RAU-studentekaart …”
Toe haal sy ’n kondoom, nog in sy omhulsel darem, uit een sak en hou dit tussen twee lang naels vas.
“You never know your luck in a big city,” sê sy met ooglede wat lui knip.
Gideon maak soos ’n goudvis: mond oop-toe, oop-toe.
“Hu-hu-hulle het dit een aand b-by ’n rave uitgedeel,” stotter hy.
“Shame. En toe kon jy dit nie eens gebruik nie.”
Arme Gideon, ’n goudvis met ’n rooi gesig.
“Ek neem aan julle ouens het presies die regte kleingeld? Twaalf R2-stukke.”
Teen die tyd dat ek twee verkreukelde R20-note in my sak opgespoor het, is sy op pad terug met ’n klingelende plastieksakkie. “Ek het altyd ekstra.” Sy vat my papiergeld soos iemand wat ’n gebruikte tissue optel.
Toe die water in die wasmasjiene inspoel, sê sy: “Ek is Justine. My vriende noem my Justie.”
Voor ek myself kan voorstel, brom Gideon: “Geen wonder tornado’s kry vrouename nie.”
“Die dankbare dude is Gideon. Ek is Tom. Hallo, Justie.”
“Is ek en jy dan vriende?” vra sy terwyl ek in haar oë kyk.
“Ek hoop so.”
“Hallo, Gideon-met-die-vreemde-ma!” lag sy.
“Maar sy’t so verander,” begin Gideon weer.
’n Uur later drink ek, hy en Justie koffie in Nino’s met twee sakke skoon wasgoed op die vloer langs ons.
Justie luister na Gideon.
“Dis weird, die ding met my ma. Amper soos daai prent in een van Tom se Sielkunde-boeke. Van ’n sexy girl met ’n veer in haar hare. Jy onthou, Tom? Jy check nog die girl so, dan kyk ’n ou heks met ’n groot neus en ’n doek om haar kop skielik vir jou. Freaky.”
“Dis ’n beeld wat die Gestalt-sielkundiges vir toetse gebruik het. Niks is ooit soos dit lyk nie,” sê ek.
“Niks is ooit soos dit lyk nie,” koggel Gideon my en draai na Justine. “Dink jy ook dis great as Tom sy Sielkunde-terminologie en geleerde Afrikaans so gooi? Baie impressive.”
“Studeer jy Sielkunde?” Justie hou op om haar cappuccino te roer terwyl sy praat.
“Nee, ek hang net in laundromats rond om meisies op te tel.”
“Man!” sê sy en klik haar tong.
“Ja, ek swot. Sielkunde en Kommunikasiekunde. Derde jaar. Werk my gat af. Ek moes juis vanmiddag geswot het. Toe het Gideon die klein wasgoedkrisis. My ma doen gelukkig nog myne, al het ek uit die huis uit getrek.”
“Tom se ma is ’n bietjie afgepis oor hy getrek het, maar myne wil my actually uit die huis uit hê. Kan jy dit glo? En die ouballie is fine daarmee. Ek dink hy’s te bly ek is uit sy hare uit. Die bietjie wat hy nog oorhet.” Gideon lag vir sy eie grap.
“Gelukkig het my ma nog vir Charmaine, my kleinsus, om te mother. Anders het sy seker met ’n leënes-sindroom gesit,” sê ek.
“Vertel nog, doktor Freud,” spot Gideon en vra: “Suffer jy ook met jou ma, Justie?”
“Ons naelstring is geknip,” antwoord Justie.
“En jy, Justie, swot jy?” stuur ek die gesprek in ’n ander rigting.
“Ek is deeltyds by die Technikon. Doen interior design. Ek werk ook as assistant stylist by Prisma. So ek gaan source al die nuutste items by die winkels en maak die mooi prentjies wat die fotograaf afneem. Jy weet, al daai verskriklike duur lampe, linne en glasgoed wat volgende jaar weer uit die mode is.”
Ek lag. “Jis, ek en Gideon het twee weke terug in ’n cottage ingetrek. Ons spaar vir ’n toaster. Wat nog van sulke fancy goed.”
“Ek kan my indink dis net pret om saam met Gideon te bly,” terg Justie.
“Nirvana.” Ek rol my oë.
“Moenie dink die lewe saam met hóm is ’n breeze nie,” verdedig Gideon. “Hy’s gedurig besig om die fun te bederf. Hy weet altyd wie die reeksmoordenaar in die movie is en wie van die bemanning op die ruimteskip die aliens is. Tom moet altyd beter weet. Daar’s nie ’n geheim wat jy vir hom kan wegsteek nie. Seker die nuuskierigste mens wat ek ken.”
“’n Rolprent-foendie? Sjoe,” reageer Justie.
Ek kyk na haar mooi hande teryl sy haar koffie roer. “Partykeer skryf ek die odd resensie vir die studentekoerant.”
“Dis nou maar van Tom, Justie: he’s got a finger in every pie.”
“Lyk my jy’s ’n besige ou. Ek sal seker ’n afspraak moet maak as ek jou weer wil sien.” Justie se vingers speel met haar krulle. Sy wag vir my antwoord. Hierdie meisie mis nie ’n beat nie.
“Vir jou is my deur altyd oop.”
“Hel, Justie, dis nou wat ek ’n open invitation noem,” sê Gideon.
“En wat swot jy, Gideon?” vra Justie, maar kyk uit die hoek van haar oog na my.
Dit lyk nie of hy hoor wat sy sê nie. Hy dwaal seker iewers in sy mal gemoed rond.
“Hy’t ’n goeie brein,” sê ek vir Justie. “Al lyk hy soos ’n ho-bo.”
Gideon wys vir my sy middelvinger en draai na Justie toe. “Ek swot Filosofie, Engels en Bellettrie,” sê hy half uit die hoogte.
“Sy fancy woord vir kreatiewe skryfkuns. Hy oefen om Shakespeare te wees,” verduidelik ek.
“Nog koffie vir jou, Justie?” bied Gideon aan. “Om dankie te sê dat jy my wasgoed van my gered het. En by the way, wil jy nie vir ons kom kuier nie? Ons het juis iemand nodig om ons skottelgoed ook te was.”
Nog voor ek iets kan sê, reageer Justie. Sy lag strammerig en sê vir Gideon: “Nee dankie, ek is fussy oor vir wie ek werk.” Al klink dit of sy spot, sien ek ’n wolk oor haar gesig trek.
Gideon is nooit doelbewus mean nie. Maar hel, hy kan soms die simpelste goed sê!
“Nee, ek bedoel dit,” maak hy verder droog. “Jy lyk die flukse tipe. Ek is gatvol vir die vuil huis.”
Versigtig lees ek Justie se gesig.
Justie kyk, maar sy sien nie meer nie. Haar lippe beweeg. Sy praat vinnig en herinner my skielik aan Gideon. Soos hy, gebruik sy woorde as wapens. When attacked, talk.
Haar rug is regop, haar hande twee vuiste op die pienk tafeldoek tussen die leë koppies. “Dankie vir jou aanbod, Gideon. Ek het meer as genoeg om te doen. Al word ek assistant stylist genoem, is ek deesdae assistant alles. Vanaand moes ek lappe huis toe
