beïndruk; jou mooi persoonlikheid behoort die deurslag te gee. Maar terug na die partytjie. Kom ons hou dit op Nanette se verjaardag, maar vir al twee die kinders. Almal wat wil kom, kan kom. Ek sal die borg wees.”
Bets lyk sommer opgewonde. “Ek en tant Mymie sal dok help. Dit gaan ’n moerse paartie wees.”
“Ek moet seker die dokters Krause se toestemming vra voordat ons die plek op horings neem. Ek gaan sommer nou.”
Marita is by Jens toe Lucinda by sy kantoor kom. “Gelukkig kry ek julle saam. Ek wil asseblief toestemming vir iets vra.”
“Dit klink gevaarlik,” skerts Jens. “Vra maar, dan kyk ons.”
“Ek wil vir Nanette van Reenen en Charles Nieuwoudt ’n gesamentlike verjaardagpartytjie hou, en ek wil Nanette se pa ook nooi.”
Hulle kyk na haar, na mekaar en sê gelyk: “Ja.”
“Solank dit nie die baie siek kinders ontwrig nie,” sê Jens.
“Maar my man, dit sal die arme ou kindertjies opbeur,” sê Marita.
Lucinda glimlag ingenome. “Baie dankie. Terloops, ek het dit voorgestel en ek betaal daarvoor.”
“O nee, ons maak ’n bydrae,” protesteer Marita. Jens knik heftig. “Inderdaad. Ons betaal dit sommer uit die kleinkas.”
Lucinda is aangedaan. “Julle is dierbaar, maar ek bly die hoofborg.” Sy vlug voordat hulle verder kan protesteer.
“Edwin, dis weer Lucinda hier.”
“Lucy, my darling. Lekker om weer van jou te hoor.”
Verbeel sy haar, of is hy aangeklam? “Waar is jy, Eddie?”
“Ons vier my sukses hier in Monte Carlo.”
“Ek sien. Geluk. Jy behaal baie sukses, kom ek agter. Nanette verjaar oor ’n week.”
“O fok. Ekskuus. Ek het wragtig amper vergeet.”
Lucinda vererg haar sommer. “Hoe kan jy jou enigste kind se verjaardag vergeet?”
Sy hoor hom kliphard sug bo die rumoer op die agtergrond. “Want ek is ’n vrot pa, Lucy. Ek moes nooit getrou het of ’n pa geword het nie.”
“Wys jy’s nie vrot nie. Kom na haar verjaardagpartytjie.”
“Wat?”
“Ek reël vir Nanette en een van die ander MIV-positiewe kinders ’n partytjie en nooi jou as eregas.”
“Lucy, Lucy, lig van ons lewens. Ek sal kom, al val die hemel, oukei?”
“Oukei, Eddie. Ons sien uit na jou koms.”
Dis tyd vir saalrondte en Lucinda betrap haarself dat sy uitsien om Werner Huber weer te sien. Dat sy haastig is om by hom uit te kom en dat die blote gedagte haar hart so ietwat oorstuur.
Toe sy in Erik se kamer kom, is hy egter nie daar nie en sy ervaar ’n vlaag teleurstelling. Klein Erik is regtig nog baie siek, dink sy meewarig terwyl sy en die verpleegsters met hom werk. Sou sy ma besluit het om te bly?
Iets laat haar by die venster uitkyk en sy sien Werner en sy vrou buite stap, diep in gesprek. Hy loop vorentoe gebuig, sy gesig somber, en sy praat met gebare. Hulle lyk eintlik mooi bymekaar, dié twee aantreklike mense. Versoening is dalk nie buite die kwessie nie. Sy het al ondervind dat vervreemde ouers mekaar by ’n kind se siekbed vind.
In die groot kindersaal loop sy reguit na Nanette se bed. Sy lyk lusteloos, maar toe Lucinda haar op Frans groet, kry sy ’n glimlaggie. “Ek het ’n verrassing vir jou.” Die kind se oë verhelder.
“As jy volgende week verjaar, hou ons vir jou en Charles ’n partytjie. Het jy al voorheen een gehad?”
“Nee,” kom die fluisterstemmetjie. “Ek weet nie.”
Lucinda se hart verteder. “En daar is nog ’n verrassing. Ek het iemand genooi vir wie jy graag wil sien.”
Nanette lyk eers onbegrypend, en toe verhelder haar gesiggie. “Papa?”
“Ja. Ek het hom genooi en hy het gesê hy sal kom. Is dit nie wonderlik nie?”
Lucinda voel ’n pluk aan haar jas. Sy kyk af en sien vir Charles. “Hier is die ander een vir wie ons partytjie gaan hou.”
“Wat?” wil hy weet.
Sy tel hom op en sit hom op die bed. “Volgende week hou ons vir jou en Nanette saam ’n verjaardagpartytjie.”
“Ja!” roep hy verruk uit en klap sy handjies. “Gaan ons presente kry?”
“O ja. Sommer ’n klomp.”
“Jippieee!”
Meteens is daar ander kinders ook by en Lucinda moet haar storie herhaal. Hulle raak so opgewonde dat sy laggend omdraai om te loop, en op dié oomblik sien sy Werner en sy eksvrou in die saal verbystap.
“Is hier ’n oproerige skare?” grap hy.
“Ek is bevrees ek het nou almal op hol,” lag Lucinda. “Ons gaan volgende week verjaardagpartytjie hou en hulle neem al klaar die plek op horings. Ek ys vir die dag van die partytjie.”
Hy lag ook, maar Enid Huber staan eenkant sonder ’n glimlag en wag dat hy weer by haar moet aansluit. Lucinda moet ’n rilling van afkeer onderdruk.
6
Lucinda kyk na die uitslag van Erik Huber se bloedsmeer en sug van verligting. Die ergste krisis is verby. Sy haas haar na Jens se kantoor.
Werner is ook daar. Elke keer as sy hom teëkom, helder haar hele dag sommer op. Sy durf egter nie verknog raak aan die man nie. Sy durf dit ook nie wys nie.
“Ek wil nie steur nie, maar ek het goeie nuus,” deel sy hulle glimlaggend mee.
Albei staan uit hulle stoele op en kyk afwagtend na haar.
“Erik se ergste krisis is verby. Ek moet erken dat ek regtig gevrees het vir serebrale malaria, maar hy het so goed op die medikasie gereageer dat hy nou oor die hond se rug is.”
Toe sy weer sien, is Werner met twee lang treë by haar en gryp hy haar hande sodat die verslag op die vloer val. Die blydskap op sy gesig is vir haar ’n groot beloning en laat haar hart swel van vreugde.
“Baie dankie vir jou toewyding en ondersteuning,” sê hy en toe sy na hom opkyk, kan sy sweer hy het trane in sy oë. “Veral vir daardie eerste deurnag by hom.”
Haar eie oë voel ook branderig toe sy hom so aangedaan sien.
“Nou ja, dis waarvoor die kliniek en sy personeel hier is,” hoor sy Jens laggend sê.
Voordat sy haar blik uit Werner s’n kan wegskeur, kom sy agter dat Jens gebuk het en die verslag opgetel het.
Werner
