Langs my spat ’n stuk beton van die brug af. Nog ’n skoot. ’n Splinter sny my oor. Ek voel die bloed warm teen my vel.
Die ouer man draf baan vir baan oor die snelweg. Ek hardloop op met die graswal, verby verbaasde voetgangers op pad na Alexandra. Kyk om.
Die ouer man is seker vyftien meter agter my. Hy trek nog ’n skoot af.
’n Vrou val voor my op die sypaadjie. Mense gil en spat uitmekaar. Nee, hier moet ek padgee. Die verkeerde mense kry seer.
Ek swenk regs, mik na die stuk vleiland en die onbeboude stuk grond langs die township.
Nog ’n skoot. Dit kom uit die verkeerde rigting.
Ek kyk vinnig regs. Dis die jonger polisieman.
Vinniger. Ek moet vinniger wees.
Ek klem die ander mes in my linkerhand vas. Soek na die foon met my regterhand. “Bel Ranna!” roep ek in die iPhone.
Niks gebeur nie.
“Bel Ranna!”
Die foon lui. Ek hardloop tussen die bosse en riete in.
ADRIANA
1
Johannesburg, September 1986
“Eina!” Die vrou langs my krimp ineen toe Jonas “The Hammer” Gumede ’n derde hou teen die ken kry. Sy kop ruk eenkant toe, sy oë dof. Sy skud haar kop. “Brian Mitchell he ain’t.”
“Brian Mitchell gaan wen,” sê ek, al ken ek haar nie. “Hy gaan Alfredo Layne uitslaan.”
Haar wenkbroue lig. “Alfredo Layne? Wat weet jy van boks?”
Sy bekyk my op en af. Ek weet wat sy sien. Uitgewaste trui, skoolrok waarvan ek die soom lankal moes laat sak het, nerfaf skoene, haasoor standerdsewe-geskiedenisboek op die skoot.
Ek kyk terug. Dis nie asof sy iets kan sê nie. Ek skat haar so veertig. Die helderblou rok is dun en effentjies. Nie Stuttafords nie, eerder Pep Stores. Blonde hare uit ’n bottel. En waar kom daai aksent vandaan? Dis Afrikaans, maar met ’n draai of twee wat ek nie kan plaas nie.
“Ek weet genoeg.” Ek praat harder, oor die geraas in die Hillbrow Boxing Gym. Oom Tiny wat Jonas uittrap omdat hy nie fiks genoeg is nie, sweterige mans wat hopeloos te swaar gewigte bench-press. “Ek kyk al jare lank boks.”
Sy knik, beduie na my boek. “Wat maak jy?”
“Ek leer. Ek skryf toets môre.”
Sy soek deur die mense op die vloer. “Oefen jou pa hier?”
“Nee.”
Sy kyk my vraend aan.
“Hy reis baie,” erken ek onwillig. “Vir sy werk. Ek kom eet middagete hier en leer tot my pa my kom optel of oom Tiny my gaan aflaai.”
Ek is nie lus om verder oor myself te praat nie. Netnou wil die vrou weet waar my ma is, of watse werk my pa doen. Ek maak my boek toe en staan op.
Sy keer my met ’n hand op my arm. “My naam is Daisy. Daisy Czerniak. Sommer net Daisy.”
“Adriana van der Hoon. Hallo, Daisy Cze- … Czerniak.” Ek sê haar van soos sy dit gesê het, met die ‘tje’ aan die begin. Dan kan ek die nuuskierigheid eenvoudig nie keer nie. “Waarvandaan kom jy?”
“Pole. Dit lê net so links van …”
“Ek weet waar dit is. Langs die Sowjetunie.”
Sy leun vorentoe asof sy my ’n geheim wil vertel. “Voor ons hiernatoe gevlug het, was ek die beste mesgooier in die hele Oos-blok. The Great Czerniak. Ek het in die sirkus gewerk. Ek kon op vyftien meter ’n lemoen se skil kerf. Net so, sjoep! My pa het my geleer. ”
Ek weeg haar op. Kan dit waar wees? Ek het haar al ’n paar keer hier gesien, maar meestal in oom Tiny se kantoor. En nog nooit met messe nie. Ek dink sy doen deesdae die gym se boeke. En watter boekhouer het al in ’n sirkus gewerk?
Sy lag vir my gesig. “Kom ons gaan eet. Jy vrek oor ham-en-kaastoebroodjies, nie waar nie?”
Hoe weet sy dit? Het sy my dopgehou?
Ek kyk van haar na oom Tiny. Sien hoe hy Jonas se bokshandskoene uittrek, omdraai en vir haar glimlag. Glimlag soos ek hoop Peet van Vuuren ook eendag vir my sal glimlag.
Ek bêre my boek in my tas. “Kan ek koffie ook kry?”
Oom Tiny het ’n nuwe masjien uit Italië laat kom wat die bone fynmaal en swart koffie uitspoeg met ’n dun lagie skuim bo-op. Dit ruik soos ek hoop die hemel eendag gaan ruik.
2
Johannesburg, Oktober 1987
“Jou gewrig moet vinniger wees.” Daisy staan hande in die sye. “Jy moet soos water wees. Dit moet één gladde beweging wees, grasieus en vloeibaar.”
Sy kom staan langs my, tel ’n mes op. “Onthou, elke gooi bou op die vorige een. Nog een, nog een. Totdat jou hand jou oog en jou brein vertrou en jy nie meer hoef te dink nie.”
Die mes vlieg uit haar hand en slaan in die broodbord teen die muur vas. Sy glimlag tevrede. “Dis genoeg. Kom ons gaan eet.”
“Ek wil nog oefen.”
“Jy staan al van drieuur af hier.” Sy kyk op haar horlosie. “Wat van jou huiswerk? Tiny gaan raas. Jou pa dink dat jy hier kom leer, nie rondneuk nie.”
Ons oefen middae in die stoorkamer sonder dat oom Tiny weet. My boeke lê oop op die tafel asof ek kamstig besig is met huiswerk.
Ek gaan haal die messe uit die broodbord. “Hoe ken hulle mekaar? My pa en oom Tiny?”
“Weet jy nie?”
“Nee.” Ek het nog nooit gedink om te vra nie.
“Ek ook nie eintlik nie. Tiny het eenkeer gesê jou pa het lank gelede vir hom geld geleen.”
Ek draai die mes om en om in my hand. “Ek kan nie dink hy het die geld om dit te doen nie.”
“Dan was dit seker toe hy nog klas gegee het by die universiteit. Net ná hy uit Nederland hier aangekom het om met jou ma te trou. Dink ek.”
Ek gooi die mes. Net links van die swart kol in die middel van die broodbord.
Daisy sit haar hand op my skouer. “Jy gooi asof jy iemand wil doodgooi. Los dit nou. Gaan doen jou huiswerk.”
“Ek sal dit vanaand doen.”
“Wat krap so aan jou vandag? Is jou ma okay?”
Nee, maar ek sê dit nie. Die Hollander, my pa, is al weer oorsee en my ma het weer in haar
