Gideon na my.
My oë soek tussen die suikerkorrels op die tafeldoek. My gesig voel warm.
“Weet jy hoe ’n blessing is dit, Gideon, dat iemand soos jy nie saam met my werk nie,” voeg sy by.
Ek kyk op. Hier’s oorlog.
“How come?” daag Gideon haar uit.
“Ons werk op die oomblik aan ’n shoot met duur glas en kristal van Spilhaus. Hulle stock Swarovski-kristal uit Oostenryk, Krosno-glas uit Pole. Handgemaak. Die glas en Diane, my baas” – lag sy en sit “my baas” met ’n beweging van haar vingers in aanhalingstekens – “maak my klaar nervous. Jy is so ’n bul in ’n china shop, jy sou my job nog groter hel gemaak het. Dankie tog. Die universe is goed vir my. Soms.”
Sy klem haar hande saam asof sy bid.
“Meng jy nie jou metafore nie? China is nie glas nie.”
“What the hell. Dit kan alles anyway breek.”
“Ek sien jy is ’n bietjie shattered, my girl.”
Kan Gideon nie net sy bek hou nie!
“Jou girl se gat,” swets Justie en grawe in haar handsak rond. Sy kry geld en sit dit op die tafel neer. Toe staan sy op, vat die sak met haar wasgoed en loop.
Ná so drie treë gaan staan sy en draai om. “En nog ’n ding, Gideon. Miskien moet jy jouself deur ’n paar was-cycles in die laundromat gaan sit.”
Gideon staan op. Dit lyk of hy haar wil probeer keer. Maar Justie storm uit.
Ek en Gideon kyk vir mekaar.
“Dit was ’n joke, Tom,” sê hy met ’n bekommerde uitdrukking op sy gesig.
“Jis, Gideon!” spoeg ek amper. “Helse snaaks.” Ek loop.
Die volgende oggend het ek lus vir niks, veral nie vir Gideon nie. Hy’t laat ingekom, slaap nog sy roes af.
My boeke lê oop op die lessenaar. Nog twee vraestelle om te skryf. Maar ek het nie motivering om te swot nie. Movies is nie ’n opsie nie. Ek het almal al gesien. Die visse op ons rekenaar se screensaver swem rustig heen en weer, blaas borreltjies.
Ek gaan lê by die openbare swembad om te tan. ’n Mens moet darem af en toe aan jou velkanker werk. Net om my gewete te sus, het ek ’n Sielkunde-boek saamgebring.
Dis stil. Die kinders is nog by die skool. Hier en daar lê ’n lyf op ’n handdoek uitgestrek. Warm gebak en lui soos myne. Selfs die swembadopsigter, bonkig van die steroids, lê op die naat van sy rug. Daar is niemand vir wie hy, in ’n swart Speedo wat span, kan spiere bult of afshow nie. Die skoolmeisies kom eers later.
En niemand verdrink nie. Dalk kan ek sy oggend maak en probeer selfmoord pleeg … Nee wat. Die son bak te lekker. Miskien môre.
My selfoon speel sy deuntjie. “Hallo, Tom,” antwoord ek.
“Tom, Charmaine hier,” sê my suster. “Jammer om te pla, ek weet jy leer, maar ek het nou pouse. Ek wil ’n kaartjie of iets vir Ma-hulle maak. Jy onthou nog dis Vrydag hulle anniversary. Iets soos een-en-twintig jaar. Ek kry niks in die albums of die bokse in die pakkamer nie, nie eens ’n troukaartjie nie.” Skielik fluister sy: “Daar was wel ’n foto van Pa en ’n ou girlfriend in ’n boek in sy studeerkamer. Maar niks van hom en Ma nie. Ek kan sweer daar was …”
“Wag so ’n bietjie, Charmaine, jy praat my ore van my kop af. Jy’s al amper net so erg soos Gideon. Is jy nie veronderstel om ook besig te wees om vir die eksamen te swot nie? Graad elf is g’n grap nie. Altans, dit was nie vir my nie.”
“Ek weet ek weet ek weet,” stribbel sy teë, “maar ek wou graag iets special doen. Ma sal dit waardeer. Ons sit ’n bietjie vas vandat jy weg is. Nie naastenby so erg soos jy en ma nie, maar ons hap na mekaar.”
“So die kaartjie-ding is ’n gatkruipoefening,” trek ek haar siel uit.
“Soort van. Dis hoekom ek jou gebel het. Toe jy getrek het, het jy nie miskien van die verkeerde bokse in die pakkamer gevat nie? Wil jy nie net kyk of daar dalk foto’s of goed is nie?”
“Ek het nie nou tyd nie. Huweliksherdenkings is anyway so kitsch. Onder ons Boere is sulke feeste in elk geval net broeiplek vir huismoles en familiemoord. Ek dink nie jy moet verder grawe nie.”
Skielik besef ek ek klink nogal ernstig. Ek maak my stem spokerig, sê vreeslik dramaties: “Jy weet nooit watse geraamtes kry jy daar nie. Los, my kleinsus, los!”
Sy bly stil.
“Charmaine, ek spot. Ek dink net dis ’n schlep vir jou om so iets te doen. En daar is nie nou tyd nie.”
“Jy’s reg. Soos gewoonlik. Dankie, Boetie. Ek kan verstaan dat jy, ná jou en Ma se vreeslike scene nou die aand, seker nie lus het vir Vrydagaand nie. Maar probeer asseblief. Moenie my alleen los by daardie klomp suurstofdiewe nie.”
“Dink jy rêrig ek moet kom? Het die stof al gaan lê?”
“As jy jammer genoeg lyk, sal Ma jou enigiets vergewe.”
Toe ek weer lê en bak, roer iets in die water naby my. Ek kyk op.
Die vrou dra ’n ligblou kostuum. In haar ams is ’n kleuter. Hy sit wydsbeen oor haar swaar swanger maag. Sy toets die water met haar tone, maar versteen toe daar ’n geweldige slag buite is, soos ’n karongeluk. My maagspiere trek saam.
Ek ken die vrou nie en tog is daar iets bekends omtrent haar. Ook die kind is nie ’n vreemdeling nie. Sy arms is styf om sy ma se nek.
Intussen het ’n paar mense opgestaan en, handdoek om die lyf, gaan kyk wat buite gebeur het.
Die vrou sê: “Kom, Michael, die water is nie koud nie.”
Haar woorde kalmeer my, want ek haal baie vinnig asem.
Buite rumoer dit steeds: mensestemme, die dreun van verkeer, ’n ambulans se sirene.
’n Ruk lank hou ek die mooi vrou en haar seuntjie dop. Hy kraai van die lag soos wat sy hom op en af in die water laat spring. Op sy neus en skouers sit sonbrandroom.
Later gaan kry die twee ’n deursigtige opblaasperdjie met ’n gat waardeur die kind se lyf pas. Hy dobber in die vlak water rond terwyl sy ma op die trap waak.
Die perd lyk so broos soos glas. Ek dink aan Justie.
Nog voor ek hom sien, voel ek die wetter se skaduwee oor my val. Toe ek opkyk, staan Gideon voor my: gebou, maar bleek in sy verbleikte swart swembroek. Donker bril op en handdoek oor die skouer, hang hy soos ’n vraagteken in die laatoggend. Hy wag dat ek iets moet sê.
“Dis nie genoeg dat jy gister my potential meisie verwilder het nie. Nou kom steel jy nog my son ook. Wat’s fout met jou, huh?”
“Sorry, ou,” mompel Gideon en gooi sy handdoek oop. Toe sê hy vinnig: “Sy’s nie ’n meisie nie, pal. Sy’s dinamiet. Ek sweer dis lank laas wat iemand
