koevert. Dis nie te sê dit kom wel van Peet af nie, dis dalk iets belangriks, dink sy terwyl sy die flap oopskeur. Binne-in is ’n alfabetiese lys van Jakaranda se buitelandse vlieëniers. Arabel se keel is droog en sy neem ’n sluk koffie, ontsteld om te merk dat haar hand bewe.
“’n Brief van een van jou bewonderaars?” terg Martie.
Arabel hoor haar nie. Sien ook nie Peet se nota onderaan nie: Onthou die anderdag-afspraak vir die pastaplek. Haar oë soek teen die lys af. P … Q … R … En skok dan tot stilstand, terwyl haar hart met hamerslae teen haar ribbes klop.
Tot op die laaste het sy nog bly hoop, gedink sy is neuroties en soek spoke agter die bult. Maar daar staan dit, in groot vet letters: Reynecke, H.J.J. (kapt.)
Arabel se hand ruk – só erg dat die koppie val en warm koffie oor haar pers uniformromp stroom, oor die tafel en oor Jaco se broek en skoene. Tess pluk ’n verfrommelde snesie uit en Jaco sy sakdoek. Die skok oor Henning word genadiglik op die agtergrond geskuif terwyl Arabel draf om ’n lap by die toonbank te kry.
“Ek is vreeslik jammer!” maak sy verskoning. “Ek weet nie wat gebeur het nie.” Sy hurk en druk die lap teen Jaco se skoene. Sy vryf oor sy broek tot omtrent by sy kuite, maar toe dit lyk of daar hoër op – bokant sy knie – nog ’n nat kol is, gee sy die lap vir hom. Sy probeer ’n grap daarvan maak om haar ongemak te verbloem. “Ek dink ek het alreeds genoeg drooggemaak …”
Haar wange is pienk en almal lag, maar Jaco geniet dit. Hy wys na ’n kol teen sy bobeen. “Vryf nog bietjie daarso …”
Arabel skud haar kop.
“Hoekom nie? Die koffie gaan ’n vlek maak.”
“Ek … e … ken jou nie goed genoeg nie,” hakkel sy verleë.
“Wat wil jy nog weet? Ek is nege-en-twintig en ongetroud, ek het ’n kar, ’n duvet en ’n braaier, ek hou van rugby en ek slaap sonder pajamas.”
Arabel laat haar nie uitlok nie en verander die onderwerp. “Het die koffie jou nie gebrand nie?”
“Gelukkig nie op plekke waar dit saak maak nie,” skerts hy en knipoog. “Mooi meisies soos jy hoort nie op die vloer by ’n man se voete nie. Kom, laat ek jou ophelp.”
Hy sit sy een hand onder haar elmboog en die ander een op haar heup en trek haar orent. Dis ’n gedoente met die nat vloer, los handbagasie wat rondstaan en ’n stoel wat in die pad is. Arabel se voet haak agter die poot en sy struikel vorentoe, onder groot gelag in Jaco se arms in.
“Tjips!” waarsku Martie. “Sjuut, ouens!”
Arabel ontstrengel haar uit Jaco se greep en staan ’n entjie weg om tot verhaal te kom en haar skewe pet op haar kop vas te druk.
“Goeienaand,” groet ’n stem skuins agter haar. Effens dieper, verder nog presies dieselfde as wat sy dit in haar gedagtes aanhou hoor … Arabel voel asof ’n vuis haar in die maag tref. Haar hart spring só woes in haar keel dat sy skaars kan asem kry. Sy wil omdraai, maar haar bene voel soos rubber en sy moet aan die stoel vashou om nie om te val nie.
“Steur ek?”
Almal skarrel om hom te verseker dis nie die geval nie. Nee, natuurlik nie, hulle sit sommer hier rond. Drink sommer koffie … Wil hy nie ook ’n koppie hê nie?
Hy wil nie, nee. Dankie. Hy wil sommer net groet en kennis maak …
Arabel is dankbaar sy staan met haar rug na hom gekeer. Gelukkig is Jaco se bonkige gestalte tussen hulle. Hy het haar waarskynlik nie gesien nie en sal nie oplet as sy vinnig wegglip nie.
“Henning Reynecke,” stel hy homself voor. “Een van die nuwe aanstellings.”
Jaco spring omtrent op aandag. “Middag, kaptein! Aangename kennis. Welkom by Jakaranda-lugdiens.”
“Dankie.”
Arabel kan aan sy stem hoor hy glimlag, daardie effe skewerige glimlag wat sy so goed onthou. Wat aan sy een mondhoek trek, sodat hy half weerloos lyk en jy hom teen jou wil vasdruk, daardie hartbrekende mooi mond van hom soen. Lank en diep, om dieselfde vuur wat jy binne-in jou voel groei ook in hom wakker te maak …
Moenie! keer sy haarself. Dis verby tussen julle. Hy het weggegaan, want hy wou jou nie hê nie …
Tess steek haar hand uit. “Middag, kaptein. Ek is Tessa van der Merwe. Sommer Tess vir my vriende. Welkom by ons. Ek wens jou toe: sagte landings en miles of smiles.” Haar stem klink kortasem, asof sy ’n marathon gehardloop het.
“Dankie, Tess. Bly om jou te ontmoet.”
Arabel sien uit die hoek van haar oog ’n stuk donkerpers uniformmou met vier goue rangstrepe op toe hy sy hand na Tess uitsteek. Dan stap hy regs om die tafel. “En vir jou ook, juffrou … e … M. Duvenhage. Marie? Marietjie?”
Blykbaar na Martie se naamplaatjie opgelet, besef Arabel. Slim van hom. Maar dit het sy geweet. Sy het hom destyds van baie dinge beskuldig. Dat hy neuroties pligsgetrou is, arrogant, stroomop … Maar nooit dat hy dom of onoplettend is nie.
“Dis reg, kaptein,” antwoord Martie. “Die M staan vir Martie. Aangename kennis.”
Terwyl hy die kelners groet, skuifel Arabel links om die tafel, in die teenoorgestelde rigting. Toe Tess vra of hy saamgaan Hongkong toe, koes sy ongemerk agter ’n pilaar in en glip weg – so vinnig en so ver weg as moontlik.
Dêmmit! Die voorbarige Jaco het haar in ’n ongemaklike situasie geplaas, en soos die duiwel dit wil hê, sal dit nou juis Henning wees wat op daardie presiese oomblik opdaag. Hy het altyd die gawe gehad om op die verkeerde tydstip by die huis aan te kom: as sy pas die rys verbrand het, of ’n gesigmasker ophet, of in die bad was. Nie dat die bad altyd so ’n slegte idee was nie … Sy moes dit miskien meer kere probeer het, met kerslig en roosblare, dan het haar huwelik dalk langer gehou.
Dis nie net sy stem nie … Selfs sy gewrig en hand het so pynlik bekend gelyk. Bruingebrand en sterk, met groot kneukels en naels so kortgeknip, dit lyk asof hy hulle kou. Silwerskoon en netjies. Hande wat ’n spyker kan inmoker, ’n wiel omruil en ’n stuurstang vashou. Maar ook weet hoe om ’n vrou vas te hou. Ferm en tegelyk teer; sag en koesterend, of eisend …
Eers in die kleedkamer kom Arabel tot bedaring, met haar voorkop teen die koel teëls gedruk en ’n vuis teen haar mond. In die spieël bokant die wasbak is haar oë donker en onstuimig; haar gesig só bleek dat sy vir die eerste keer die sproete oor haar neus oplet. ’n Hele ry. Seker al van meer as ’n week gelede, toe sy in Las Palmas langs die swembad gelê het.
Sy kan net hoop dat Henning haar nie herken het nie. Hy kon nie, maak sy haarself wys, want hy het net haar rug gesien, terwyl hy op die ander mense gekonsentreer het. Hy kan tog sekerlik nie onthou hoe haar rug of haar agterkop lyk nie. In daardie dae was haar hare lank en reguit. Maar vandat sy dit kortgeknip dra, krul dit en lyk donkerder, amper swart. Dis hoekom sy ligstrepies laat insit het. Sy lyk totaal anders as toe hy haar laas op die Weskus gesien het – onthuts en vol verwyte, kruppel en op pad uit met haar tasse. Die dag toe hy Boetie vir haar gegee het …
Sy was ’n nare, ondankbare feeks. Pleks dat hy haar die trekpas gegee het, eerder as die MG se sleutels. Sy het nie eens dankie gesê nie. Nie gevra hoe hy sonder ’n motor gaan regkom nie, net uitgestorm en die voordeur agter haar toegeklap.
