maar haar lag droog op toe sy arms stywer om haar gaan.
Toe sy omdraai, is sy mond millimeters van hare. Onder die water raak hul bene verstrengel. Sy is oorbewus van sy lyf teen hare. Stadig kom sy gesig nog nader.
Sy maak haar oë toe.
Sag druk sy lippe teen haar voorkop. Selfs dié soentjie laat haar hart onbedaarlik klop.
Hy laat haar los en hulle klim druipnat uit voordat hulle op hul handdoeke neerval.
“Wil jy weer vanaand saam met my in die restaurant eet?” waag Lelanie na ’n rukkie. Sy onthou hoe Dian se been teen hare gevoel het, toe hy langs haar aan die tafel gesit het.
“Ek moet vanaand uitgaan om iemand oor werk te ontmoet,” laat bars Dian haar geluksborrel. “Ek is baie jammer, maar ek moet eenvoudig hierdie kontrak onderteken voor ek teruggaan huis toe.”
“Dit is glad nie nodig om te verduidelik nie, Dian. Ek is so gedaan, ek wou in elk geval eintlik graag vroeg inkruip.” Sy is vies omdat haar teleurstelling in haar stem deurslaan.
Later val Lelanie op haar bed neer. Nou weet sy nie wat om met haarself aan te vang nie. En sy kan nie van die gevoel ontslae raak dat Dian se sogenaamde sake-ete dalk eintlik ’n front vir ’n kuiertjie by ’n gewillige meisie is nie.
Hy kon niks met haar regkry nie en nou kuier hy elders. Nes Geoffrey.
Maar Dian is glad nie soos Geoffrey nie. Dit besef sy al hoe meer namate sy hom leer ken. En tog … Sedert sy vir hom gesê het dat sy nie ’n vakansieromanse wil hê nie, het hy haar net een keer gesoen en daarna bloot tou opgegooi. Daar was al kere dat hy haar weer kon gesoen het, sy het hom dalk selfs aanleiding gegee, maar hy doen dit nie. Sy moet bly wees dat hy hom soos ’n gentleman gedra en haar ruimte gee, maar hoekom is sy dan nou so ontevrede?
Dit was ’n wonderlike dag en sy het so rustig saam met Dian gekuier, net om hoog en droog deur hom agtergelaat te word.
Op die ou einde gaan sy maar alleen restaurant toe. Toe sy die kos in haar bord sit en rondkrap, hoor sy tannie Rosa meteens hier langs haar.
“Wat makeer, hartjie?” Haar gasvrou lyk regtig besorg oor haar. Sy herinner Lelanie aan haar eie ma. Op hierdie oomblik mis sy haar ouers meer as gewoonlik. Sy moet maar plan maak om so gou moontlik by hulle te gaan kuier.
“Ag, tannie, ek weet nie eintlik wat met my aangaan nie. Ek het Kaap toe gekom om alleen te wees, maar nou is ek omgekrap wanneer ek nie geselskap het nie.”
Tannie Rosa gaan sit oorkant haar. “En dit is baie spesifieke geselskap waarna jy verlang, is ek reg? Ek het gesien jy en Dian swem vanmiddag so prettig. Ek neem aan dit is na hom wat jy verlang?”
Sy gaap tannie Rosa oopmond aan. “Is dit regtig só opvallend?” Sy is sommer vies vir haarself omdat sy afhanklik van Dian geword het. Voordat sy hom ontmoet het, het sy gereeld alleen vakansie gaan hou, nou wil sy alles saam met hom doen. Nie saam met sommer enigiemand nie.
Saam met Dian.
Alleen is nie meer ’n opsie nie; sy wil hom by haar hê.
“Ek is al lank genoeg in die wêreld om te weet wanneer twee mense die taal van liefde praat.”
Lelanie kyk haar onthuts aan en lag senuweeagtig. “Nee, tannie, dis nie liefde nie. Ek ken hom skaars.”
“Liefde het nie ’n horlosie nie, hartjie. Ek het my Janneman ses maande geken toe ons getroud is. Ons was diep verlief en verlore. Ek het sommer dadelik geweet die man het my hart gesteel. Daar was komplikasies, ja, maar as ek nie ’n kans gewaag het nie, het ek hom dalk vir ewig verloor.”
Die hartseer bekruip tannie Rosa. “My ou Janneman is meer as ’n dekade gelede dood, maar ek berou ons huwelik nie een enkele oomblik nie.” Sy snuif onvroulik en haal haar sakdoek onder haar horlosiebandjie uit. “Jy gaan nooit weet as jy die kans nie gaan vat nie. Buitendien kan enigiemand sien Dian het die skoot net so hoog deur.”
“Hoe weet tannie dit?” Lelanie is nie oortuig nie.
“Jong, ek ken hom mos van kindsbeen af.”
“Neem hy gereeld vroue uit?” waag sy dit om te vra.
“Die vrouens hou van hom,” glimlag sy. “Jy sien mos self hy is ’n mooi man. Maar daar is nie op die oomblik iemand in sy lewe nie, as dit is wat jy éintlik wil vra.”
Die tannie knipoog, en Lelanie hap na woorde.
“Tot siens en sterkte hoor!” groet tannie Rosa terwyl sy opstaan en in die kombuis se rigting stap.
Sy het gehoop die tannie sou ’n bietjie meer inligting uitlap, maar verniet. So daar is niemand spesiaal in sy lewe nie, maar Dian lap seker ook nie alles uit nie.
Hoe sal tannie Rosa nou weet?
Lelanie weet steeds nie of sy in geloof ’n stap moet neem en net ’n vakansieromanse moet aanknoop nie. Dian boei en betower haar, maar sy wil nie weer seerkry nie; hierdie keer sal dit baie seerder maak as met Geoffrey.
Buitendien loop haar tyd in die Kaap vinnig uit …
In haar kamer gekom, lui die foon en tel sy dit gretig op. “Hallo?”
“Hi, dis Rozanne. Hoe gaan dit daar?”
“Nee, goed, dankie.” Sy het nog nie weer met Rozanne gepraat sedert die jazz-aand en die deurmekaarspul met kamers 106 en 109 nie. Sy gaan haar nie daarvan vertel nie.
“Kan ek en Kevin jou nie dalk môre op een van hierdie rooi sight-seeing busse vat nie? Die toeriste is glo mal daaroor. En ons bly al hoe lank in Kaapstad, maar het dit nog nooit op een gewaag nie.”
“Ja, dit klink lekker.” Dit sal haar dalk goed doen om ’n bietjie van Dian af weg te kom.
Hulle tref reëlings en Lelanie voel effens beter toe Rozanne aflui. Nou het sy weer iets om na uit te sien.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
