koue van die water slaan my asem weg toe ek die deining met my gedagtes tref. Die grys wal sluk my in. Die soutwater brand my keel, my longe. Dieper. Ek moet nog verder inzoom, tot waar die deining se hart in die donker dieptes klop. Ek sak al hoe dieper weg, totdat ek die sagte sand van die seebodem voel. Daar word alles roerloos stil.
“Kali, is jy oukei?”
Ek maak my oë oop toe ek Tara se stem hoor. Shitters, die deining is nog steeds daar. Maar dit lyk tog … Ja, sowaar. Dit word nie meer hoër nie.
Dit het intussen opgehou reën en bokant ons skyn ’n pieperige sonstraal deur ’n gat in die wolke. Mind you, so met die bietjie sonlig lyk die wal water nog meer scary.
“Now what?” vra Tara.
“Nou try ek my nuwe Kragte tot die probleem uitgesort is,” sê Leonardo.
Sy poging om selfversekerd te klink, werk nie heeltemal nie. “Jy het nie ’n clue wat jy gaan doen nie, het jy?” vra ek.
“Ek sê mos ek sal iets uitfigure.” Leonardo kyk fronsend in die rigting van die hotel. “Hopelik voor my oupa-hulle omdraai en die berg water raaksien.”
Ek herken Giovanni Contarini se grys kop tussen die hotelpersoneel wat voor die hotel staan en armswaaiend opkyk na waar die dak gebrand het. Tussen die punt van die eiland waarop ons staan en die hotel is net ’n smal kanaal. As iemand omkyk …
Skielik draai oom Giovanni om. Ek tree agteruit toe sy sein my soos ’n vuishou teen die bors tref.
Nuwelinge! Kom onmiddellik hierheen!
Die laatmiddag ruik na verbrande dakteëls en die skroeireuk van woede.
“Shit,” sê Leonardo. “Ons het seker nie ’n keuse nie.”
Ons drie vat hande en wit mis begin om ons dwarrel.
“Maybe moet ons net hier bly,” sê ek terwyl ons in die veilige wattewêreld van die Portaal staan.
“Te laat,” sê Tara toe die mis begin verdwyn.
Oom Giovanni wag alleen voor die hotel. Jis, ek sweer hy het die hotelpersoneel binnetoe gestuur sodat daar nie ooggetuies is as hy ons vermoor nie.
Yskoue woede blink in oom Giovanni se swart oë. “Wie het my hotel aan die brand gesteek?” vra hy in Engels.
“Sorry, Oom, ek …” begin ek.
“Kali didn’t mean to …” sê Tara.
“Dit was ’n ongeluk …”
Ons bly al drie stil toe oom Giovanni sy hand lig. “En die water? Wie se ‘ongeluk’ is dit?”
Uit die hoek van my oog sien ek hoe mense uit die hotel peul en in die bote wat in die kanaal voor die hotel vasgemeer is, begin klim.
“Ek het my nuwe Kragte …” sê Leonardo.
“Leonardo het dit nie aspris …”
“It was not as if …”
“Stil!” Oom Giovanni kyk ons omtrent middeldeur. “Ons ontruim die hotel totdat dit veilig is. Tara, jy kom saam. Kali en Leonardo, julle sorg dat daardie fratsgolf verdwyn, en vinnig ook!”
“Ek bly by hulle,” sê Tara en kyk die kwaai Italianer vierkantig in die oë.
“My oupa is reg, Tara, dis te gevaarlik,” sê Leonardo sag. “As iets gebeur, sal ek en Kali fine wees – jy nie.”
“But I want to help …”
Voor sy klaar gepraat het, storm Nomsa op ons af. “Wat gaan aan? Hoekom moet ons …” Dan sien sy Leonardo se handewerk raak. “Oe-ee! Wat is dit daai?”
“’n Effense foutjie – niks wat ek nie kan oplos nie,” antwoord Leonardo en kyk na Jason wat skuins agter Nomsa staan. “Vat vir Nomsa saam met jou na een van die bote toe, Jason.”
“Dit is kwalik ’n ‘foutjie’, Leonardo,” sê oom Giovanni kil voor hy na Adriana en Caleb draai wat ook intussen nadergekom het. “Adriana, sorg dat almal in die bote kom. Capisce?”
Adriana kyk haar oupa agterna toe hy driftig wegstap. “Wow, neef Lenny, jy beter die probleem fix, anders onterf Oupa jou nog voor sononder, mark my words.”
“Wow, dude, dis awesome!” Caleb staar vol bewondering na die deining wat amper drie verdiepings hoog bokant die eiland uittroon.
“Sal julle oukei wees?” vra Tara terwyl sy bekommerd na Leonardo kyk.
“Of course, jy weet mos ek het kieue in plaas van longe. Kali ook.”
Kieue in plaas van longe. Régtig? Soort van, ja. Weirdness is after all die storie van my lewe. Ek en Leonardo en Adriana, hulle oupa en twee van hulle ooms kan onder water asemhaal. My eie meerminstatus het ek ontdek toe een van die Ander my ’n ruk gelede in die rotspoel buite Bospoort probeer verdrink het.
Bospoort. Hart-seer sny soos ’n dun draad deur my. Ek verlang na my pa en my kwaai ma en my liewe Zak wat maybe een van die Ander is, maar maybe ook nie en ek mis my Kristoffeltjie-hond …
“Kali!”
Leonardo se stem laat my ruk van die skrik. Oukei. Reality check. Ek is nie in Bospoort nie, ek is op die Venesiese eiland, Poveglia, en ek het nie naastenby ’n clue wat om met Leonardo se “effense foutjie” aan te vang nie.
3
“Enige planne?” vra Leonardo terwyl ons op die kant sit van die muur wat skuins uit die see boontoe loop.
“Nee, en jy, genius?”
“Ek dink nog.”
Die gedeelte waarop ons sit, is ’n agthoekige puntjie aan die suidekant van die eiland. Eeue gelede het die Italianers ’n fort hierop gebou om die Groot Lagoon voor Venesië teen invallers te beskerm, maar al wat daarvan oorgebly het, is die mure wat skuins uit die see boontoe loop en die grond bo-op.
“As ’n golf na vlakker water toe beweeg, begin die onderste deel van die golf stadiger beweeg as die boonste en dan tiep die bokant om en word dit ’n brander wat breek,” begin Mister Wikipedia useless inligting met my deel.
“So what?”
“As ons die seebodem reg onder die golf dieper kan maak, gaan die golf hopelik baie kleiner word en nie so woes breek nie.”
“Sure, want ons het mos onderwater-bulldozers waarmee ons dit gou kan doen.”
“Laas toe ek gecheck het, het jy ’n sinkgat opgevul. Maybe kan jy weer iets in daai lyn doen.”
My mond val sommer oop. “Seriously? Jy weet net so goed soos ek dit was ’n vloekskoot – ek wou net keer dat ons twee tot onder in die sinkgat val. Dat dit reggekom het en my ma-hulle se swembad weer van iewers uit die gat opgepop het, was net ’n surprise.”
“Wel,
