skuif sy donker bril op tot tussen sy hare en gaan sit kruisbeen op die handdoek.
“Gideon, oppas!”
“Wat, wat?” skrik hy en kyk vinnig rond.
Ek lag. “Jy gaan mos in ’n hopie as verander. Poef! Lê jou soort nie in julle kiste tot ná sononder nie? En nou lig jy nog jou donker bril ook.”
Met my arms maak ek dramaties ’n kruis voor my gesig.
“Nooit,” sê Gideon. “Ek is al amper drie uur lank op. Ons het vanoggend die Shakespeare-vraestel geskryf. Die een vraag was so reg in my kraal.” Hy klap sy vingers. “Discuss appearance and reality with reference to two of Shakespeare’s plays.”
“En toe vat jy?”
“A Midsummer Night’s Dream en Macbeth. Jy weet mos, in die Dream raak Titania die fairy queen verlief op Bottom, hierdie loser met ’n donkie se kop. Vir haar oë lyk hy soos Brad Pitt. En arme Macbeth glo alles wat die hekse hom sê en dan sien hy sy gat.”
“Ek ken die stories, dankie, professor.”
“Just checking. Ek het in elk geval nie kom praat oor my eksamen nie. Oor gister …” Gideon kyk af en trek garedraadjies uit sy handdoek. “Het ek nou weer my voet in my mond gesit, Tom? … Haai, ek praat met jou. Ek het drooggemaak, nè?”
“Die understatement van die jaar.”
Gideon probeer my vasgryp. Om te stoei of my te kielie. En hy kan, want hy’s sterker as wat hy lyk. Maar ek is gereed vir hom, kry sy voorarms beet.
“Jy was gister jou gewone sensitiewe self. Bottom line is, jy het Justie ’n wasvrou genoem.”
“As die kopdoek pas, trek hom aan,” zap Gideon.
“Hey!” Ek mik ’n hou na hom.
“Joke, joke, joke …” keer hy. “Was dit nou rêrig so erg? Is my humorsin dan so af dat sy dit nie kon verstaan nie? Wat gaan in haar subconscious aan?”
Ek haal my skouers op. “Lyk ek nou vir jou soos Jung? Met die antwoord op een van die groot mysteries van alle tye? Jy wil wragtig by my weet wat ’n vrou se kop laat tick. Get real, Gideon.”
Ek probeer sy hare deurmekaar krap. Net daar vat hy sy gap. Skielik sit ek hopeloos vasgevang in een van Gideon se grepe – ’n Nelson of ’n half-Nelson of so iets. Hy pen my arms agter my vas en ek kan nie loskom nie.
“Okay, Gideon, jy’s die champ. Please release me. Let me go …” sing ek.
Toe ons albei uitasem kruisbeen teenoor mekaar sit, sê ek: “Weet jy, ek dink Justie het ’n chip op haar skouer, of dalk is dit maar net daai tyd van die maand. Hel, ek weet nie, buddy. Ek leer nog net om ’n shrink te wees. Maar sy’t haar moer lekker vir jou gestrip.”
“Ek het net so ’n gevoel, hier” – hy vat aan sy bors – “dat hierdie girl ’n permanente fixture in ons lewens gaan word. My pa sou sê jy’t die skoot hoog deur. Daar’s baie mense wat jy kan bullshit, Tom. Maar nie vir my nie.”
Ek vryf aan my stoppelbaard, hark my hand deur my hare. “Ek dag ek is die een wat shrink gaan word. En nou kom lees jy my kop.”
“Skrywers het ook insig in mense. En ek sê vir jou, jy’s verlief.”
Toe word hy stil en kyk na my. Ek vertrou nie die vrede nie. Hy’s lekker manies. Borrel so onder die oppervlak.
“Wat nou? Huh?” wil ek weet.
“Jou tan kom so goed aan, nè?” Hy laat sy stilte so dramaties hang. Beat. Beat. Beat. En toe voltooi hy die sin: “Jy sal amper kan traai vir Coloured. Dan sal julle pas, jy en Justie.”
My vuis tref net wind. Gideon is al uit die pad uit. Hy staan daar anderkant.
Toe ons afdroog ná die stort, groet ’n ou met designer-klere en gejelde hare vir Gideon. “Hallo, Gideon? Ek het nie geweet jy swem nie.”
“Wel, ek is nou nie Torpedo Thorpe nie, maar ja, soms plas ek rond,” antwoord Gideon. “Ek het eintlik vir Tom kom soek.”
Gideon draai na my toe en sê: “Tom, dis Ben Wolfaardt, ’n nuwe vennoot by my pa se maatskappy.”
“Howzit. Tom Muller,” stel ek my voor en hou outomaties my hand uit. Soos ’n goeie Boereseun.
“Aangenaam,” sê hy en gee my ’n handdruk wat my herinner daar’s fyn beentjies in my vingers. Kyk, hier is ’n man met ’n mission.
Nog voor ’n ongemaklike stilte kan begin, sê Ben: “Die swembad is lekker naby ons kantoor. En ons is nie so besig nie. Swem is sulke wonderlike oefening.” Hy trek sy T-shirt uit. Hallo, Arnie Schwarzenegger. “Beter as hardloop,” praat hy verder. “Maar alle oefening stel endorfiene in die liggaam vry. Natuurlike anti-depressante.”
Buite in die skerp sonlig sê ek vir Gideon: “Gideon, ou bielie, hoe vloei jou endorfiene?”
“Weet jy wat, Tom? Dis jóú kop wat raas. Terloops, het jy daai body gesien? Ek dink dis die rede dat my ouballie nou gym toe gaan. Ben probeer die hel uit my ma uit charm. En sy kyk. Ek trust hom niks.” Ons stap uit.
Die blink van die stukkies glas wat in die pad lê, maak my oë seer.
Die blou lig van ’n polisiekar flits soos ’n soeklig tussen die wrakke.
SNOER
Die volgende dag stres ek oor die eksamen en swot met ’n spoed. Teen laatmiddag gaan ek die vraestelle van vorige jare deur.
Party vrae het nogal ’n catch. Dis die soort vraag wat jy net kan antwoord as jy rêrig geswot het en verskillende dele van die werk bymekaar kan uitbring. Om vir sulke vrae te spot is onmoontlik.
Een vraag is: Die debat oor die invloed van oorerwing teenoor die uitwerking van omgewing op die individu – “nature vs nurture” – duur voort. Lewer kommentaar op die debat met toepaslike verwysing na teorieë en navorsing.
En die blerrie ding tel dertig punte uit die honderd!
In my kop dryf sketse en woorde rond uit hoofstukke oor genetika wat ek geleer het. Een skets in kleur wat ek goed onthou, is dié van DNS. Seker omdat ek dit ook op skool in Biologie geleer het. In my gedagtes sien ek die spiraalsnoer met sy skakels van blou, rooi, geel en groen helder op die bladsy.
Ek probeer die woorde ook onthou. Terme soos “selkern”, “chromosoom”, “mitose”, “sigoot” en “gameet” kom by my op. Hulle het almal ’n plek en funksie in oorerwing. Ek wil onthou, maar presies hoe alles inmekaar pas, jel nie lekker in my kop nie. Miskien moet ek check. In case …
Vir die soveelste keer slaan ek definisies na in een van my dik boeke. My vingers voel al moeg. “Let your fingers do the walking through the yellow pages …” sing ek.
Ek
