…
Maar is dit rêrig waar? wonder hy. Sy is gevat en wêreldwys, en daarby baie sjarmant, maar hy is oortuig daarvan dat die ou Vickey nog iewers daar binne is. Hy sien in sy gedagtes hoe sy die vorige aand gelyk het, geklee in ’n goudgeel rok van organdie wat elke lyn en kurwe van haar liggaam geliefkoos het. Sy het hom aan ’n eksotiese orgidee laat dink. Net een maal het daardie besonderse blou oë kortliks op hom gerus, en sy beloning was maar net ’n afwesige glimlag, asof sy hom nie ken nie. Daarna was al haar aandag weer op die ander toegespits wat geneul het dat sy klavier moes speel. Sy hét toe: eers ’n vrolike ragtime-deuntjie van Scott Joplin wat almal geken het, daarna iets van Liszt.
Kurt het haar op ’n afstand bly dophou, en teen sy sin was hy betower deur die klein mensie wat met soveel vuur speel, wat sulke betowerende klanke uit die swart en wit klawers kon lok. Hy wou hê dat sy vir ewig moes aanhou, maar stadig het hy bewus geword daarvan dat sy in ’n ander wêreld was, een waarin hy skaars kon hoop om ooit te deel.
So ongemerk as moontlik het hy padgegee, want die aand het sy smaak verloor, en hy het teruggekom huis toe. Sy ma wou weet waar hy was, ’n onskuldige vraag, maar hy het haar ongewoon kortaf geantwoord en gaan slaap. Dwarsdeur die nag was sy by hom soos hy haar voor die groot vleuelklavier gesien het: in haar songeel tabberd, gebaai in die bewondering van al haar bewonderaars wat maar net nie genoeg kon kry nie.
Kurt frons. Hy wens hy het liewers nie aan Heinrich genoem dat hy haar gesien het nie. ’n Oomblik oorweeg hy dit om die brief op te skeur, maar dan voeg hy uiteindelik by: Wag, miskien is ek onregverdig. Ek is bloot boertig en agteraf. Sy is baie mooi, Heinrich. Nee, mooier as mooi. Ek kan nie onthou dat ek of jy ooit op só ’n manier aan haar gedink nie, want sy was mos een van ons. Maar nou is dit anders. Sy het iemand anders geword, iemand wat ek nie ken nie, en ek wens ek kon die jare oorbrug en die nuwe Vickey Malloy opnuut leer ken.
Vickey se vingers meet die oktawe sonder dat sy daaraan dink, asof hulle oë van hul eie het. Soms, wanneer sy soos nou vir haar pa speel, bied die klavier vir haar ontvlugting. Sedert daardie Saterdagmiddag toe sy Kurt die eerste keer weer gesien en sy Kit oor hom uitgevra het, weet sy dat haar pa ’n oog op haar hou. Hy mag dink dat sy oënskynlik onskuldige vrae haar flous, maar sy ken hom goed genoeg om te weet dat daar meer agter sit.
Sy frons. Nie dat hy rede tot enige kommer het nie, want Kurt Mannheim vermy haar asof sy die een of ander plaag het. Al haar plannetjies het op niks uitgeloop nie. Sy het uit haar pad gegaan om deur die vriendekring ontmoetings met hom te bewerkstellig, maar afgesien van ’n kopknik van sy kant, ’n paar woorde hier en daar, was daar geen toenadering nie. Haar idees om toevallige ontmoetings te beding is vinnig aan die opdroog.
Waar ontmoet mens ’n man soos hy in Johannesburg? wonder sy desperaat. Hy is die meeste van die tyd doenig op die myne, en sy het geen idee waar en met wie hy sy vrye tyd deurbring nie. As sy geweet het, sou dit makliker gewees het. Sy het dit al oorweeg om hom voor te lê wanneer hy van sy werk af terugkeer stad toe, om haar motorband af te blaas of so iets, net om hom te dwing om haar te help. Maar die Mannheims het nege myne. Hoe moet sy weet uit watter rigting hy gaan kom? Sy het so gehoop dat hy gisteraand met haar sou praat, want sy het gesien dat hy na haar gekyk het en sy wou glo dat sy iets in sy blik gelees het, maar dit lyk of sy verkeerd was.
Hy was duidelik nie beïndruk deur haar spel nie, want hy het soos ’n groot speld verdwyn nog voor sy klaar was. Ellendige man! Hoe durf hy haar so behandel asof … asof sy onsigbaar is? Dit is iets waaraan sy nie gewoond is nie. Sy voel skielik verskriklik bedroef en lus om te huil. Sy het gisteraand Liszt se bekende Liebestraum gespeel, en dit met haar hele hart. Is hy so ’n dom kluit dat hy niks daarin kon hoor nie? Sy wens sy het hom nooit gesien nie! Nee … nee, sy weet dis nie waar nie, want hoe meer hy haar op ’n afstand hou, hoe groter word haar verlange na hom. Nog nooit het ’n man so ’n effek op haar gehad nie. Dit stort haar tegelyk in die diepste wanhoop, en aan die ander kant dryf dit haar tot opwindende afwagting elke keer wanneer sy hom ’n vertrek sien binneloop. Dis ongelooflik! ’n Gevoel soos goeie sjampanje wat na haar kop gaan. Maar wat help dit haar? Net mooi niks. Sy wens hulle kon weggaan, see toe miskien, daar sal sy van hom kan vergeet. En tog … nee, Kurt Mannheim sal sy nooit weer uit haar hart en gedagtes kan verdryf nie, dit weet sy met dieselfde sekerheid as waarmee haar vingers die slotakkoorde van die sonate speel.
“Dankie, dit was mooi, my kind,” sê Kit waar hy in sy leunstoel sit.
Vickey sit roerloos met haar rug na hom gekeer, asof sy hom nie hoor nie. Hy weet daar is fout – selfs uit haar spel kon hy aflei dat haar gedagtes ver weg is van wat in hierdie kamer aangaan. Sy lieflingskind is nie gelukkig nie, dit weet hy maar te goed. Oor die laaste paar weke was dit of haar ou spontane sprankeling by die dag getaan het. Sy is geslote, ontwykend.
Maar sy kan hom nie flous nie, hy weet waaroor dit gaan. Jong Mannheim het ’n indruk gemaak op sy kind en hy het haar verbied om hom te sien. Het hy die reg daartoe gehad? Die kinders is jonk – sou dit nie veel beter gewees het as hy niks gesê het nie en die saak sy eie loop laat neem het? Sy Vickey was nog altyd wispelturig, miskien sou sy gou belangstelling verloor het en haar aandag verplaas het na iemand anders. Maar nou het Kurt Mannheim die verbode vrug geword. En dis gevaarlik …
Vickey staan van die klavier op en gaap teatraal. “Ek is nogal moeg. Seker gister se laat aand. Ek moet vroeg in die bed kom,” lieg sy vlot.
Kit knik. “Maak so. Dit was ’n bedrywige paar weke vir jou gewees en jy moet goed uitgerus wees voor môre se perdewedren.” Sy kyk hom skeef aan, maar Kit se gesig bly onskuldig. “Die jaarlikse Gold Cup-resies. Onthou jy dit nie? En die hindernisresies aan die einde?” Hy takseer haar op die oog af en skud dan sy kop met leedwese. “Tog jammer dat jou perdryery op die oomblik nie te waffers is nie, nè. Die stad se jongklomp gaan teen mekaar jaag. Elke mynhuis het ’n joggie wat ry, en ek dink maar net, as jy nou fiks genoeg was, kon jy Balgray se ruiter gewees het.”
“Bedoel Pappa dat die mynmagnate se kinders teen mekaar gaan meeding?”
Kit haal sy skouers op. “Ja, beslis, maar ook die kooplui se kinders. Louis Marks, Sammy Marks se seun, gaan blykbaar in die saal wees, en daardie Phillips-kêreltjie ook …”
Terwyl haar pa praat, kom ’n plan by Vickey op. Dis mos die kans waarop sy gewag het! Wie anders sal vir die Mannheims in die saal wees as Kurt? Dis ’n gulde geleentheid wat sy nie durf laat verbygaan nie.
Kit praat onverstoord voort oor die resies, maar hy moet sy lag streng inhou, want sy dogter se gesig het verhelder asof daar ’n kers iewers in haar vlamgevat het. Hy is bly hy het die ingewing gekry – hy kon dit nie verduur om sy meisiekind so ongelukkig te sien nie. Wat maak dit nou saak as twee jong mense mekaar ontmoet? Miskien is dit soos sy gesê het, miskien wil sy net met die jong man vriende wees.
“Ek het Amber Queen vir die resies uitgesonder, maar dis nou tot daarnatoe, net die families se –”
“Ek gáán Amber môre ry, Pappa!” roep sy beslis uit. “Ek is glad nie so uit oefening soos wat Pappa dink nie. In Parys was ek byna elke naweek op comte Henri se landgoed, en ons was gedurig op die perde.”
“Ek weet darem nie,” sê Kit kamtig beswaard. “Amber is ’n lewendige merrie en sy kan koppig wees. Sal jy haar in toom kan hou? Onthou, dinge is anders met so ’n hindernisresies. Perde raak sonder rede senuweeagtig en –”
“Pappa! Hoe kan jy my so onderskat? Jy is dan die een wat my leer ry het, en comte Henri sê altyd ek is in die saal gebore. Ek gaan Amber Queen vir Balgray ry, en ek gaan wen!”
Al Vickey se planne om vroeg te gaan slaap het blykbaar verdwyn, want sy storm dansend op haar pa af, kry hom om die lyf beet en dwing hom in ’n dolle danspassie in. “Ons gaan wen!” roep sy laggend uit. “Wen!
