maan sy haarself. Dit sal nie deug om ’n ophef daarvan te maak nie. Kurt is verstandig, en al het hy en die meisiekind ontmoet, kan sy belangstelling dalk bloot oppervlakkig wees. Ná die somervakansie keer hy terug Stellenbosch toe, en sy het verneem Kit se kind studeer in Parys. Twee verskillende wêrelde, ver genoeg uitmekaar. So probeer sy om haar kommer te besweer, maar soos die een wedren ná die ander mekaar opvolg, besef sy met ’n sinkende hart dat haar kind se aandag selde van die Malloys in hulle uitspattige losie wyk.
By gebrek aan fasiliteite moes Vickey in die dames se kleedkamer verklee, en soos die noodlot dit wil hê, loop sy en Kurt rakelings in mekaar vas toe hulle uit hul onderskeie kleedkamers verskyn. Sy glimlag vir Kurt, maar dié staan net en gaap haar in stomme verbasing aan. Sy is geklee in ’n donkerblou seemsleeruitrusting, ’n broek en baadjie wat so nousluitend pas dat dit elke kurwe aksentueer.
Dis geen ruitersdrag vir ’n man nie, besef Kurt, daarvoor is dit te sensueel. En die kant aan die jabot en haar mansjette is blatant vroulik. Tog, so geklee en met haar ruiterpet wat haar hare bedek, lyk Vickey vir hom soos ’n onnutsige koorknaap.
“Middag, meneer Mannheim. Ek neem aan u gaan ook aan die wedloop deelneem?” vra Vickey.
Hy knik en vind genadiglik sy stem. “Jy bedoel … jy gaan ook?”
Sy kyk hom koel aan en tik met haar peits teen haar hand. “Ja. Enige beswaar?”
“Nee, nee! Maar … wel, dames ry nie … ’m … het nog nooit tevore deelgeneem nie …”
Vickey sug teatraal. “Ek kan my herinner,” verklaar sy koel, “dat u my eenmaal lank tevore, toe ons nog kinders was, met ’n soortgelyke aanmerking uit julle swemdam gejaag het.” Sy lag en loer ondeund onder haar wimpers vir hom.
Kurt bloos bloedrooi. Selfs sy ore brand soos kole teen sy kop.
Vickey merk dit en gee ’n rinkelende laggie. “Maar gelukkig is dit so, soos u tydens ons eerste herontmoeting tereg gesê het: Ons is nou nie meer kinders nie.” Sy lig haar vingerpunte teen haar pet en salueer hom. “Op die renbaan, meneer Mannheim, ontmoet ons mekaar weer!” Dan draai sy om en hardloop die trappies op na bo.
“Verduiwels!” verwens Kurt homself hardop, en volg haar haastig.
In die ruigte laer af lê die baan wat destyds op aandrang van Barney Barnato aangelê is. Dit beslaan twee hektaar en word deur ’n bloekombos omring. Daar is ses ligusterheinings, elk vier voet hoog, waaroor die ruiters en hul perde moet spring. Die uitdagings wat daarna volg is almal moeiliker. ’n Twaalf voet diep leivoor gaan elk van die volgende twee spronge vooraf, en die ruiters het dus ’n aansienlike aanloop nodig. Die aanloop na die eerste gragheining is redelik, maar die tweede een s’n is heelwat korter, en menige ruiter word net daar gediskwalifiseer, kort voor die laaste sprong oor die “meer”, soos die Johannesburgers die kleinerige dam noem wat die baan halveer. Die meer bied perd en ruiter net een oorspringplek: waar die dam na die middel vernou. Die laaste heining is direk voor die oorspringplek geplant, net om die sprong moeiliker te maak. Vir dié wat oor daardie heining seil – en nie in die dam beland nie – lê daar dan net ’n paar laaste hindernisse voor, voor die eindstreep omtrent ’n halfmyl verder net duskant die markiestent. Daar ontvang die wenner ’n lourierkrans wat om die nek gehang word en die gesogte beker. Die wenner word dus tot held van die dag verklaar.
Die opwinding voor die resies is nou byna tasbaar in en om die tent. Weddenskappe word bespreek en opnuut gelê. Daar word opgewek bespiegel oor die vaardigheid van meedingende ruiters, van wie agt die groot mynhuise sal verteenwoordig. Die stad se vernaamste groot banke neem ook hierdie jaar deel. Die Le Grange-tweeling van Pallinghurst sal teen mekaar ry, want hulle pa, Bruce Senior – die grootste privaat aandeelhouer in beide die Bank van Johannesburg en die Standard Bank van Suid-Afrika – het besluit dat elk van sy seuns een van sy banke sal verteenwoordig.
Maar ook die industrie word verteenwoordig: hul deelnemer is jong Thomas Barlow wat nou die aandag trek terwyl hy oor die veld loop na die wegspringhokke. Jong Thomas, ’n bekwame dokter, is die seun van die grootste mynmasjinerie-vervaardiger, T.J. Barlow. Hoewel hulle hom nog nie in aksie op die veld gesien het nie, meen baie dat die jong doktertjie ’n goeie kans het, want hy ry op een van die beste hingste. Vandag is al die perde eintlik in puik kondisie, word daar besluit toe hulle nader gelei word, maar dis die laaste perd, Amber Queen, wat die toeskouers se bewondering steel. Die vurige merrie se vel glim soos blinkswart satyn, en wanneer sy haar kop spelerig omhoog gooi, vertoon sy die amber kol waaraan sy haar naam te danke het. Amber Queen geniet duidelik al die aandag. Sy loop pronkerig voor die markiestent verby, haar neusvleuels wyd gesper.
Wie sou haar ruiter wees? word daar oor glasies sjampanje gegis. Dat sy ’n perd uit Malloy se stalle is, kan enigeen raai, want net die Swart Ier kan so ’n eksotiese renperd in die stad aanhou. Die naam van die oorspronklike ruiter wat op die program verskyn is doodgetrek, maar nie deur ’n ander vervang nie. Die nuuskierigheid neem toe. Verkykers word weer gerig op die groep deelnemers wat nou stadigaan begin saamdrom by die wegspringplek. Al die ruiters daar is bekende gesigte, almal ken tog die stad se rykmanskinders.
Toe kom Kit Malloy skielik aangeloop. Aan sy sy is sy dogter – geklee in ’n skokkende ry-uitrusting wat absoluut niks aan die verbeelding oorlaat nie. Die dames wat onder hulle kantparasoltjies skuil, buig hulle koppe fluisterend nader aan mekaar. Geskok word daar geskinder: Sy het ’n mansuitrusting aan! Seker ook uit Parys. Sedert haar aankoms uit Frankryk dra juffrou Malloy mos die een skandalige uitrusting ná die ander. Het julle gesien? Sommige ontbloot selfs haar enkels. Maar wat sy vandag dra, oorskry alle perke van ordentlikheid.
Die Malloys vertoef ’n rukkie by die stalkneg wat Amber Queen vashou. Die toeskouers kyk hoe Victoria Malloy die neus van die gespanne merrie streel. Amber Queen proes in sagte erkenning. Dis onteenseglik, dring die besef stadig tot die nuuskieriges deur, dat dit Victoria Malloy gaan wees wat die pronkperd van die dag gaan ry. ’n Paar oomblikke later word dit bevestig. Die organiseerder van die resies bulder die aankondiging oor die megafoon uit: “Perd nommer twaalf, Amber Queen van Balgray, word gery deur mejuffrou Victoria Malloy …” Dan voeg hy by: “Daar is nog ’n verandering op die program. Mannheim Enterprises se Indoena, perd nommer sewe, word vandag gery deur meneer Kurt Mannheim.”
Kurt kom te voorskyn met ’n groot sweetvoshings wat hy self na die wegspringplek lei. Te oordeel na die spontane applous wat opklink, is die aansienlike jong man ’n gunsteling, veral onder die ouer dames wat dogters het.
Alle deelnemers het nou die wegspringhokke bereik. “Neem u staanplek volgens u nommers in,” kom die bevel oor die megafoon. Die ruiters val gehoorsaam in plek.
Bruce le Grange is op nommer tien geplaas, twee staanplekke van Vickey af. Hy fluit saggies en knipoog bewonderend. “Wed jou jy’t die tantes in die tent ’n oorval laat kry!” fluister hy tergend. Sy trek vir hom skewemond.
Bruce lag en leun verby na Kurt. “Hallo, Mannheim,” grinnik hy. “Gaan jy wragtig met so ’n regte ou karperd teen ons ander jaag?”
“Indoena is enige tyd reg om vir jou stuk kraaivleis sy agterstewe te wys, Le Grange!” korswel Kurt goedig.
“Ruiters in die saal!”
Alle praatjies word gestaak en die ruiters bestyg hul perde.
Amber Queen trap senuweeagtig rond. Die ruiter op haar rug is ongewoon lig, dit voel anders as die man wat haar altyd op die bergplaas ry. Met hom, weet sy, kan sy geen nukke uithaal nie. Maar hierdie enetjie wat sy nou in die saal het – nee, dis ’n ander saak. Iemand so veerlig en klein sal haar wat Amber Queen is, beswaarlik kan beheer. Die perd runnik saggies en gooi haar kop agteroor. Haar neusvleuels sper wyd en sy haal diep asem, want
