herhaal, maar sy vermoed Bets is regtig gaande oor hom.
Sy gaan kyk eers hoe dit met Charles gaan, en op pad daarheen kry sy die gedagte dat Edwin ver gekom het en dat sy hom seker slaapplek moet aanbied. Sy woon mos nou op die perseel. Om hom saam met Werner onder haar dak te hê, is nie so ’n goeie vooruitsig nie, maar hoe kan sy dit nié doen nie? Edwin is haar oudste vriend.
Die seuntjie sit vir haar en kyk met die geïllustreerde sci-fi-boek wat sy hom gegee het voor hom oop.
“Het jy lekker verjaar, Charlie-boy?” vra sy.
Hy glimlag. “Dit was lekker, tannie. Ek wens net my ma kon ook hier gewees het.”
Sy voel meteens baie sleg. Sy het daarop aangedring dat Nanette se pa kom omdat sy hom ken, maar behalwe Erik se pa was daar geen ander ouers nie. Wat Charles betref, het sy sommer aangeneem sy ma leef nie meer nie, omdat dit die gebruiklike patroon by vigskinders is.
“Ons kon nie die ma’s en pa’s ook nooi nie, liefie. Nanette se pa het self besluit om te kom omdat sy vandag verjaar, en Erik se pa is hier omdat Erik so ernstig siek was.”
Sy jok nou oor Edwin, maar dis ’n noodleuentjie om die kind beter te laat voel.
“Ek sê jou wat: kom ons nooi haar om môre te kom kuier. Hoe’s daai?”
Sy ogies is meteens vol trane. “Sy sal nie kom nie, tannie.”
Hier is iets nie pluis nie, dink sy.
“Waarom dink jy sy sal nie kom nie? Is sy ver weg?”
“Sy is in Johannesburg.”
“O ja, dis nogal ver.”
Maar Frankryk is verder en Edwin het gekom, dink sy. Sou die ma dit nie kon bekostig nie? Nee, iemand betaal om Charles hier in die kliniek te hou en dis ’n duur plek. Armer mense sou na ’n staatshospitaal gegaan het.
Sy besluit sy gaan die saak ’n bietjie ondersoek. Waar is die pa? Charles praat nie van hom nie. Sy sal by Marita gaan uitvind wat die pa doen.
“Hou jy van jou boek?” verander sy die onderwerp.
“Dis mooi, tannie.”
Sy gee hom ’n drukkie. “Nou ja, lekker lees. Ek hoop jy het nie te veel geëet en jou magie omgekrap nie.” Sy waai kastig ’n betigtigende vinger.
Hy giggel. “Nee, tannie.”
Haar hart verteder vir hom toe sy wegloop. Hy is ook baie siek en hy kry nie die duurste anti-retrovirale middels nie. Dis vir haar so hartseer om te sien dat die kinders agteruitgaan ten spyte van alles wat vir hulle gedoen word.
Sy loop na waar Edwin by Nanette sit. “Ek veronderstel jy het nie blyplek vir vanaand nie?”
Hy kyk op. “Nog nie gereël nie.”
“Ek het ’n drieslaapkamer-kothuis hier en daar is een kamer oop, as jy by my wil kom bly. Dis nou nie vyfster nie, maar dis naby en jy kan by Nanette kom kuier.”
“Dis gaaf. Kom sommer saam na my motor, dan ry ons soontoe. Ek gaan nie my bagasie al die pad dra nie.”
Hulle groet die kleintjie en stap uit, en so ver soos hulle deur die kliniek loop, kyk mense na hulle. Edwin is wel aan sommige bekend, maar nie almal weet tog van renjaers nie, dink sy. Dis natuurlik oor hy so opvallend is. Hy is nie so lank soos Werner nie, maar hy is besonder aantreklik en goed geklee. Mense gaap hom seker aan net waar hy kom, en dit lyk asof hy dit geniet.
Hulle loop verby ontvangs in die portaal en Lucinda gaan staan. “Eddie, jy ken mos vir Bets Naudé?”
“O ja, hallo, Bets,” sê hy sjarmant. “Hoe’s dinge?”
“Great, dankie.”
Sy straal eintlik, dink Lucinda geamuseer. “Bets het die meeste van die werk vir die partytjie gedoen,” vertel sy.
“O, dis nice,” sê Edwin, maar sy kan sien hy verloor belangstelling en sy lei hom vinnig verder, bewus daarvan dat Bets hulle agternakyk.
Die motor waarmee Edwin gekom het, is natuurlik nie sommer enige huurmotor nie, sien sy. Dis die jongste en grootste model BMW, maar motors is natuurlik vir hom belangrik.
“Mooi motor,” merk sy op. “Ek het nog nooit in so een gery nie, maar wat weet ek van motors af?”
Hy gryns. “Hoe sal dit nou lyk as ek in ’n Corolla ry?”
Ja, voorkoms en beeld is alles, dink sy, maar sy uiter nie dié sarkastiese gedagte nie.
Hy maak vir haar die deur oop en sy skuif in op die leersitplek. Sy verwonder haar aan die luukse binnekant. Sy beduie waarheen hy moet ry en hulle volg die pad onder die bome deur, agter om die kliniek, na die ry kothuise.
“Die tweede een is myne,” sê sy. Hy stop voor die garage.
“Ek kan my motor uittrek sodat jy kan intrek, want dis net ’n Corolla en dié een is nuut en duur.”
Hy lag verleë. “Ekskuus vir die grap oor die Corolla. Nee, hierdie een is gehuur. Ons hoef dit nie soos goud op te pas nie. Los maar jou ou karretjie onderdak.”
Die groot tas wat hy uit die kattebak haal, laat haar wonder hoe lank hy van plan is om te vertoef. Maar sy vra nie en lei hom in na die oop spaarkamer. Dit lyk maar eenvoudig met slegs ’n bed, kas en spieëltafel en dit skep die indruk dat dit altyd leegstaan. Sy kry amper skaam, want sy is seker hy het aan baie luuksheid gewoond geraak.
“Ek hoop dis darem aanvaarbaar.”
“Nee wat, dis oukei.”
“Kom ek stel jou aan my huishoudster voor.”
Anna is in die kombuis, besig om vleis te verwerk.
“Haai, dokter is vroeg,” merk sy op, maar toe kyk sy oopmond na Edwin.
“Haar broer het kom kuier,” grap hy.
“Haai, het dokter dan ’n broer?” lag Anna.
“Nee, nie regtig nie. Wel, ons het saam grootgeword, daarom is hy amper soos een. Dis meneer Edwin van Reenen, Anna, en Edwin, dis my regterhand en matrone, Anna Mowies.”
Hy grinnik. “Aangename kennis, matrone.”
Anna lag skalks. “Aangename kennis, meneer.”
“Anna, trek asseblief die bed in die spaarkamer skoon oor en dek drie plekke vir aandete. Meneer Van Reenen gaan ook by ons bly.”
“Goed, dokter.”
Lucinda draai na Edwin. “Maak jou asseblief tuis. Ek gaan eers terug kliniek toe vir ’n saalrondte, dan sien ek jou weer agtuur as ons eet.”
“Rightie-ou. Dankie, Lucy.”
Voor Anna soen hy haar op die wang, en met ’n verleë blos op haar wange vlug Lucinda uit.
Sy
