sy bors en sluk aan die knop in haar keel.
Hy vryf oor haar rug. “Ek is so jammer, meisiekind. ’n Mens raak so geheg aan ’n troeteldier.”
Sy knik. “Hy was amper soos ’n kind vir my en my voormalige verloofde.”
Dian se hande raak stil. “Jou verloofde?”
“Eksverloofde. Ons is nie meer saam nie.”
“En nou is jou laaste konneksie met hom ook weg?” sê-vra hy skor hier bo haar kop.
Dit het ou wonde oopgekrap en haar daaraan herinner dat Geoffrey groener weivelde gaan soek het. Dat sy nie goed genoeg was nie. Sy kry dit nie reg om dié deel vir Dian te vertel nie, want dit is te vernederend, maar knik net.
“Ek sien,” sug hy.
Hy laat haar stadig gaan, maar hou haar hand nog vas. “Kom ons gaan eers terug.”
Hulle stap saam in die rigting van Charla’s, hand aan hand. Nou is albei van hulle stil.
“Ek sal jou besluit oor ’n vakansieromanse respekteer,” sê Dian eindelik. “Maar ek geniet jou geselskap en sal net graag nog tyd saam met jou wil deurbring.”
Na die passievolle soen van vroeër voel Lelanie vreemd afgehaal deur sy woorde. Wat het hom skielik van plan laat verander? Dalk was die soen nie vir hom so asemrowend en intens soos vir haar nie.
Sy knik. “Nou goed dan. Ons kan as vriende saam iets doen.” Haar verstand sê steeds vir haar sy moet haar afstand van Dian hou. Maar is ’n vakansieromanse nie dalk juis wat sy nodig het om vir almal, insluitend haarself, te bewys dat sy lankal oor Geoffrey is nie? Dat sy haar lewe sonder hom kan geniet?
Wel, dit is nou te laat.
“Vriende,” sê Dian asof hy aan die woord herkou. “Ja, beslis. Kom ek vat jou op die lekkerste wyn-en-kaas-uitstappie in die Wes-Kaap.”
In die motor op pad na die wynlandgoed dink Lelanie na oor die besonderhede van haar en Geoffrey se mislukte verlowing wat sy nié met Dian gedeel het nie. Gedurende haar derde jaar op universiteit het sy hom ontmoet. Die toekoms het rooskleurig voor hulle uitgestrek gelê, want hulle sou eendag saam ’n rekeningkundige praktyk geopen het. Sy was verlief en hy het haar gevra om te trou.
Maar net ’n paar maande na hul verlowing is sy wreed van haar wolkie afgegooi. Geoffrey het erken dat hy in die geheim ’n verhouding met iemand anders aangeknoop het. “Ek het dit nie bedoel nie, dit het net gebeur,” was sy enigste verweer.
Hy het haar vir ’n mooi blonde model gelos.
Voordat sy haar oë kon uitvee, het sy advertensies in die plaaslike koerant gesien van ’n dinamiese nuwe maatskappy wat geopen het – die onderneming wat haar en Geoffrey s’n sou gewees het. Toe sy weer sien, was daar voor die tweetjies se voorgenome huwelik reeds ’n baba op pad. Sy het so vernederd gevoel, want sy het geweet seks is een ding wat Geoffrey nie by haar reggekry het nie.
Maar elke donker wolkie het ’n silwer randjie. Sy kon later nie glo sy wou die posisie, wat sy by ’n welbekende ouditeursfirma in Johannesburg het, vir Geoffrey prysgegee het nie. Hulle sou saam ’n praktyk op Parys begin het omdat sy marknavorsing getoon het dat daar ’n tekort en ’n behoefte aan rekeningkundiges op die dorp is.
Uiteindelik het sy alleen op Parys agtergebly en tog maar die ruim meenthuis gekoop waarna hulle gekyk het.
Elke dag ry sy nou deur werk toe. Sy en Raffie: alleen op die Vrystaatse dorpie. En nou is Raffie ook nie meer met haar nie. Natuurlik mis sy Geoffrey lankal nie meer nie. Maar sy voel gekul, nie net omdat hy ’n affair gehad het nie, maar ook omdat dit lyk asof hy alles gekry het wat hy wou hê, terwyl sy steeds op soek na ware liefde is.
Lelanie neem ’n slukkie van die semisoet wyn terwyl sy haar met haar een hand op die piekniekkombers stut. Dié wynlandgoed het voorwaar van die lekkerste wyn wat sy nog geproe het, om nie eens te praat van die versnaperinge in die piekniekmandjie wat Dian gekoop het nie.
Sy kyk afwagtend na hom: “So wat doen jy vir ontspanning?”
“Ek geniet watersport. Toe ek jonger was, het ek en my vriende altyd met my pa se boot uitgegaan en gaan ski of wakeboarding gedoen,” antwoord hy sonder huiwering, maar voeg dan ietwat verleë by: “Moenie nou vir my lag nie. Ek hou ook van kok speel.”
“Oe, dan moet ons twee eendag ons vernuf in die kombuis saamspan,” sê sy outomaties. Ag nee, nou klink dit soos ’n uitnodiging. “Ek bedoel … as ons dalk saam in ’n kombuis beland. Ek bedoel …” O, aarde, gaan gesprekke tussen hulle twee nooit normaal klink nie, sonder enige bybedoelinge? Die aantrekkingskrag tussen hulle is sterk; dalk sal dit nie vir hulle moontlik wees om bloot vriende te wees nie.
“Ek is bly om te hoor daar is nog vroue wat van kook en kosmaak hou,” praat hy haar verleentheid weg. “Afgesien van bak en brou, is daar nog iets wat jy graag doen?”
“Fotografie,” antwoord sy, dankbaar dat hy haar verleentheid nie verder uitbuit nie, en wys na haar kamera. “Ek het ’n kursus daarin gevolg. Ek neem gereeld foto’s by my vriendinne se partytjies en goed. En ek swem graag.”
Hy sit terug en maak haar kamerasak oop. “Kan ek maar ’n foto van jou neem sodat jy altyd kan onthou presies hoe jy op hierdie oomblik gevoel het? Jy moet die glinstering in jou oë sien.”
Sy glimlag vir die geklik, maar wonder heimlik hoe sy nou eintlik voel. Daar is ’n vreemde, broeiende energie tussen hulle twee. Sy betrap Dian se oë kort-kort op haar, en sy kan self skaars ophou om na sy breë borskas en sterk arms te staar. Hy is goeie geselskap. Hy is intelligent en kan oor allerlei onderwerpe gesels. En hy is so bedagsaam. Sy kan eintlik nie meer glo dat hy ’n beginsellose rokjagter is nie.
Dalk het sy ’n fout gemaak …
Net toe sy genoeg moed bymekaarskraap om hom oor die blondine te vra, laat sak hy die kamera. “Draai jou kop net so ’n bietjie. Die boom gooi skaduwees oor jou gesig.”
Sy kantel haar kop. “So?”
“Wag, laat ek.” Hy leun vorentoe en vat haar gesig liggies met sy een hand vas. “So …”
Sy gesig is baie naby hare. Sy kan sien dat dit baie konsentrasie van hom verg om haar kop effens te draai. Sy kyk hom met groot oë aan, en onwillekeurig gaan haar lippe oop.
Toe kyk hy haar in die oë.
Blosend raai sy wat hy raaksien. Sy begeer hom. Dit is ook wat sy in sý oë lees. Sy blik val op haar mond, en sy lek senuweeagtig oor haar lippe.
Maar toe leun hy terug, verdwyn agter die kamera in en neem nog ’n foto. “Pragtig.” Hy kom orent. “Laat ons maar huiswaarts keer. Die swembad by die gastehuis klink nou nie na ’n slegte idee nie.”
Lelanie sug. Hoe op dees aarde gaan sy net vriende met Dian Bergh wees?
“Lelanie, word wakker, jong.”
Sy lyk vir Dian beeldskoon waar sy teen die sitplek van sy gehuurde motor aan die slaap geraak het. Dit is lekker dat sy so gemaklik by hom voel dat sy net kan wegraak. Haar oë gaan oop en vir ’n oomblik kan hy sien dat sy nie weet waar sy haar bevind nie.
“Ons is terug
