’n gewoonte van baie drink.
“Ja, Anna het gebakte poeding en vla gemaak,” sê sy en sit ’n bakkie voor hom neer.
Hy val weg en eet dit in drie happe op, maar sy en Werner het nog skaars begin. Toe is hy weer met die wyn doenig.
“Om te dink ek sjien jou weer,” mompel hy en kyk oordrewe liefderik na haar. “Jy’sj blerrie mooi, wee’ jy? Jy wasj altyd sjo mooi … maar ek het die anner ounsj gesjê jy’sj myne …”
Lucinda bloos vuurrooi van verleentheid en durf nie na Werner kyk nie.
“Ek wou nie kom nie … maar vir jou … het ek … vir wat moesj my kind nou vigsj kry … my vrou isj dood … maar sy het rondgeloop … die teef …”
Sy duidelike dronkverdriet, tranerige stem en vulgariteit ontstel haar en sy kyk hulpeloos na Werner, wat sy wenkbroue lig en effens knik, asof hy te kenne wil gee dat hy verstaan.
“Daai fokken vrou …” begin Edwin, en Lucinda sit hom snaarstyf en aankyk.
Toe val hy vooroor op sy hande. Werner gryp net betyds die wynbottel voor hom weg.
“Uit soos ’n kers,” sê hy. “Ek sal hom na sy kamer dra.”
Lucinda staan op. “Verskoon tog asseblief dié performance.”
“Ag, die man het pyn wat diep gebêre is. Dit kom uit as hy dronk word.”
Hy trek Edwin uit die stoel op.
“Losj my …” prewel Edwin, maar Werner trek sy arm om sy skouers en sleep-dra hom kamer toe.
Lucinda stap agterna en kyk handewringend hoe Werner die slap lyf op die bed laat sak.
“Laat hom sy roes afslaap. Môre gaan hy babelaas wees, maar ek vermoed hy drink al vandat hy uit Frankryk weg is.”
Lucinda haal ’n kombers uit die kas en gooi Edwin toe. “Hy hét diep pyn, daarom verdra ek hom.”
“Julle deel baie.”
Sy kyk op in Werner se oë en dink sy sien deernis daar, maar iets anders ook. Moenie jou nou van my onttrek nie, wil sy vra, maar sy kan nie.
Hy neem haar darem in sy arms en soen haar, maar liggies, troostend, nie soos ’n passievolle minnaar nie.
Toe los hy haar en verdwyn in die rigting van sy kamer, en laat haar gekwel en bekommerd agter.
Edwin slaap nog die volgende oggend toe Lucinda na die kliniek gaan. Sy stap onder die bome deur toe sy skielik vir Werner gewaar, in drafklere, op pad terug huis toe. Sy gaan staan en wuif vir hom, en hy draf na haar toe.
Sy neem die gespierde bene en arms en breë bors in ’n frokkie in, en dit maak haar heeltemal week.
“Haai, ek het nie geweet jy gaan draf in die oggende nie,” lag sy, en hoop hy sien nie die blos raak wat hy na haar wange bring nie.
“Ek draf elke oggend minstens vyf kilometer. Ek begin as dit nog donker is,” sê hy kortasem. “Die ding met Erik het my ’n bietjie uit die oefening gehou, maar nou begin ek weer. Hoe gaan dit met jou ander gas?”
“Hy het nog geslaap toe ek daar weg is.”
“Ek gaan gou vir Anna pla vir ontbyt, dan meld ek weer by die kliniek aan.”
Hy draf weg en sy kyk hom agterna. Hulle onverwagte ontmoeting het sommer die dag vir haar meer opwindend gemaak. Vol moontlikhede.
Die vooruitsig om hom binnekort weer te sien, inspireer haar. Hy raak al meer vir haar soos ’n middel waaraan sy verslaaf is.
Die dag begin geweldig besig en toe Lucinda uiteindelik saam met verpleegster Jenny en suster Martie by Erik uitkom, is Werner tot haar teleurstelling nie daar nie.
Sy buk oor die kind, wat baie moeg lyk. “Hallo, Erik,” sê sy. “As jy mooi herstel, kom jy een van die dae uit.”
Hy glimlag floutjies.
“Jy gaan by jou pa bly en ek is seker dit gaan lekker wees,” probeer sy troos.
“Ja, dit sal lekker wees, maar Pappa moet my hond laat kom.”
“Ek is seker hy sal. Ons moet nou weer bloed trek en dit laat toets, sodat ons kan sien hoe vorder die behandeling.”
Terwyl hulle met Erik werk, hoop Lucinda Werner kom in. Dalk het hy net ’n draai geloop. Maar hulle is klaar en hy kom nog nie. Sy moet wegsteek dat sy afgehaal is.
Sy tref vir dokter Ras Wannenburg en Jens by Nanette aan.
“Hoe gaan dit hier?” vra sy, en hou nie van die manier waarop dokter Wannenburg sy kop liggies skud nie.
“Ons kind is ’n bietjie vaal vandag,” sê Jens en sit sy hand op Nanette se voorkop.
“Pappa gaan later kom kuier,” probeer Lucinda haar opbeur.
Sy sien ’n flikkering in die ogies en haar hart loop oor. As Edwin nie gou genoeg hier uitkom nie, gaan sy hom saamsleep nadat sy middagete by die huis geëet het.
“Jis, ek het soos ’n dooie ding die oggend omgeslaap,” is die woorde waarmee Edwin Lucinda in die portaal begroet toe sy by haar voordeur inkom. Hy is skoon, in jeans en ’n T-hemp aangetrek, sy blonde hare vars gewas, en hy sou vir haar asemrowend gelyk het as sy oë nie rooi en steeds dik was nie.
“Hallo, Eddie. Jy het gister bloot te veel gedrink.”
Hy plaas sy hande op haar skouers, trek haar nader en soen haar op die lippe. Sy proe tandepasta. “Ek was blerrie gesuip. Jammer as ek jou in die skande gesteek het voor jou ander gas. Wat is in elk geval aan die gang tussen jou en dié ou? Ek hou nie van die manier waarop hy na jou kyk as jy nie sien nie.”
“Hoe kyk hy na my?” vra sy koel.
“Ag, asof jy nie weet nie! Ek hoop nie jy het vir hom gaan staan en val nie, want ek is nou hier en ek gaan nie toelaat dat hy sy innings kry nie.”
“Jy is verspot, Eddie.”
Dit klink regtig vir haar asof hy die verhouding tussen haar en Werner wil vertroebel, maar sy gaan dit nie toelaat nie.
“Ek is hier vir middagete. Jy eet seker saam?”
“Ja, dankie. Ek het ontbyt gemis. My ore hang, maar ek sal gou regkom. Ek drink ou lewerpilletjies, sien, dan herstel ek in no time.”
“Gaan sit solank aan die eetkamertafel, dan bring ek die kos.”
In die kombuis kyk Anna haar verontwaardig aan. “Dokter, darie man het die hele oggend geslaap. Ek kon nie sy kamer regmaak nie. Hy was seker lekker getarrie gisteraand.”
Lucinda kan nie help om te grinnik nie. “Wel, hy hét baie gedrink en nog ver gevlieg ook. Die kombinasie is dodelik. Maak maar vanmiddag sy kamer aan die kant as ek hom kliniek toe neem om sy kind te sien. Kom meneer Huber ook vanmiddag eet?”
“O
