p>
Barrie Hough & Lizz Meiring
BREEK
Tafelberg
OORTREDER
Van kleins af weet ek daar’s goed waaroor nie gepraat word nie.
Dit is asof daar in die niemandsland tussen my en my ouers ’n kampie met doringdraad gespan is. Op ’n geroeste bord wat in die wind piep, staan: Oortreders sal vervolg word.
Op die dor lappie aarde waaroor ek soms droom, lê ’n motorwrak met ’n stukkende voorruit, ’n skommelstoel wat omgeval het, ’n teddiebeer met een oog wat aan ’n garedraad hang en met grys wollerigheid wat by die stukkende nate uitpeul, en ’n hopie klippe. Niks groei daar nie. Nie eens onkruid nie.
Daar was ’n tyd voor Ma. Maar dis ’n tyd wat hoort tot die kampie. En ek is ’n oortreder.
WATER
As iemand my vertel het ek gaan die meisie van my drome vroegaand in ’n laundromat ontmoet, het ek gesê: Hoekom nie? In ’n wassery wat ruik na rook, vreemdelinge se vuil klere en ou kos? Waar seeppoeier soos skilfers op ’n ongesonde kopvel gestrooi lê? Sure!
Plekke met kerse, rose en musiek, waar meisies met Julia Roberts-monde en blink hare GQ-hunks op die lyf loop, is bedoel vir vervelige movies en boeke wat niks sê nie. Dis soapie-materiaal vir sad singles en vrouens in ongelukkige huwelike.
Ek het Justie in ’n laundromat ontmoet.
“Ek kon my ma nie vanoggend handle nie!” ontplof Gideon terwyl hy sy wasgoed uit die stukkende vullissak in die wasmasjien in bondel. “Wat de hel het in haar in gevaar?”
Hy frons en kyk na my. Sy hare staan nog skeef – hy’t vanmiddag lê en slaap.
“Dinge verander,” probeer ek help, al is ek dik van die lag.
“Sê jy altyd as daar ’n krisis is. Okay. Somer word herfs. My pa bles en boep en word grys. Hy gym deesdae selfs. Imagine. Maar my ma’t nie net effens verander nie. Sy’s totally nie meer my ma nie. Jy’t gesien, Tom. Hoe sy haar mond sulke plooie trek. Asof sy my nie eens meer daar wil sién nie. ‘Dis goed dat jy jou eie plekkie gekry het. Ek gaan nie meer jou wasgoed doen nie. Jy moet verantwoordelikheid vir jouself aanvaar,’” aap hy na.
“Wat het gebéúr?”
“Hôkaai.” Ek probeer keer met my hande.
Maar Gideon se woorde hou net aan. Amper soos die houe van ’n tennisbal teen ’n muur.
“Ek sweer aliens het geland en ’n draai gegooi by ons huis. Dit moet die rede wees. Hulle het ’n double in haar plek gesit …”
Net toe ek vir Gideon sê “Jy kyk te veel X-Files,” sien ek ’n meisie wat na ons kyk. Sy het seker intussen ingekom. Gideon staan met sy rug in haar rigting.
Ek voel aan my gesig. Twee dae se stoppels – dis cool. Die Diesel T-shirt ook. Gelukkig het ek gestort. Soos sy bondel klere kort Gideon egter ’n goeie was.
Die meisie lag oopmond terwyl sy uit ’n tas op die toonbank klere in hope sorteer. Soms vergaap sy haar so aan Gideon se vertoning dat haar hande stil word. Sy het lang vingers en funky groen naels met stippels silwer.
Ek fokus op haar. Die pedal-pushers is ekstra wit teen haar bruin vel, span oor lang bene. Onder haar swart top, sonder skouerbandjies, sien ek ’n sexy naeltjie met ’n belly-ring. Britney Spears, eat your heart out!
Sy vat aan haar nek en ek sien die kuiltjie in haar keel, waar die vel so sag is.
Oh boy. Houston, we have a lift-off.
Sy dra platformskoene met mokermoontlikhede: Loop lig vir hierdie girl!
My oë gly oor haar. Ek soek goed wat my meer van haar kan vertel: ’n ring deur ’n oorlel, ’n neus-stud, ’n tattoo op haar boarm. Niks nie. Miskien is daar ’n tattoo van ’n roosknop op ’n geheime plek. Wie weet?
Sy sien ek check haar uit en sy beduie met ’n rek van die oë na Gideon. Hy teem voort soos ’n karakter in ’n Woody Allen-movie.
Ek haal my skouers vir die meisie op, lig my wenkbroue. Haar kuiltjie en die holtes bokant haar sleutelbene sit my op ’n high. Wie het nou drugs nodig!
Sy gooi haar kop terug. Haar lyf skud van probeer om nie hardop te lag nie.
Die klank wat uit my ontsnap, kan ek nie keer nie. Dis amper soos ’n hond wat ’n tjankie gee.
Gideon kom agter ek lag en draai om om my blik te volg. Hy snap dat hy die grap is en haak net daar uit, trek die reeds flenters vullissak verder aan flarde.
“Probleme?” Sy praat skielik hier digby ons. Dis een van daardie stemme waaraan jy kan vat. Fluweel teen jou vingerpunte.
Terwyl ek en Gideon nog verdwaas staan, gaan sy voort.
“Nie ’n clue nie, nè? Waarmee het julle gedink gaan julle die wasgoed was?” vang sy ons uit. Ons het nie seep saamgebring nie. “Kom, ek wys julle.”
Nou is dit haar beurt om te perform. Met ’n paar lang treë in daai beautiful skoene gaan kry sy die boksie Skip.
Sy praat asof sy op ’n TV-program demonstreer hoe die ding nou eintlik gedoen word. “Ai, so kan dit mos nou nie aangaan nie! Julle sukkel verskriklik.”
Sy haal die laaste wasgoed uit die flentersak en sit dit neer op die lang toonbank agter die ry wasmasjiene. Dan haal sy ook die wasgoed uit wat Gideon reeds in die masjien gestop het en sit dit daarby.
Ek en Gideon kyk woordeloos toe.
“Julle mans darem wat nie gehousetrain is nie,” sê sy terwyl sy waspoeier in ’n wasmasjien sit.
Gideon staan ’n bietjie terug.
Tussen die skerp reuk van die seep en die suur van Gideon en sy wasgoed kry ek die geur van parfuum. Ek maak my oë toe, lig my neus ’n bietjie en teug diep in. Dit sou so cool gewees het om die naam van ’n parfuum te kon gooi. Sommer so. Maar van girls se dinge het ek nie ’n clue nie. Marion, my eks, het my altyd ’n bietjie op ’n afstand gehou. So asof ek een van haar pasiënte was.
“CK,” sê die meisie terloops. Lees sy my gedagtes?
“Wat?” reageer ek.
Die meisie leun na my toe. Haar nek is by my neus. Oh boy. “CK,” herhaal sy. “My parfuum. Dit kos ’n fortuin.”
As ek net iets slims kon sê soos: “Klink vir my soos ’n ou nommerplaat.” Maar ek haal so vinnig asem dat ek nie ’n woord kan uitkry nie.
Die meisie se hande werk flink, pak Gideon se wasgoed bo-op twee verskillende masjiene. Sy sê: “Dis nou een plek waar jy nog apartheid moet hê. Die wassery.” En lag. “Wit goed in een masjien,
