van haar groot verlies is nog rou in dié mooi vrou. Voordat Mia haar simpatie kan uitspreek, is daar ’n klop aan die deur.
“Binne,” roep Sarah de Lisle en ’n meisie geklee in ’n wit uniform kom by die deur in. Sy dra ’n skinkbord met teegoed.
“Dankie, Rosy,” sê Sarah de Lisle. “Sit die skinkbord hier vir ons op die tafel neer. Mejuffrou De Villiers, dit is Rosy Barnes. Rosy, dít is my nuwe versorger, Mia de Villiers.”
“Pleased to meet you, Miss,” glimlag Rosy vriendelik en sit die skinkbord neer. Sy is ’n fris jong meisie in haar laat tienerjare en lyk sterk.
Mia glimlag vir haar. “Dis lekker om jou te ontmoet, Rosy.”
Nadat sy uit is, vra Sarah de Lisle dat Mia die tee skink. Die teepot is egte silwer, kan sy sien. Die porselein lyk duur. Die suiker is vierkantige klontjies wat met ’n tangetjie van egte silwer opgetel moet word. Daar is fyn toebroodjies, tertjies en ragfyn servette by klein bordjies.
“Skink asseblief vir my eers ’n skeutjie melk, dan tee, geen suiker nie, dankie.”
Mia skink vir haar en gee die koppie aan. Met haar gesonde hand neem Sarah dit en teug liggies.
“Kan ek vir mevrou van die eetgoed gee?” vra Mia.
“Dankie. Sit net eers vir my die tee neer, asseblief.”
Mia bied van die broodjies aan. Sarah neem ’n broodjie en hap fyntjies. “Dit is so moeilik om met een hand oor die weg te kom. Ek voel soms so hulpeloos.”
Mia hou die bord met tertjies na haar toe uit en sy neem een. “Dankie, jy moet darem ook eet en drink. Kry vir jou van dié. Dis heerlik.”
Die tertjie smelt in Mia se mond toe sy dit eet. “Dis baie lekker,” sê sy.
“Sjef Etienne Delmain is voortreflik met alles. Mense probeer hom kort-kort afrokkel, maar ons betaal hom te goed en hy hoef hom nie dood te werk nie. Jy moet net sien wat hy kan regkry as ons mense onthaal. Oor ’n week verjaar my seun, dan onthaal hy vriende en sakekennisse hier. Etienne sal almal weer van voor af beïndruk, dan kry hy aanbiedinge. Gelukkig weet ons dat hy dit sal weier.”
“Hoe oud word jou seun, mevrou?” glip dit uit voordat Mia die woorde kan keer.
Die ligblou oë kyk waaksaam na haar. “Ses-en-dertig, en hy het nog nie vir ons kleinkinders gegee nie, maar sy lewe is nie so ongekompliseerd soos my en sy pa s’n was nie.”
Mia voel effens ongemaklik. Sy het nie gedink sy ma sal hom in soveel besonderhede bespreek nie. Tog is dit interessant.
“Ek het hom gehad toe ek vyf-en-twintig was en die volgende jaar is ons dogter, Bienne, gebore. Jean was al vantevore getroud, maar hy is geskei voordat hulle kinders gehad het en sy vrou is terug Parys toe. Hulle het mekaar by die Sorbonne ontmoet. Hy het in Engeland en Parys gestudeer en hom as ouditeur bekwaam, maar deesdae doen hy beleggings en finansiële raadgewing. Hy het ’n groot maatskappy gestig.”
Sy huwelik het misluk en nou is hy seker ’n ryk pierewaaier met verskeie vroumense op sleeptou, dink Mia terwyl sy haar tee drink. Dan keer sy haar gedagtes. Sy veroordeel nou die man sonder dat sy hom werklik ken – iets wat sy nie gewoonlik doen nie. Hy is darem ’n suksesvolle sakeman ook.
“Ons werknemers bly in kothuise naby die groot huis,” sê Sarah. “Maar ek het gedink jy moet so naby moontlik aan my wees, want jy gaan heeltyd byderhand moet wees.”
“My kamer is lieflik, dankie.”
Sy knik en lyk broos. Sy wys Mia ’n toestel met ’n paar knoppies. “Met die rooie roep ek jou. Dit sal in jou kamer lui. Met die bloue roep ek die kombuispersoneel. Dis baie nuttig. My seun het dit vir my laat installeer ná my ongeluk.”
Terwyl Mia die geurige tee drink en die heerlike eetgoed verslind, hou sy die vrou dop. Verfynd is sy beslis. Sy lyk eintlik lig en breekbaar. Haar stem is goed gemoduleer en haar handbewegings is grasieus. Mia veronderstel dat sy ’n treffende skoonheid in haar jeug was. Dis geen wonder sy het so ’n uitsonderlike seun nie.
“Het mevrou op Jersey grootgeword?” vra sy.
“O, nee. Ek was ’n Cavendish en het in Engeland grootgeword. Ek het my man ontmoet toe hy Oxford toe gekom en ’n vriend hom na ’n naweek se huispartytjie by ons landgoed genooi het. Ons het dadelik op mekaar verlief geraak en is binne ’n jaar getroud. Sy pa was op daardie tydstip die balju van Jersey. Weet jy wat dit is?”
“Iets soos ’n eerste minister?”
“Ja. Wel, sy familie was vir myne aanvaarbaar, toe kon ons trou. Ek was nooit ’n dag spyt nie. Ek mis hom soveel. Hy het in Frankryk verongeluk toe hy daar op ’n sakebesoek was. Ai, die mans tog. Hou van vinnige motors. Gelukkig mag hulle hier op Jersey nie vinniger as veertig myl per uur ry nie, anders wil ek nie dink hoe Jean met sy Ferrari sou gejaag het nie.”
Sy lyk weer hartseer en Mia kry haar jammer.
“Jy is veel mooier as wat ek verwag het,” sê Sarah. “Waarom is jy nog nie getroud nie?”
Dit betrap Mia nogal onkant en sy is verleë. “Daar was iemand, maar ons paaie het geskei. Ons was nie getroud nie, maar verloof.”
Sarah kantel haar kop. “’n Liefdesteleurstelling?”
“Ja.”
“Is dit waarom jy wou wegkom van jou huis af?”
Mia is verbaas oor haar insig. Dit help seker nie sy probeer dit nou wegsteek nie. “Ja.”
“Ons dogter het ook ’n liefdesteleurstelling gehad. Dit was baie pynlik, vir haar en vir ons.” Sy sug en kyk weg. “Ja, baie pynlik. Hy was welgesteld en ons het gedink hy pas by haar, maar hy was die soort man wat nie getrou kon wees nie.”
Mia het nie geweet wat om te verwag nie, maar haar werkgewer maak nogal deernis in haar wakker. Duidelik het sy ook al heelwat verlies en pyn geken, al lyk sy so bevoorreg.
“Hoe is mevrou beseer?”
“Ek het vir my familie in Engeland gaan kuier en self die motor bestuur. Ek was nie meer gewoond om self te bestuur nie, toe maak ek ’n ongeluk.”
“Dis ’n nare ding om oor te kom.”
“Ja, dit is. Veral na my man se dood is ek so bang vir ongelukke. Toe maak ek sowaar self een. Maar ek praat nou te veel. Ek dink jy wil gaan uitpak en jouself verfris. Ons het ’n binnenshuise verhitte swembad waarin ek graag swem, maar ek sal moet wag dat die gips van my been en arm afkom voordat ek dit weer sal kan doen. Jy is welkom om enige tyd te swem, as jy wil.”
“Dankie, dit klink lekker.”
“En jy wil seker die personeel ontmoet. Doen dit gerus. Jy kan net afgaan na die kombuis en jou voorstel. Mettertyd sal jy hulle wel almal leer ken.” Sy kyk na ’n horlosie teen die muur. “Dis nou drie-uur. Gewoonlik slaap ek van twee-uur tot vier- of vyfuur in die middae, maar vandag het ek vir jou gewag. Help my asseblief net om op die bed te kom, dan kan jy gaan. Kom asseblief weer vyfuur na my toe.”
Sy druk die blou knoppie op die toestel. “Rosy kan die teegoed kom haal.”
Sarah
