af.
Leonardo staan op en sit sy hande in sy sye. “En nou? Het ek nie gesê julle twee moet in die bote bly nie?”
“Hei, moenie MY kop afbyt nie, dis Tara wat ’n bee in haar bonnet het,” sê Nomsa terwyl hulle naderkom.
“Ek het gesense julle het hulp nodig,” sê Tara. “It has something to do with soil or sand.”
Leonardo laat sak sy hande. “Jy’s reg.”
Nomsa se oë word al hoe groter terwyl hy hulle van sy plan vertel. “Oe-ee, as long as I don’t have to dig the holes – al daai wurms en goed in die grond is totally disgusting,” sê sy en skud haar skouers soos sy gril.
“Sorry, Nomsa, but I sensed that your Powers have something to do with the earth – dit is hoekom jy saam met my moes terugkom,” sê Tara. Dan draai sy na my. “I also had to give you this, Kali.”
Ek vat die klippie by haar. Dit lyk soos die een wat die Amerikaanse tweeling se ma, tannie Awenasa, so twee dae gelede saam met ’n skulp, ’n veer en ’n stokkie waarvan die een punt verbrand is, vir my gegee het. Simbole van water, wind, vuur en grond. My totemitems, het sy gesê.
“As mens na die vier elemente kyk, maak dit sin,” sê Leonardo. “Tara kan met wind werk, ek met water en Kali met vuur. Al wat oorbly, is Nomsa en grond.”
“No bloody ways!” Nomsa kyk na my. “Kali, daar moet ’n ander manier wees.”
“Dalk kan ek ’n aardbewing veroorsaak wat die golf insluk?” Sowaar. As iets my genuine die hel in maak, kan ek so hard gil dat die aarde bewe.
Leonardo skud sy kop. “Nee, dit kan meer golwe veroorsaak. Nomsa sal moet help.”
Die kleur in Nomsa se wange verander van ’n diepbruin espresso na ’n valerige latté. “Weet julle hoeveel kieme en … Hei, waarheen gaan jy?”
Tara het omgedraai en stap nou weg van ons af. Dan gaan staan sy en kyk af. “You have to dig here, Nomsa.” Sy kyk op. “Dan moet jy die grond dra …” Sy stap nader aan die water. “Tot hier.”
“Forget it!” roep Nomsa uit.
“Verdomp, Nomsa, doen dit net!”
Sy tree agteruit toe Rottweiler Leonardo sy moer strip. Maybe moet ek iets probeer voor hy haar slagaar uitruk. Ek vat haar aan die skouers. “Nomsa, sien jy dit nie? Dis jou destiny!”
Nomsa sluk. “My destiny?”
“Ja, die oomblik het aangebreek om jou personal life purpose te vervul,” sê ek dramaties. Ook maar goed ek weet al wat Nomsa trigger.
Sy frons. “I don’t know. Maybe.” Toe knik sy. “Oukei dan.”
Ek vat haar arm en loop saam met haar na waar Tara beduie het sy moet grawe.
“It’s terrible … awful. Just too damn awful,” kerm sy terwyl sy met haar hande ’n sloot in die modderige grond begin grawe.
“Hier …” Leonardo trek sy T-hemp oor sy kop. “Gooi die modder hierop.”
Spiere beweeg onder sy sonbruin vel en ek ruik karamel en klapperolie en voel hoe sy vel sysag onder my vingerpunte …
Nee! Snap out of it!
Ek hou sommer op dink toe Kwaai Kali in my kop praat. Sy’s reg. Die bitter reuk van modder verdryf alle geure van karamel en klapper toe Nomsa die eerste vrag modder voor Tara se voete uitgooi.
“Werk dit?” vra Tara vir Leonardo.
“Ek weet nie. Ek dink …” ’n Vreeslike gerammel en gedruis sluk die res van sy woorde in.
“What’s happening?” vra Tara beangs.
“Vat hande!” skree Leonardo. “Ons moet Reis!”
Ek volg hom toe hy supervinnig nader aan Tara en Nomsa beweeg. Ek het skaars Nomsa se hand vasgegryp, toe tref dit ons. ’n Hengse wal verstikkende modder en sand.
4
Die modder en nat sand is oral. In my mond, my neus, my oë, my ore. Nomsa se hand in myne word die enigste anker in die bruin massa om my. Asem. Kry nie asem …
Skielik ontplof wit lig om my en die bruin wêreld spat uitmekaar. ’n Repie suurstof skuur verby die sand in my lugpyp. Ek hoes en slymerige sand stroom by my mond en neus uit. Ek gaan naar word. My lyf trek saam en ’n boog modder spuit by my mond uit toe ek opgooi.
Nomsa. Ek hou nie meer haar hand vas nie. Waar is sy? Sandkorrels krap my oë terwyl ek om my kyk. Ons is in die Portaal en Nomsa is skuins voor my op haar knieë. Sy maak snaakse geluide. Soos iemand wat verstik.
Tussen die trane wat uit my brandende oë stroom, sien ek iemand oor haar buk. Leonardo. Tara staan langs hom.
“Kali, jy moet haar Heel, sy kry nie asem nie!” roep Leonardo.
Ek gaan nader en sit my hande op Nomsa se skouers. Koue rillings gly deur my lyf tot in my vingerpunte en word yssplinters wat soos onsigbare naalde deur Nomsa se vel steek.
Sy trek die eerste suurstof diep in en begin toe kerm. “Oee-ee, I’m going to die! Verstik, versmoor … a-a-agh … it’s awful!”
Die mis om ons begin uitrafel. ’n Brug verskyn. Dis die een wat die suidelike deel van die eiland met die noordelike deel verbind, met die ingang na die Raadsaal in een van die brug se pilare versteek.
Ek swaai om toe ek ’n geklap langs my hoor. “Nomsa, wat maak jy?”
“Ek slaan die goggas dood voor hulle eiers in my vel kan lê.” Sy hou op en kyk na my, haar oë groot. “Oe-ee, sê nou hulle het al klaar deur my sweetgate geklim?” Haar stem word al hoe hoër. “Bloody hell, they have microscopic fangs and …”
“Nomsa.” Tara het reg voor haar gaan staan. “Calm down and look at me.”
“… ek gaan bilharzia kry. Die parasietwurms gaan …”
“Ag, freakit tog, Nomsa!” Leonardo beweeg so vinnig dat ek net-net kan sien hoe hy haar oor sy skouer gooi, tot by die kanaal hardloop en in die water spring.
Die oomblik toe hulle weer bo die water verskyn, gee Nomsa hom ’n vet klap teen die kop.
“Ouch!”
“Lyk ek vir jou soos ’n bloody sak mielies wat jy oor jou skouer kan gooi?”
Leonardo kyk verwytend na haar. “Flippit, is dit nou hoe jy dankie sê nadat ek jou biljoene mikroskopiese goggas versuip het?”
Nomsa maak haar mond oop en dan weer toe. Die volgende oomblik sak sy onder die water weg, most probably om seker te maak die goggas verdrink behoorlik.
“I think we should join them,” sê Tara.
Eers toe ons al vier so min of meer sonder sand en modder op die kant van die kanaal sit, sê
