toe nou! Ek bly naby Vanderbijlpark. Ek kan mos lekker by jou kom kuier.”
Lelanie lag maar, hoewel sy nie seker is of hy ’n grap maak nie. “En wat kan jy my van jouself vertel?” verander sy gou die onderwerp.
“Ek het op Stellenbosch geleer om met syfers te werk. My pa was ’n rekeningkundige en ek het sy liefde vir syfers geërf. Ek het besluit om ingenieurswese te swot, maar het tog later deur Unisa verskeie kursusse in rekeningkunde gedoen nadat ek my eie besigheid begin het.”
“Hy is seker trots op jou?”
Dian draai sy wynglas ’n paar keer aan die steel in die rondte. “Albei my ouers is oorlede. Ek het ook nie broers of susters nie.”
“O, ek is jammer, Dian.” Lelanie wil verder uitvra, maar die veraf kyk in sy oë maak dit duidelik dat hy nie gereed is om verder oor die onderwerp uit te brei nie.
“Nou watse besigheid het jy?” probeer Lelanie die ligte atmosfeer herroep.
“Ek het ’n paar jaar gelede my eie onderneming begin, Vaal Ingenieurshuis BK. Ek vind oplossings vir groot maatskappye in die ingenieurswêreld. Dit behels ’n omvattende ontleding van projekte en die koste, asook die produkte en kontrakteurs verbonde daaraan. Ek wou nog altyd my eie ding doen, want ek hou van onafhanklikheid en vryheid. Verlede jaar het ek saam met ’n universiteitskennis in nog ’n besigheid belê. Dit is maar harde werk om so ’n onderneming op die been te bring, maar sake lyk baie belowend. Ek en Ross verkry skaars produkte oral in die wêreld en bemark hulle in Suid Afrika – ons spesialiseer in in- en uitvoere. En waar werk jy?”
“Belark Belastingdienste Beperk.”
“Sjoe, jy moet briljant wees as jy dit reggekry het om ’n aanstelling by BBB te kry!”
Dian se kompliment laat Lelanie hoendervleis oor haar hele liggaam uitslaan.
“Ek geniet wat ek doen, maar ek sal nou nie sê dat dit altyd maklik is nie. Tydens ons laaste ondersoek is ons deur ’n prokureursfirma aangestel om ’n non-profit organisasie se finansies te ontleed. Die eienaars het groot skenkings vir hulself toegeëien in plaas daarvan om in die samelewing te belê. Ek en my span het die belastingontduiking van die organisasie ontrafel en uiteindelik moes die eienaars byna ’n miljoen rand in boete aan die Ontvanger oorbetaal. As daar een ding is wat ek nie kan verdra nie, is dit sulke skurke wat miljoene maak deur ander te kul. Natuurlik hou ek nie van die konflik wat daarmee gepaard gaan nie. Dit is nooit lekker om vir iemand te sê hulle is skuldig nie, maar ten minste laat ons geregtigheid geskied.”
Die manier waarop Dian na haar kyk, ontsenu Lelanie. Toe haar glas leeg is, steek sy haar hand na die bottel toe uit.
“Wag, laat ek.” Hy probeer haar voorspring en hul vingers raak per ongeluk aan mekaar. Lelanie vries. Sy kan eenvoudig nie haar hand uit van sy warm aanraking trek nie.
Hy neem haar hand in syne en streel oor haar ringvinger toe hy heserig vra: “Ek krap nie dalk in iemand anders se slaai nie? So ’n unieke vrou soos jy is seker lankal deur ’n man opgeëis?”
Lelanie kan nie ’n enkele woord uitkry nie en skud net haar kop as antwoord. Voor enigeen van hulle nog iets kan sê, staan Angelique reg om hulle kos te bedien.
Ná ete stap Dian saam met haar op die stoep langs na hul kamers toe. “Ek weet nie hoe ek gaan slaap met al hierdie kafeïen in my sisteem nie,” kla sy. “Maar daardie heerlike cappuccino was die moeite werd.”
“Ek kan aan baie dinge dink om jou besig te hou totdat die vaak oorneem …,” waag Dian ’n kans met sy stout glimlaggie.
Lelanie skrik so effens. Hy verwag tog seker nie dat sy hom by haar kamer gaan innooi nie? As hy sy sakereise werklik as verskoning gebruik om aan te lê by al wat ’n vrou is, is dit nooit anders nie. ’n Oomblik lank wonder sy wél hoe dit sou voel om deur hom verlei en verower te word, en haar wange begin onmiddellik gloei.
Nee, sy sal moet ligloop. Maak nie saak hóé aantreklik hy is nie, sy wil nie weer seerkry nie.
“In jou wildste drome, Dian,” lag sy die opmerking kamma ontspanne weg. “Ek gaan beslis nie weer by jou inkruip nie!”
Sy word beloon met ’n vreemde, warm glimlag, maar hy sê niks. Voor sy kamerdeur kom hy tot stilstand. Hy sluit die kamer oop en gaan in.
Lelanie weet nie of sy hom moet volg nie. Nee, laat sy eerder buite op die stoep wag.
Dian kom terug met ’n sakkie. “Jy het dié vanoggend hier vergeet …”
Sy kyk in die sak waarin haar wit kantbra is. Haar hele lyf word warm van die verleentheid. Haar mond is te droog om enige woord uit te kry.
Die erns in sy oë maak haar paniekerig, maar tog ook vreemd opgewonde. Sy lek oor haar lippe en tree agteruit, net om met haar rug teen die stoepreling te lande te kom.
Hy leun vorentoe en hou haar oë gevange. Sy hand skuif oor haar pols toe hy nader aan haar kom, sy oë smaraggroen en honger, sonder die tergliggies. “Jy smokkel met my kop, Lelanie. Vandat ek jou vanoggend vasgehou het, het ek nie meer beheer oor my eie gedagtes nie.”
“Ek … jy, uhm, nag …” Verward en gefrustreerd pluk sy haar arm los en vlug na haar kamerdeur. Sy sukkel om dit oop te sluit en laat die sleutel val.
Tssk. Sy tel dit op, probeer weer. Genadiglik gaan die deur oop.
Sy storm in en sluit dit beslis agter haar toe, maar leun met haar hele gewig teen die deur terwyl sy wag dat haar gejaagde asemhaling bedaar.
Lelanie word wakker toe die son reeds hoog sit. Sy staan nie dadelik op nie. Haar kop is seer. Sy weet nie waaraan dit te wyte is nie. Al die wyn? Die koffie? Of die rondrollery voordat sy uiteindelik aan die slaap geraak het, met Dian se glimlag die laaste beeld voor haar geestesoog?
’n Blos slaan warm vanaf haar nek op. Dat Dian darem só ’n uitwerking op haar het! Sy hand om hare terwyl sy nog wyn wou kry … Die sagte aanraking aan haar arm voor haar kamerdeur.
Met Geoffrey het sy nooit só kop verloor nie. Sy was altyd in beheer, maar hierdie man laat haar van alles vergeet wat haar sý maak. Dit lyk immers asof hy ’n rokjagter is, en sy het dit sowaar vir ’n oomblik oorweeg om hom by haar kamer in te nooi. Is sy heeltemal van haar trollie af? Het sy nie haar les geleer nie?
Ja, daar was kere wat sy met Geoffrey halt geroep het, en dankie tog dat sy dit gedoen het, anders sou sy nog ellendiger gevoel het toe hy haar verlaat het. Sy het hom nooit werklik álles gegee nie.
Maar met Dian … Sy weet nie watter houvas die man op haar het nie, want sy wil nie keer wanneer Dian haar in sy arms wil neem nie; hy trek haar aan soos ’n magneet, laat haar van haar eie waardes vergeet en ontketen ’n vreemde warmte wat stadig deur haar liggaam opstoot.
Dit is nou genoeg, Lelanie, raas sy met haarself. Ruk jou reg!
Haar plan was aanvanklik om vanoggend vroeg op te staan, ’n entjie langs die strand te gaan stap en dan die winkels in te vaar. Sy staan egter traag op om reg te maak. Dit is seker te laat vir die buffet wat die restaurant elke oggend vir ontbyt berei, maar sy bestel tog ’n cappuccino, wat ’n kelnerin minute later by haar kamer aflewer.
Sy laat haar hare los hang, grimeer haar gesig en trek ’n gemaklike driekwartbroek, ’n kortmouhempie en
