aanpak as sy nie eens ’n basiese eier kan bak nie?
Die koffie-fiasko in die kafeteria was maar net die begin, dink Arabel. Haar kop gaan uithaak en sy gaan weer dom goed aanvang. Die oonde te warm stel en die aandetes verbrand, of vir die hartlyer koolsuurgas gee pleks van suurstof. Net toe sy begin dink sy is oor die egskeiding en dalk moet sy uit haar dop kruip en arme Peet ’n slag bel.
Hoekom het Henning Reynecke nie vervlaks tussen die kangaroes en bloekombome gebly nie? Haar lewe was goed georden, en nou het hy alles van voor af kom omkrap. Sy wil nie weer by Henning betrokke raak nie. Die gevoel wat sy eens op ’n tyd vir hom gehad het, het saam met die blink resepteboek in die asblik beland. Al wat van die vuur oorgebly het, is ’n ashoop vol seer herinneringe en negatiewe assosiasies.
Sy haat hom omdat sy hom so liefgehad het, probeer sy haar emosies ontleed en die maalkolk van teenstrydighede in haar binneste regverdig. Rym dit, of is sy mal?
Arabel sorteer die DVD’s en help die kelners in die kombuis. Sy hou aan uitstel en ander peuterwerkies doen, totdat Tess naderhand na haar kom soek.
“Hoekom doen jy nie jou vertrekaankondiging nie? Het jy vergeet, of moet die arme passasiers maar self uitwerk hoe hoog en vinnig en lank hulle na Mauritius gaan vlieg?”
Arabel hou haar skielik besig met ys uithaal. “Ek het nie nou tyd nie. Wees ’n engel en gaan kry asseblief gou die data in die stuurkajuit.”
Tess laat haar nie twee maal nooi nie en Arabel voel sommer kwaad – vir haarself, vir Henning én vir Tess, wat eers parfuum aansit voor sy die trap op trippel stuurkajuit toe. Wat de joos gee sy om as Tess hom wil beïndruk? Sy kan Henning op ’n skinkbord present kry. Sy sal gou genoeg haar fout agterkom as hy in een van sy macho-buie is.
Tess bly lank weg. En toe sy uiteindelik van die boonste dek af terugkom, is dit met blink oë en bloesende wange. “Bella-bel?” vra sy, in dieselfde uitasemstem van vroeër. “Hoor jy die klokke?”
“Klokke?” Arabel frons. “Watse klokke?”
“Kerkklokke en orrelklanke, sjampanjeproppe en klinkende glasies.”
“Gaan jy iemand se strooimeisie wees?”
Tess is gegrief. “Ek gaan die brúid wees, vriendin!”
“Veels geluk! Mag daar nog vele meer wees en kinders by dosyne, almal soos tant Koek se hoenderhaan. Het jy die vlugdata gekry?”
“Ja.” Tess oorhandig ’n nota met ’n ry syfers daarop geskryf. “Jy vra nie wie die bruidegom gaan wees nie?”
Arabel wil nie weet nie. “Jy het nie nou tyd om te trou nie,” skerm sy. “Julle moet ’n drankbediening doen, dan aandete en dan koffie. Miskien sal daar later, tydens die fliek, ’n kans wees …”
“Toemaar, spot maar,” verwyt Tess. “Ons is nie almal so abnormaal soos jy, met ysblokkies in ons are nie. Party van ons is van vlees en warm bloed gemaak. Hoor wat ek vir jou sê: Ek het vandag my droom-man ontmoet. My trou-man!”
3
Arabel kyk na die nota in haar hand.
3 uur 10 min. 890 km/h. 11 200 m.
Henning se handskrif. Netjies en akkuraat uiteengesit. In die ou dae sou die presiesheid op haar senuwees gewerk het. Maar sy het verander. Ouer geword. Volwasse geword en noukeurigheid leer waardeer. Die meeste kapteins rammel die inligting af, tussen gesprekke met die beheertoring deur. ’n Mens moet fyn luister en probeer onthou, of vir ’n herhaling vra. Bedagsaam van Henning, erken sy teësinnig. Of dalk was die moeite spesiaal vir Tess, omdat hy gedink het sy is verantwoordelik vir die aankondigings.
Arabel hou haar dom. “Is dit Jaco? Julle sal ’n mooi paartjie maak voor die kansel.”
Tess kyk haar aan asof sy van lotjie getik is. “Jaco? Is jy laf? Hy is so opwindend soos gister se weervoorspelling. Ek praat nie van hom nie, ek praat van Henning Reynecke! Ek het nooit kon droom Kangeroo Jacks lyk só nie … Absoluut die mooiste bekvelder wat ek al ooit gesien het!”
Dit begin Arabel irriteer. “Hy’s nie ’n Aussie nie. Hy kom van Stellenbosch af.”
“Putsonderwater, of waar ook al … Maak nie saak nie. Het jy sy oë gesien? Onthou jy wat ek van Picasso en my blou periode gesê het? Syne is ’n kruis tussen seegroen en hemelsblou, met sulke lang, syerige wimpers. Roetswart. Amper meisie-oë, as dit nie was vir daardie macho mond en sexy lyf nie.”
“Tess!” protesteer Arabel. “Die arme man kruip onder die tafel in as hy moet hoor wat jy van hom sê.”
“Ek weet ek oordryf en raak op hol oor elke ou wat ek ontmoet. Maar hierdie keer is anders, Bella-bel. Hierdie is die groot liefde van my lewe. Jy sê altyd my hart is soos ’n pak marshmallows – altyd plek vir nog een – maar as ek die dag régtig verlief raak, gaan dit soos tien ton bakstene wees wat my tref. Wel, dit hét … Twintig ton! Dit voel of ’n trein in my vasgejaag het.”
“Ons vorige vlug was dit kaptein Du Plessis. En voor hom daardie Luigi-ou met die donker oë vol geheime. Nou weer Henning Reynecke. Nie marshmallows nie – eerder liekeries-ôlsôrts.”
“Is jy jaloers? Kwaad omdat ek Henning eerste gesien het?”
Eerste gesien? Tess ken hom ’n uur en sý ken hom al meer as sewe jaar …
Arabel is kortaf. “Jy is nie meer ’n bakvissie wat kort-kort ’n nuwe crush op ’n kys het nie. Genade, Tessa, jy het die man twee keer gesien. Jy ken hom skaars. Hoe kan jy so op hol raak?”
“Ek weet dit net. Daar sal nooit weer iemand anders vir my wees nie.”
“Hoe weet jy?”
“My hart sê dit vir my.”
“Bog. Jou hart kan nie praat nie. Dis net ’n biologiese orgaan wat bloed pomp.”
“Ja, professor,” beaam Tess sedig. “Wag tot jy eendag van jou troontjie afval en tot oor jou ore verlief raak, dan praat ons weer.”
“Het jy laat blyk hoe jy oor hom voel?” vra Arabel versigtig.
“Gee kans … Daar’s elke keer te veel ander mense by. Ons moet alleen wees êrens, met kerse, vioolmusiek en die geur van jasmyn.”
“Jasmyn gee hom hooikoors.”
Die oomblik toe die woorde uit is, kan Arabel haar tong afbyt. Sy is so van koers af, sy dink nie wat sy sê nie en praat haar mond verby. Tess is nie heeltemal so ’n botterkop soos sy klink nie, maar hopelik het sy niks agtergekom nie.
Tess bekyk haar ondersoekend. “Is jy sommer net katterig, of weet jy meer as ons plebs?”
“Sommer net katterig,” verseker Arabel haar en draai weg om deur die venster te kyk. “Ons begin taxi. Ek beter my aankondiging maak.”
Sy oorweeg dit om te begin hoes en ’n ander waardin te vra om die aankondiging te doen, maar besluit daarteen. Haar joklysie is alreeds te lank en gaan in die toekoms nog langer word. Daar is soveel vlugaktiwiteit op Johannesburg-lughawe dat Henning belangriker dinge gaan hê om op te konsentreer as die lugwaardin se aankondigings.
