intertwined, forming a so-called double helix …”
“Zygote”, die Engelse woord vir “sigoot”, word gedefinieer as: “the cell formed by fusion of two gametes”.
“Gamete” word beskryf as: “germ cell, sex cell”. En dan: “A reproductive cell which unites with another during sexual reproduction. In animals, a male gamete is called a spermatozoon and a female gamete is called an ovum.”
Ek maak die boek toe, staan op, rek my arms boontoe en skreeu. My kop is so vol kennis, dit voel of dit gaan bars.
Toe ek weer sien, staan Gideon voor my. Met sy walkman in een hand en sy oorfone om sy nek kyk hy na my.
“W-wat was dit, huh? Is j-jy okay?” stotter hy.
“Relax, Gideon, dit was seker maar ’n primal scream. Of dalk het ek ’n Aha-Erlebnis gehad.”
“Watse lebnis?” vra hy.
Ek lag. “Dis wat een of ander Duitse sielkundige skielike en diepe insig genoem het. Soos in: Aha! Nou verstaan ek. I can see clearly now!”
“Dit lyk of jy uitfreak, my maat. As ek jou nie beter geken het nie, sou ek kon sweer jy’t iets gerook of gesnuif …”
“Jy’s heeltemal reg,” val ek Gideon in die rede. “Ek het woorde gesnuif … te veel woorde … die kennis van goed en kwaad … die kennis van crazy wees. Of sane …”
Ek draai my kop heen en weer om te probeer ontslae raak van die pyn in my nek, haal ’n paar keer diep asem en gaan sit op ’n stoel.
“Hoe voel dit om ’n sigoot te wees, Gideon?”
“Ek weet jy’s nog die hel in vir my, maar is dit nou nodig om my met een of ander verskriklike sielkundige afwyking te label?”
“Dis nie wat ek doen nie, stupid. ‘Sigoot’ beteken bloot dat jy jou pa en ma se kind is. Op die oomblik van jou skepping het een sel van jou pa en een van jou ma – gamete – saamgesmelt. En siedaar, ons het die sigoot Gideontjie in al sy glorie.”
“Dit beteken seker dat ek nie soos Richard Gere grys en sexy gaan oud word nie.”
“Jammer, pal, min hare en ’n boep is jou voorland. Jy’s jou pa se kind.”
“Dis nie te sê nie. Jy lyk niks soos jou pa nie.”
“Ek lyk seker soos my ma.”
“Dis nou jou …”
“My regte een, man! My eie ma. My biologiese moeder!”
“Het jy rêrig nie ’n clue hoe sy gelyk het nie? Van foto’s of iets nie?” wil Gideon weet.
“Daar’s nie een enkele foto nie. En van kleins af mag ek nie oor haar praat nie. Toe het dit net gewoonte geword. Part of reality. Jy’s een van die min mense wat weet dat Jana bestaan het. Dit was haar naam. Jana. Maar ek kon net sowel aangeneem gewees het. Charmaine het grys oë soos my pa. En Alma se dun neus. Sy is hulle sigoot.”
“Klink nog vir my soos ’n vloekwoord,” brom Gideon. Toe trek hy los: “Ma’ djy’s nogtans handsome. Me’ daai bryn oge van djou en daai Angelina Jolie-lippe. Oh, kiss me, white boy …” hyg hy.
“Gideon!” roep ek uit en wys vir hom ’n middelvinger. “Blerrie rassis!”
“Come on, my maat. Jy’s jy,” paai hy. “Elkeen is verskillend. Sy eie mens. Blykbaar elkeen met unieke fingerprints. Is mos so? Jy’s die ekspert. En jy wil anyway tog nie iemand se kloon wees nie.”
“Ja, ja – ek hoor wat jy sê. Soms wil ek net voel ek pas iewers in. ’n Neus, ’n kakebeen, ’n trek om die oë … Ag, jy weet wat ek bedoel.”
“Familietrekke guarantee nie ouerliefde nie. Kyk nou net vir my ma.”
“Jis, Gideon! Nie al weer die flippen wasgoed nie! Kry ’n ander tune. Give me a break!”
“Jy’s so uitgestres, ’n break is presies wat jy nodig het. Kom ons gaan kry take-aways.”
“Okay, by die Melville Spar,” stel ek voor. “Daar’s sulke lekker schwarmas. Ons vat sommer my kar.”
Ons kry parkering naby die schwarma-plek. Op pad soontoe loop ons by ’n winkel verby met “Indigo Moon” in ’n pers en goue boog oor die ingang. Hulle verkoop ornamente en juwele. Deur die winkelvenster sien ek twee meisies. Die een wat met haar rug na my toe staan, se kop is vorentoe gebuig. Met haar hande probeer sy ’n halssnoer of iets om haar nek vasmaak. Toe sy draai om te praat met die meisie langs haar, sien ek dis Justie.
“Justie,” sê ek vir Gideon.
“Waar?”
“In die winkel.”
“En kyk net hoe lyk jy. Jou T-shirt is vuil en jy’t nie eens skoene aan nie.”
“Just my luck,” kla ek. “Ek het mos nou nie geweet ek gaan my in haar vasloop nie.” Ek besluit skielik. “Gaan koop jy solank die schwarmas,” sê ek vir Gideon. “Ek is nou terug.”
“Hoekom? Wat gaan jy doen?”
“Wat dink jy? Ordentlik aantrek,” antwoord ek en hol kar toe.
Toe ek terugkom, sit Gideon op ’n trappie en eet. “Jy’s verniet soos ’n model aangetrek. Sy’s al weg,” sê hy met sy mond vol kos.
“Shit! Kon jy haar nie gekeer het nie?”
“Grappie,” sing hy. “Het jy vergeet? Hierdie rassis is nie in haar goeie boekies nie.”
Die man by Indigo Moon dra ’n wit fez. Hy’s die ene tande. “Good evening. Can I help you?”
“Goeienaand. Ek het eintlik … kom soek na ’n … meisie wat netnou … hier was …” hakkel ek.
“Quite a few young ladies have been here this evening. They like shopping here.” Die fez se tossel hang net bokant sy linkeroog.
“Sy’s baie mooi, met krullerige swart hare …”
“And platform shoes …” val hy my in die rede. “Haar vriendin het haar Justie genoem,” sê sy lippe onder ’n swart snor.
“Dis die een!” roep ek uit.
“She tried on several necklaces and bracelets but bought nothing,” antwoord hy en frons. “She has an elegant neck and beautiful hands.” Die man praat byna poetry. Hy klink hartseer. “Good for jewellery.”
“Sy het darem ’n belly-ring,” troos ek hom.
“I saw,” knik hy. “Quality silver. That lady has good taste.” Hy raak aan sy snor en sê: “There was one piece in particular …”
Die ou is ’n salesman duisend. Ek wag dat hy die sin moet voltooi. “Ja,” moedig ek hom aan.
