wegbly.
Toe sy ’n halfuur later by die Waterfront parkeer, is daar oorgenoeg om haar gedagtes besig te hou. Oral sien ’n mens net die rooi versierings wat Valentynsdag bemark. Sy glo nie regtig aan die dag van liefde nie, maar kan ook nie wegkyk van al die hartjies wat oral van die dak af hang nie. Sy drink ’n dubbele espresso en eet ’n Engelse ontbyt. Die vakansiegier vat egter gou pos en sy spandeer meer geld as wat sy in normale omstandighede sou gedoen het.
Ag wat, sy sal haar persoonlike begroting volgende maand weer laat klop.
Daarna gaan kyk sy na ’n romantiese film met ’n ekstra groot pak springmielies en ’n slush puppy in die hand.
Glimlaggend stap sy drie ure later deur die winkels na die gehuurde motor. Net voordat sy die deur oopsluit, kyk sy oor die parkeerarea uit.
Maar is dit dan nie …?
’n Ent van haar af loop ’n man saam met ’n blonde vrou. Maar dit is mos Dian daardie! En die vrou is die een saam met wie hy gister ontbyt geëet het en wat nou liefdevol aan sy arm vat en onophoudelik gesels. Die vrou druk die afstandbeheerder van ’n luukse swart motor, en Dian maak die deur galant vir haar oop, maar hulle staan nog eers en gesels. Dit lyk mos asof hulle nie genoeg van mekaar kan kry nie.
Gmf! Dian is so besorg dat hy in iemand se slaai krap, maar intussen kan sy wat Lelanie is dalk ’n verhouding verongeluk.
Sy voel van voor af omgekrap. Sy kan nie glo sy laat die man toe om so met haar gevoelens te mors nie. Hy speel duidelik net met haar – afleiding tydens ’n vervelige sakebesoek. Iets waarmee hy homself by die gastehuis kan besig hou terwyl hy boonop nóg ’n skelmpie in die Kaap het.
En hoeveel by die huis?
Hoekom gee sy in elk geval om? Sy gaan nie toelaat dat Dian so aanspraak op haar gevoelens maak nie. Sonder om weer in die rigting van Dian en die blondine te kyk, klim Lelanie in die motor en ry terug gastehuis toe.
Die sonsondergang is vanaand vermors, wat haar betref. Sy gaan lê op die bed, al haar pakkies net so oor die vloer gestrooi. Te bang dat Dian hom weer aan haar etenstafel gaan tuismaak, laat sy later ’n Hawaiiese pizza aflewer terwyl sy na ’n rillerfliek op die televisie in haar kamer kyk.
Oormoeg raak sy met klere en al aan die slaap. Een keer verbeel sy haar sy hoor ’n klop aan die deur, maar sy draai net op haar ander sy om verder te slaap.
Die son is reeds op toe Lelanie by die gastehuis se restaurant instap. Sy sien dadelik vir Dian raak toe hy vir haar waai. Kan sy dan in hierdie plek nie roer sonder sy loom oë op haar nie? Sy glimlag stram terug en gaan sit aan ’n tafel aan die oorkant van die vertrek.
Pas het sy ontbyt bestel of sy sien hoe Dian sy koppie neersit, opstaan en na haar tafel toe stap.
“Het jy al jou oggendkoffie in, laatslaper?”
“Nee, hier bring die kelnerin dit nou.” Sy probeer afsydig en onbelangstellend lyk.
“Ek kry jou netnou by jou kamer, dan kan ons ’n entjie op die strand gaan stap.”
Voordat sy kan antwoord, loop hy weg.
Haar simpel hart klop opgewonde oor die vooruitsig van ’n dag saam met hom; die ding wil maar net nie na haar verstand luister nie.
Sy krap die kos in haar bord rond. Wat tot sover nog net die lekkerste ontbyt in die Kaap was, proe vanoggend vir Lelanie na niks, maar sy sal beslis nie vir die sjef moeilikheid maak omdat Dian haar aptyt demp nie.
Sy stap na haar kamer in die hoop dat Dian dalk nié daar sal wag nie, maar verniet.
Hy neem haar hand, en oombliklik slaan haar vel aan die brand. “Kom, dis ’n pragtige dag.”
Hulle gaan verby sy kamer en by die trappe af. Dit is laagwater, en hulle klouter gemaklik oor die rotse.
Lelanie trek haar skoene uit toe hulle die sand uiteindelik bereik, en hy volg haar voorbeeld. Nie een sê iets nie sodat hulle in stilte ’n ent ver stap. Uiteindelik trek sy haar hand uit sy greep. Sy soek versigtig na woorde voordat sy uiteindelik praat: “Ek het nie Kaap toe gekom vir ’n vakansieromanse nie. Ek wil hê jy moet my asseblief uitlos sodat ek my eie ding kan doen.”
Hy frons. “Ek het gedink ons geniet mekaar se geselskap. Ek het jou gister kom soek om die Kaap saam met my te gaan verken, want ek wil graag tyd saam met jou deurbring.” Sy oë vertroetel haar gesig.
“Oor ’n paar dae gaan ek terug huis toe, en ek wil my lewe nie meer kompliseer as wat dit reeds is nie,” antwoord sy koppig. Sy probeer hard om nie toe te gee aan die groeiende begeerte om tot in sy arms te stap nie.
Hulle albei word teruggeruk na hul omstandighede toe die koue seewater om hulle enkels vou.
Hy lag en tree effens weg van die water.
Sy glimlag stroef en stap nog ’n tree of twee die ysige oseaan in, aangesien sy tog klaar nat is; sy kan netsowel tyd wen om haar gedagtes agtermekaar te kry.
Die water trek om haar enkels terug, dieper die see in.
Skielik is Dian by haar. Hy vat haar hande langs haar lyf en vryf oor haar arms tot by haar skouers, sy oë onleesbaar. Hy loop agteruit met haar uit die koue water tot op die nat sand.
Toe vou hy haar gesig in sy hande toe en soen haar intens en innig.
Lelanie se lippe gaan bewend onder syne oop terwyl hy elke millimeter van haar mond verken.
Hy laat sak sy hande weer terug op haar skouers, streel oor haar rug en bring hulle op haar heupe tot stilstand. Toe trek hy haar onderlyf nader aan syne. Die tweede soen is selfs vuriger as die eerste een.
Vir slegs ’n paar minute gee sy haar oor aan sy hartstogtelike omhelsing. Lelanie weet hierdie man wil haar hê, maar wat haar bang maak, is die feit dat sy ook na hom smag. Sy vou haar arms om sy nek toe Dian se hartstog toeneem.
Dit voel soos ’n leeftyd voordat hy haar stadig los en sy hande om haar gesig kelk. “Wil jy nog steeds hê ek moet jou uitlos?”
Sy wend haar oë, wat op sy warm, nat lippe was, verleë af. Met daardie soen het sy haar gevoelens te duidelik gemaak.
“Hoekom hét jy alleen Kaap toe gekom?”
Sy skud haar kop net.
Maar die oomblik is so intiem dat sy haar diepste gevoelens skielik met hom wil deel. Daar is tog iets bevrydends daaraan om ’n vreemdeling als te vertel. “Ek werk net baie hard en was regtig moeg … en … jy gaan dink dis simpel, maar my schnauzer is onlangs dood.”
Sy kyk na hom en sien dat hy ernstig en simpatiek luister.
“Raffie se maag was net die eendag geswel en hy het die onaardigste geluide gemaak. Die arme dier wou ook nie eet nie. My ouer suster, Landie, is ’n veearts. Ek het haar gebel en sy het gesê dit kan ’n spinnekopbyt wees. Toe Raffie aan die bewe gaan, het ek na my suster op Potch gejaag sodat sy seker kon maak wat aangaan.”
“En toe?” por Dian. Dit lyk asof hy regtig omgee.
Lelanie herleef daardie aaklige dag. “Die gif het reeds te ver versprei. Ons moes hom genadedood gee om te verhoed
