. U word versoek om tydens opstyging alle elektroniese toerusting af te skakel. Maak asseblief u sitplekgordels vas en onthou dat rook verbode is. Ons wens u ’n aangename vlug toe. Dankie.”
Gelukkig is Duits nie op hierdie roete nodig nie, net Engels. Arabel maak rustig klaar, in ’n effe geaffekteerde stem. Sy sien nie kans vir nog ’n dosis smoorverliefde Tess nie en gaan sit langs Madeleen de Beer tydens opstyging.
“Haai, Maddie. Hoesit met jou? Ook sproete gebrand op Las Palmas?”
“Moenie praat nie … My rug en skouers lyk of ek oproes. Joune ook?”
“Net my neus.”
“Jy’s gelukkig, jy’s dadelik bruin. Nie soos ek wat eers pienk word, dan rooi en dan lyk asof ek waterpokkies het nie.”
Arabel gesels nog ’n rukkie oor velrome en sonbrandolies, voor sy haar gordel losmaak en opstaan. “Julle moet wikkel met die drankbediening. Daar’s dié tyd van die jaar dikwels donderweer naby Madagaskar en as die kaptein die gordelligte aansit, bars ons om aandete klaar te maak voor landing.”
Arabel en die senior kelner het die trollie uit in die gang, gelaai met glase, bottels, blikkies en ysemmers, en trek by ry nommer 3 toe ’n diensklokkie agter hulle in die kombuis pieng. Dion Botha kyk om na die ligpaneel. “Oranje lig wat flikker. Dis die stuurkajuit wat roep.”
“Seker vir koffie of tee. Sal jy gaan hoor wat hulle wil hê?” vra Arabel. “Ek sal hier aangaan.”
Dion klim die wenteltrap op na die boonste dek. Hy is binne vyf minute terug, met groot oë. “Ek was nie baie welkom nie. Dis jou bloed wat hulle soek!”
Arabel klem die ystang vas. “Hoekom?”
“Ek weet nie, blykbaar iets met jou aankondiging te doen.”
“Hoekom?”
Hy tel ’n handvol roepees en werk uit hoeveel rand en sent se kleingeld hy moet gee. “Hou op om te vra hoekom en gaan vind by die kaptein uit wat jy gesondig het.”
“Ek kán nie …”
“Jy móét. Ek sal alleen bedien, so nie kan Vince kom help. Julle het mos klaar die oonde gedraai, dus het hy nie veel ander werk nie.”
“Het hy … e …” Ter wille van die passasiers probeer Arabel haar robot-glimlag behou. “Het hy pertinent vir mý gevra? Spesifiek my naam genoem?”
Dion dink na. “Nee, nie wat ek onthou nie. Net gesê hy wil die waardin sien wat die aankondiging gemaak het.”
Dit klink beter, maar Arabel bly onrustig en wil nie kanse waag nie. Sy stap die gang af na die volgende stasie, waar Tess-hulle al by ry 11 trek met die drankbediening. “Tessie, wil jy ’n hele rol handgeweefde sy hê om jou trourok van te maak?”
Tess is agterdogtig. “Die punt is: wat wil jý hê?”
“Ek sal in Hongkong vir jou ’n rol wit of roomkleurige sy koop, of enige kleur van jou keuse. Al wat ek in ruil vra, is dat jy moet sê jy het netnou se vertrekaankondiging gedoen.”
“Vir wie moet ek dit sê?”
“Vir die kaptein.”
“Is dit al? Wat is die vangplek?”
“Daar is nie ’n vangplek nie.”
Tess meng behendig ’n martini vir een van die Amerikaanse bofbalspelers. Geskud, nie geroer nie. “Hoekom is jou aankondiging ter sprake?”
“Ek weet nie. Die stuurkajuit het geroep en toe Dion gaan vra wat hulle wil hê, sê die kaptein hy soek die meisie wat die aankondiging gemaak het.”
“En jy is al weer te besig, jy het nie nou tyd nie?” raai Tess. “En ek moet ’n engel wees en gaan hoor wat die probleem is?”
“Dis reg.” Arabel sug verlig. “Dankie. Ek het geweet jy sal verstaan.”
“Nee, ek verstaan nie.” Tess meng nog ’n martini terwyl sy onderlangs sê: “Wat gaan met jou aan, Bell? Jy was in die kafeteria al vreemd, en van ons op die vliegtuig geklim het só weird mens kan met jou ploeg. Martie sê jy het maagpyn van iets wat jy geëet het … Strooi! Wat gaan aan?”
“Niks.”
“Jy kon nog nooit goed jok nie. My skouers is breed, as jy wil afpak.”
“Miskien later …” Arabel sug moedeloos. “Maar intussen: wees asseblief ’n engel, sal jy?”
“Net sê ek doen die aankondigings?”
“Ja. Hoor wat fout was; sê jy is jammer en wat dit ook al was, jy sal nooit weer nie. Dis nie so moeilik nie, is dit?”
“Nee.” Tess oorhandig die geldkas aan die kelner wat saam met haar werk en volg Arabel die gang op. Maar in plaas van met die wenteltrap op te klim na die stuurkajuit, keer sy Arabel in die kombuis voor. Haar gesig is sonder haar gewone ligsinnigheid, terwyl sy haar vriendin ondersoekend betrag.
“Jy probeer toesmeer, maar ek ken jou en ek kan sien jy is nie lekker nie.” Sy aarsel, dan sit sy haar hande op haar heupe en vra reguit: “Wat is dit met jou en kaptein Reynecke, Arabel? Ek het eers gedink dis iets tussen jou en Jaco, maar ek glo nie dis hy nie. Dis Henning Reynecke, nie waar nie?”
Arabel laat sak haar kop en druk haar vingertoppe teen haar slape, waar ’n spanningshoofpyn begin klop het. “My lewe is ’n gemors, Tess. Jy weet nie die helfte daarvan nie … Ek weet nie wat ek vorentoe gaan doen nie – of ek sal moet bedank of wat nie.”
“Bedank? Is dit só drasties?”
“Erger. Ek het vir jou en Martie en Berna en almal gejok. Ek is jammer.”
“Om vriende te wees, is om nooit te hoef sê jy is jammer nie.” Tess gee vir Arabel ’n snesie aan. “Wil jy afpak? Jy weet ek is hier vir jou.”
“Dankie. Ek sal later alles verduidelik … Maar gaan nou asseblief eers stuurkajuit toe en hoor wat Henning se probleem is, voor hy weer die klokkie lui. Hy is moeilik. Op die oog af gaaf en sjarmant, maar moenie dat dit jou bluf nie. Hy kan ’n aaklige boelie wees as hy lus het. As hy vra, moenie ’n woord van my sê nie. Sê jy ken my van geen kant af nie. Ek sal vir jou twéé rolle sy koop. Drie!”
“Dis nie nodig nie. Ek wil nie presente hê nie. Goed, ons praat later weer.”
Tess klim nadenkend die trap op, terwyl Arabel vir Vince gaan help – twee-en-dertig passasiers wat ’n viergangaandete kry, met ’n verskeidenheid slaaie, kaassoorte en beskuitjies.
Hulle is besig met die salmvoorgereg toe Tess terugkom, die ene glimlaggies. “Alles is opgeklaar. Dis oor die drie uur tien minute wat jy drie uur gemaak het, die 890 kilometer wat negehonderd
