sit vandag regop en teken met kleurpotlode in ’n sketsboek. Toe sy Lucinda sien, is daar ’n algehele opheldering van haar gesig en sy steek haar arms na Lucinda uit.
So iets het nog nie voorheen gebeur nie en Lucinda is erg verras, maar sy gaan omhels die kind dadelik.
“Jy kruip in mense se harte in,” merk Werner glimlaggend op.
“Liefde en sorg is ’n belegging wat groot dividende oplewer.”
Sy praat ’n paar woorde Frans en slaan toe oor na Afrikaans. “Nanette, hierdie oom is die pa van die baie siek seun, Erik, wat in sy eie kamer moet lê. Sê vir hom hallo.”
“Hallo,” fluister Nanette. Sy neem haar arms weg van Lucinda se nek.
“Hallo, klein meisie. Wat teken jy daar?” Hy leun belangstellend oor om te kyk. “O, dis ’n huis, met mense, en ’n kat. Dis mooi. Is dit jou huis?”
Sy knik skaam en begin weer teken.
Lucinda is meteens bewoë, want sy weet sommer dis ’n wenshuis. Daar is nie so ’n huis in dié kind se lewe met haar rondreisende pa en haar beperktheid tot hierdie kliniek waar sy gevaarlik siek is nie. Sy kom agter Werner kyk na haar, en in sy oë is begrip.
“Wil jy by my huis kom kuier, Nanette?” vra sy. Die kind kyk op en glimlag. “Ja.”
“Eendag as jy beter voel, sal ek jou kom haal. Goed so?”
“Ja.”
“Tatta vir eers.”
“Tatta, Nanette,” sê Werner.
“Tatta.” Sy kyk op en draai haar kop skuins, soos skaam kinders dikwels doen.
Lucinda voel hoe Werner haar arm vat toe hulle wegloop, maar hy los byna onmiddellik weer.
“Ek dink sy het geheg geraak aan jou,” sê hy sag. Sy knik net en kan vir ’n oomblik nie praat nie, want daar is ’n knop in haar keel. Toe sy haar stem terugkry, klink dit skor.
“Ek is nie veronderstel om emosioneel te raak nie, maar ek kan myself ongelukkig nie help nie. Ek kan verstaan waarom Edwin van Reenen sy kind hier los, dat hy nie anders kan nie, maar dis so wreed. Sy kon net sowel wees gewees het, so min aandag kry sy van hom.”
Sonder om te dink wat sy doen, loop sy saam met Werner terug na Erik se kamer. Die verpleegsters is nog besig, maar Enid is daar.
“Waar was jy?” vra sy vir Werner sonder om na Lucinda te kyk.
“Dokter O’Neill het my aan een van die vigslyers gaan voorstel.”
“O, het sy? Ek hoop jy het nie aan die kind geraak nie.”
“Wat bedoel jy?”
“Het jy aan hom of haar gevat? Vigs is mos vreeslik aansteeklik, en Erik is nie sterk nie. Jy kan hom maklik laat aansteek.”
Lucinda voel hoe woede hittig deur haar trek. “Mevrou, vigs is net oordraagbaar deur liggaamsvloeistowwe, nie aanraking nie. Selfs nie deur soen nie.” Haar stem bewe van ontsteltenis.
“Jy is ook so verspot en onkundig, Enid! Jy gee nie om hoe jy mense se gevoelens krenk nie.” Werner se stem klap soos ’n sweep.
Lucinda en die verpleegsters, en Erik wat grootoog op sy skoon oorgetrekte bed lê, kyk na Werner.
Enid swaai om, haar gesig wit en woedend, en storm by die kamer uit.
Werner sug ergerlik. “Mense, verskoon tog asseblief vir mevrou Huber, en hierdie scène. Dis so onverkwiklik.”
“Toemaar, ons is al gewoond aan die onkunde oor MIV en vigs,” probeer Lucinda die spanning ontlont.
“Dit mag wees, maar sulke onsensitiwiteit …” Hy sluk sy bitter woorde.
“O, ek moet draf,” sê Lucinda. “Ek het werk om te gaan doen.”
Terwyl sy vinnig in die gang afstap, bedink sy die voorval. Dit het nou net gemaak dat sy daardie vrou nog meer verfoei. Sy moet skuldig erken dat sy wens die vrou wil weggaan.
Dit lyk ook nie asof Werner nog iets vir sy eksvrou voel nie. Daarvoor het hy te kras gereageer.
Lucinda kom ná lang diensure by haar huis aan. Toe sy instap, sien sy vir Werner in die sitkamer met ’n skootrekenaar sit.
Hy kyk op en glimlag. “Ek wag vir jou. Erik was rustig en Enid het teruggekom om by hom te kuier, toe gaan kry ek ’n lekker bottel wyn by Jens en vra Anna om twee plekke aan tafel te dek. Ek sien jy werk gans te hard, ons moet jou pamperlang.”
“Dis ’n verrassing. Ek drink nie gewoonlik nie, maar daar is nie tans krisisse waarvoor ek sal moet terughardloop nie. Erik was die grootste een en hy word by die dag beter.”
“Ete is oor ’n uur.”
“Nou ja, dan gaan ek stort en verklee sodat ek kan ontspan.”
“Doen dit, al lyk jy op jou mooiste in jou wit jas.” Sy loop voordat hy kan sien sy bloos soos ’n skooldogter. Hemel, sy is ook so opgewonde soos een, asof sy ’n date het. Hy kry dit reg om haar spesiaal en uitsonderlik te laat voel. Enid Huber sou seker nie daarvan hou nie, kom die gedagte by haar op.
Sy stap ’n halfuur later skoon en vars by die sitkamer in en hy maak sy skootrekenaar toe.
“Jy lyk sprankelend,” komplimenteer hy. “Daardie blou klere doen iets vir jou. Maak jou oë helderder en hulle ís so mooi blou, soos die blousel wat my ma vir ons wasgoed gebruik het toe ek klein was.”
“Jy moet ophou om my te vlei,” raas sy kastig.
Hy sit die rekenaar op die tafel neer en terwyl sy rug na haar gedraai is, hoor sy hom sê: “Ek bedoel elke woord.”
Sy voel soos ’n totaal nuwe, totaal ander wese as sy by hom is. Haar sintuie is opgeskerp en hy word die spil waarom alles draai. Dis asof sy hom sintuiglik aanvoel as hy naby is. Is sy besig om haar kop en hart te verloor?
Anna verskyn in die deur. “Die ete is gereed. Dokter-hulle kan maar kom aansit. Ek weet julle is altyd haastig.”
Tot Lucinda se verleentheid knipoog sy vir haar voordat sy in die gang verdwyn.
“Nou ja, kom, dokter,” skerts Werner en beduie dat sy vooruit moet loop.
Die bottel rooiwyn is reeds oopgemaak om asem te haal, sien sy, en daar is twee wynglase gedek.
“Sit, hardwerkende medikus wat alle mense op die hande dra,” beveel hy. “Ek sal vir jou wyn skink.”
Toe hulle elkeen met ’n wynglas sit, kom Anna met twee opgeskepte borde kos in. “Lekker eet, julle twee,” grinnik sy skelm en Lucinda probeer opnuut haar verleentheid wegsteek.
Dit lyk asof Anna dink hierdie is ’n romantiese geleentheid, dink sy. Sy hoop maar Werner het nie die knipoog gesien nie.
“Ek word regtig
