lê hier vir hom baie werk voor. Die meeste van die reüniegangers gaan ná die naweek terug, en hy sal graag sy ondervraging hier wil voltooi terwyl die gebeure nog vars in almal se geheue is.
Natgesweet en lam in die bene kom Fransien ’n halfuur later by haar chalet aan. Nadat sy gestort het, voel sy sommer stukke beter.
Die strawwe oefening het haar so honger soos ’n leeu gemaak en sy trek haar neus op vir die graankos in die kas. ’n Ordentlike ontbyt is waarvoor sy nou lus is. Sy maak seker dat al die deure en venters dig toe is voor sy na die restaurant stap. Die wete dat hier moontlik ’n moordenaar ronddwaal, bly maar in haar agterkop.
Soos gewoonlik neem sy plaas by ’n hoektafel wat haar ’n uitsig op die res van die restaurant gee. Onwillekeurig soek haar oë tot sy vir Jans gewaar waar hy diep in gesprek met superintendent Johnson en Gerrie in die ander hoek sit.
Sy glimlag ’n groet in sy rigting toe hy opkyk, maar die stadige glimlag waarop sy haar voorberei het, verskyn nie. In stede daarvan kyk hy haar opsommend aan, voor die verveelde uitdrukking weer op sy gesig verskyn en sy blik verder dwaal.
Dit voel vir Fransien of iemand haar met ’n beker koue water gegooi het. Dan sit die verdwasing om in woede. Sy pers haar lippe opmekaar. Die pes! Vol glimlaggies en tog te galant as hy haar duur koffie sit en uitdrink, maar nou is sy nie eens ’n halwe glimlag werd nie.
Om alles erger te maak, is daar skielik ’n seer knop in haar keel wat sy nie afgesluk kry nie. Nog nooit het sy wat Fransien is oor ’n man gehuil nie, en sy is ook nie van plan om dit nou te doen nie. Dis seker die skokke van die vorige dag wat haar nou so onverklaarbaar tranerig laat voel.
Haar eetlus het verdwyn en sy wens sy kon ongemerk uitglip, maar die kelner staan reeds langs haar om haar bestelling te neem. Sy glimlag verskonend in sy rigting toe haar selfoon begin lui en sy dit eers antwoord.
Dis Mitzi. Haar uitnodiging om ’n laat ontbyt by hulle te kom geniet, is vir Fransien soos manna uit die hemel. Sy verduidelik vlugtig haar veranderde planne aan die kelner, voor sy diep asemhaal en reguit na die speurders toe stap.
Uiterlik lyk sy koel en onverstoorbaar toe sy by hulle tot stilstand kom. Haar stem is kalm. “Sal julle my vandag nodig hê? Ek is genooi vir ontbyt by die Dreyers, en ek sal dalk die dag daar deurbring.”
Sy kyk verby Jans na superintendent Johnson. Die twee mans se vinnige blik na mekaar ontglip haar nie.
Superintendent Johnson lyk ongemaklik. “Ek weet nou nie juis nie … e … Jans? Sal ons haar nodig hê? Sy is darem nog ’n paar dae hier.”
Jans voel onverklaarbaar geïrriteerd omdat sy hom so koeltjies ignoreer. Hy haal sy skouers op. “Jy kan maar gaan. Ons het mos jou selfoonnommer en die Dreyers s’n ook.”
“Dankie.”
Fransien vermy dit steeds sorgvuldig om in sy oë te kyk. Hy voel ’n behoefte om daardie uitdrukkinglose maskertjie van haar gesig te laat glip.
“Net een ding: ek sien jy het vir Chris de Wet gesê as hy weer sy pote op jou sit, maak jy hom met jou kaal hande dood?”
“Nee, dis nie wat ek gesê het nie.”
Superintendent Johnson protesteer, maar Fransien hou haar hand op. “Vrek. Dis wat ek gesê het: As hy weer sy pote op my sit, maak ek hom met my kaal hande vrek.”
Jans leun terug in sy stoel. “En het jy dit bedoel?”
“Dis ’n manier van praat. Nie alles wat ’n mens in ’n oomblik van woede sê, kan letterlik opgeneem word nie.” Fransien doen haar bes om kalm te bly, al is haar bloeddruk besig om te styg.
“Maar sou jy dit kon doen? Iemand met jou kaal hande doodmaak, meen ek?” lok hy haar moedswillig uit.
Nou het sy genoeg gehad. Sy kyk hom vas in die oë en haar stem drup van die stroop toe sy hom antwoord: “O, beslis. Veral voor ontbyt – maak my net kwaad genoeg. Maar nou moet julle my asseblief verskoon. Mitzi-hulle wag vir my.”
Sy het die genoegdoening om Jans se ore te sien rooi word toe Tony Johnson en Gerrie dit uitproes van die lag.
11
Die tweeling wag haar by die voordeur in, uitgelate omdat tannie Fransien by hulle kom kuier.
Mitzi skud haar kop oor dié opgewondenheid. “Die twee is nooit juis skaam nie, maar soos hulle darem oor jou tekere gaan!”
Ná ontbyt help Fransien vir Mitzi die tafel afdek en die skottelgoedwasser inpak, terwyl Daan en die meisiekinders ry om die koerant te gaan koop. Asof so afgespreek, vermy hulle albei die onderwerp wat voorop in hulle gedagtes is, naamlik die moord op Chris de Wet.
Uiteindelik kan Fransien dit nie meer hou nie.
“Mitzi, is ek gevoelloos omdat ek nie hartseer is oor Chris nie? Ek het nie eens ’n enkele traan gestort nie. Dis amper of ek ’n berig oor ’n vaag bekende persoon in die koerant gelees het. ’n Mens dink goed soos: ‘Siestog, hy was nog so jonk’ en ‘Sy arme familie’, maar dit raak jou nie regtig nie. Ek en Chris was twaalf jaar saam op skool, ek behoort tog meer te voel as skok en spyt oor ’n vermorste lewe?”
“Nee, maat. Jy is allesbehalwe gevoelloos. Onthou, jy en Chris was nooit vriende nie. Boonop was hy tien jaar uit jou lewe, en ek glo jy het selfs die herinneringe aan hom so ver moontlik uit jou lewe probeer stoot. ’n Mens probeer mos maar altyd die onaangename dinge vergeet. Tegnies gesproke wás hy vir jou ’n vreemdeling. Ek dink ook jou gevoelens is ’n bietjie afgestomp ná alles wat gister gebeur het. Om Chris en Langes en selfs vir Tessa weer in die oë te kyk ná soveel jaar, moes baie van jou geverg het. Voeg daarby die feit dat jy op Langes se liggaam afgekom het, die gebeure tussen jou en Chris, en die verdere skok van die moord op hom. Eintlik is dit net logies dat jou onderbewussyn sou oorneem om jou te beskerm. Moenie jouself verder kasty met onnodige skuldgevoelens nie.”
Fransien se oë skiet vol trane. “Jy ken my te goed. Soos altyd slaan jy die spyker op die kop. Ek vóél skuldig – oor meneer De Lange en oor Chris. Ek het nie van hulle gehou nie, en ek het dit gewys. Nou sal daar nooit ’n kans wees om dit reg te maak nie.”
“Dis nou genoeg hiervan. Vee af daardie trane – ons het tien jaar se kuiertjies om in te haal. En niks wat ons vandag sê of doen, kan iets verander aan gedane sake nie. Jy is baie goed met kinders, dis tyd dat jy trou en jou eie kry,” verander Mitzi uit die bloute die onderwerp.
“Goeie idee! Verskaf net die pa, dan kan ek ’n plan maak,” speel Fransien saam.
“Ek is ernstig, Fransien. Jy word nie jonger nie. Wil jy dan nie kinders hê nie?” Mitzi hou op werskaf en kyk ondersoekend na haar vriendin.
“Natuurlik wil ek kinders hê, ten minste drie of so. Ek sê mos: verskaf net die pa. Dis nou ongelukkig een van daardie klein dingetjies waarvoor ’n mens ’n man nodig het,” skerm Fransien ongemaklik.
“So ja! Dit lyk beter. Kom ons twee gaan sit in die tuin, dis heerlik buite. Daardie drie sal nie gou terug wees nie. My dogters hou van inkopies doen, en hulle pa doen gewillig mee. Hy vat hulle by al die speelgoedplekke in, sodat hulle vir hom kan wys waarvan hulle hou. Dis nou kamtig sodat hy kan weet wat om te koop as dit geskenktyd is. Maar ek is nie onder ’n kalkoen uitgebroei nie – hy is self mal oor speelgoed.”
Die
