jare lank nie gesien nie.
9
Lucinda sit aan die etenstafel saam met die twee mans en voel die spanning aan. Almal is oordrewe hoflik met mekaar.
Edwin het wyn gebring, rooi en wit, en dring aan dat dit gedrink moet word. “Ek eet nooit sonder om wyn te drink nie. Wit of rooi?” Hy kyk na haar.
“Wit, dankie.”
Hy kyk na Werner sonder enige geneentheid op sy gesig. “En jy?”
“Rooi, dankie.”
Lucinda teug aan die wyn. Daar is ’n voelbare stilte wat sy moet verbreek. Sy probeer dink waaroor sy kan praat.
“Werner is ’n ingenieur wat paaie en brûe bou en hy is tans met ’n projek in Zambië besig,” vertel sy.
Edwin sluk taamlik vinnig aan sy wyn. “O? Afrika het seker baie hulp nodig. Orals is daar mos altyd probleme en alles stort in duie. Dis waarom ek liewer in Europa bly.”
“Waarom het jy dan jou kind na ’n kliniek in Suid-Afrika gestuur?” vra Werner, sy wenkbroue gelig.
Edwin lyk omgekrap en antwoord sommer dwars: “Ek het my redes.”
Lucinda is ook ongemaklik toe Werner frons en vies na Edwin kyk.
“Jy mag ’n swerwer wees, maar jou wortels is in Suid-Afrika,” probeer sy olie op die water gooi.
“Ja, dis seker so,” gee Edwin toe. Hy maak sy glas leeg en skink vir hom nog wyn.
Anna kom met die bakke kos in.
“Dankie, Anna,” sê Lucinda. “Mense, dis selfhelp vanaand. Kry vir julle, dan stuur julle aan.”
Werner bied vir haar die slaai aan. “Kry jy eerste.”
“Dankie.”
Sy skep op en hou hulle skelm dop. Werner het ’n gesonde eetlus, want hy is ’n groot man, maar hy gaan nie oorboord nie. Edwin is egter glad nie skaam nie en pak sy bord baie vol.
Skielik kry sy hom jammer. Hy het nou aardse rykdom in oorvloed, maar in die weeshuis was die hoeveelheid kos wat hulle kon eet altyd beperk. Hulle het wel nie honger gely nie, maar hulle was soms nie vol nie. Edwin het altyd gesê dat hy eendag net soveel gaan eet soos waarvoor hy lus het.
“Wanneer kan ek vir Erik uit die kliniek neem?” vra Werner.
Lucinda vermoed dadelik dat hy dalk voel three is a crowd en dat hy moet wegkom, en sy is spyt daaroor. Die laaste ding wat sy wil hê, is dat Edwin die nuwe en nog brose verhouding wat tussen haar en Werner ontstaan het, moet verongeluk.
“Erik kan nog nie ontslaan word nie. Ek sal hom eers ontslaan as ek seker is dis heeltemal veilig.”
Edwin eet met konsentrasie sonder om te praat en hy drink vinnig. Lucinda bly by haar een glas en weier meer.
“Nee, dankie, dis ’n weeksaand en ek word dalk geroep. Ek behoort glad nie te drink nie.”
Sy sien Werner raak skaars aan sy wyn, en op sy gesig is ’n uitdrukking wat sy herken as blote uithou sonder lekker.
“Ek moes lankal met jou kontak gemaak het, maar ek was so blerrie besig om motors en vroumense te jaag,” raak Edwin meteens geselserig. Hy lag asof hy dink hy het iets gevats kwytgeraak.
“Jy het getrou en ’n kind gekry,” herinner sy hom.
“Ja, fok. Iets wat ek nooit moes gedoen het nie. Maar môre is nog ’n dag.”
Dié uitdrukking het hy ook baie gebruik toe hulle jonk was: Môre is nog ’n dag. Daarmee het hy homself, haar en ander getroos.
Sy bord is leeg, sien sy. “Help jouself, Edwin.”
“Thanks.” Hy skep en mors op die tafeldoek, maar skynbaar pla dit hom nie. “By the way, hoekom noem jy my Edwin? Jy het my altyd Eddie genoem.”
“Ag, seker oor jy nou mooi grootgeword het,” skerts sy liggies.
“Lucy, Lucy, lig van –” begin hy met ’n vol mond.
“Ag nee, moenie weer vir my daardie rympie sing nie.”
Al het sy steeds deernis vir hom, verwonder sy haar oor sy onvolwassenheid.
Hy sluk sy kos en kyk na Werner, wat rustig sy mes en vurk op sy leë bord neersit.
“Lucy se naam beteken lig, weet jy? Ons Latyn-onnie het ons vertel. Ek het Latyn gehaat, maar Lucy was mal daaroor. Nou kan sy seker al die Latynse name van die siektes en medisyne verstaan.” Hy lag. “En haar liggie het helder geskyn in die Huis van Lig, die Mara Bosman-tehuis vir kinders met die leuse Lux in tenebris lucet. Weet jy wat dit beteken?”
“Iets met lig te doen?” Werner se stem is koel en bedaard.
“Jip: ’n lig skyn in die donker. Lucy was al lig wat daar was. Sy het vir almal gesorg. Dis snaaks, want kinders wat mishandel was, boelie eintlik ander, maar sy het die teenoorge… teenoor… gesjtelde gedoen. Jy moesj gesjien het hoe lyk sjy toe hulle haar inbri… bring.” Hy hik.
Lucinda hoor dat sy tong begin sleep en sy kry skaam om haar verlede so opgerakel te hoor voor ’n man wat sy skaars ken en vir wie sy meer as blote vriendskap voel.
“Ag, kom ons praat liewers oor iets anders, Eddie. Die weeshuis is tog nie ’n verkwiklike onderwerp nie.”
“Maar onsj het in jare nie gepraat van die weesjhuisj nie. Noudat ek jou sjien, begin dit terugkom.” Hy spat van sy rooiwyn op die tafel. “Eksjkuusj.”
“Ons kan môre praat. Ek dink jy is moeg, Eddie, en ek dink jy moet nou ophou drink.”
Hy sit die glas hard neer. “Niemand sjê vir my ek moet ophou drink nie …” Maar toe gee hy haar ’n dronkmansglimlag. “Net jy kan, Loesjie.”
Sy kyk vlugtig na Werner en sien dat hy haar stip aankyk. Wat dink hy?
Anna kom gelukkig in en begin die borde opruim.
“Ek help jou met die nagereg,” sê Lucinda, staan op en neem die een bak.
Tot haar verbasing staan Werner ook op en neem twee bakke. “Ek help sommer gou.”
In die kombuis kyk sy na hom. “Ek is bevrees my ou vriend het te veel gedrink.”
Werner glimlag. “Ek sien so. Dalk sal ons hom in die bed moet sit.”
Sy byt op haar lip. “Genade, ek hoop dit sal nie nodig wees nie.”
Hy gee haar ’n vinnige drukkie en sy glimlag waarderend vir hom. Sy wens eintlik hulle kon ’n alleenaandjie gehad het. Dat hy haar weer so heerlik kon gesoen het …
Anna het die nagereg op ’n skinkbord gesit en Werner neem dit binnetoe.
Hulle tref Edwin
