Kit frons, hy sien maar te goed deur die jong kêrel se plannetjie. “Dis onnodig,” sê hy kortaf. “My motor is reeds op pad.” Hy beduie na waar die swierige voertuig stadig uit die bloekombos te voorskyn kom.
“Maar Pappa, my klere is –”
“Ek sal jou klere later laat haal,” antwoord hy ferm en sit sy arm besitlik om sy kind se skouers. “Ek wil jou so gou moontlik by die huis kry.” Sy blik troef dié van die jong man, wat ooglopend teleurgesteld lyk. Nie so vinnig nie, kêreltjie, dink Kit. Nie met Kit Malloy se dogter nie! Maar die woorde wat hy in dank uitspreek, is hoflik genoeg.
“Dankie, Mannheim, jy het jou wenkans verspeel ter wille van Victoria, en ek waardeer dit.”
Tot sy onthutsing voel Kurt hoe hy bloos. “Dit was niks,” mompel hy stug, sy oë gevestig op die naderende motor. Hy tree terug en knik vir Vickey en haar pa. “Totsiens.”
“Meneer Mannheim,” keer Vickey hom haastig voor hy kan loop. “Sal ek … ek hoop ek sien u vanaand, om u dan behoorlik te kan bedank.”
Kurt kyk haar oorbluf aan. Wat sou sy bedoel met vanaand? Waar? Dan onthou hy sy ma het iets van ’n bal gesê.
Kit Malloy toring soos ’n wraakengel oor sy dogter, sy gesig onleesbaar. Hy neem sy kind besitlik aan die arm. “As jy nie onmiddellik uit hierdie nat klere kom nie, sal daar vanaand geen bal vir jou wees nie, juffie. Komaan!” Hy sleur haar sonder meer weg na waar die motor nou op hulle wag.
Vickey kry darem kans om vinnig oor haar skouer te loer. Hy staan nog daar, maar nou is daar ’n glimlag op sy gesig. Hy knik sy kop een maal en sy weet, o sy wéét dat niks en niemand Kurt Mannheim van haar sal weghou nie!
Hulle sit stug langs mekaar, hy en sy ma. Deborah het niks gesê ná die resies nie, maar hy ken sy ma goed genoeg om die ysige kilheid in haar stem reg te interpreteer toe sy hom beveel het om te gaan verklee en die motorbestuurder aan te sê om haar te kom haal. Hy self voel ergerlik oor haar houding. Dit was tog net ’n vriendskaplike resies, wat maak dit saak dat hy dit nie voltooi het nie? Hy sug. Hy kan haar seker nie blameer nie. Hy het vir Mannheim Enterprises gery en hy het haar en die ander seker gefaal. As iemand anders in sy plek gery het, het die trofee seker nou in die glaskas van Mannheim Enterprises se hoofkwartiere gepryk, langs daardie kriekettrofee van sy oupa.
Deborah se gedagtes is in ’n warboel. Deur haar verkyker het sy gesien hoe hy in die water spring toe daardie geklike kind van Kit deur haar eie toedoen daarin beland het. Sy moes selfs toekyk hoe hulle hande hou en lag asof hulle ou bekendes is, hoe Kurt haar optel en uit die meer dra asof sy ’n porseleinpoppie is. Nie dat sy nie self kon uitloop nie, sy het heel kordaat gelyk toe sy saam met haar pa wegstap.
Die stad se mense gaan praat, dink Deborah onvergenoeg. Die gramskap tussen haar en Kit is geen geheim nie, en sedert die jong dame teruggekom het met al haar uitheemse uitrustings, word daar reeds baie oor haar gefluister. Sy wil nie hê Kurt se naam moet gekoppel word aan so ’n leëkoppie nie. Maar sy durf nie ’n bohaai daaroor maak nie – Kurt is haar kind, en net soos sy het hy ook ’n koppige streep. Hoe minder hulle daaroor praat, hoe beter, besluit sy toe Basjan die motor voor Mannheims Ruhe se stoeptrap tot stilstand bring.
“Jy moet moeg wees,” sê sy toe hulle die trap oploop.
Kurt kyk haar verbaas aan.
Sy sit haar arm op syne en glimlag. “Ek gaan nie van jou verwag om die bal ook nog by te woon nie. Jy was reg, ek is outyds met my voorbehoud oor die routydperk. Ek sal vanaand self gaan. Jy sal dit waarskynlik ook maar vervelig vind om –”
“Ek is nie moeg nie, Mamma. Waarom sou ek wees?” roep Kurt uit. “En ek wíl gaan, ek sien uit daarna,” voeg hy ferm by.
Sy byt die bitsige aanmerking wat sy hom wou toevoeg net betyds terug. Sy knik. “Dan is ek bly,” sê sy gemaak opgewek. “Ons sal al twee gaan. Dit sal vir my lekker wees om aan my seun se arm die balsaal in te loop!”
Sy sien hy wil nog protesteer, maar sy steur haar nie daaraan nie. Toe Sam die voordeur vir haar oopmaak, swiep sy by Kurt verby. “Sam, stuur asseblief vir Lenie na my kamer. Ek wil begin regmaak vir vanaand,” vra sy in die verbygaan.
Kurt staar haar oorbluf agterna en skud sy kop. Sy ma se kwiksilweragtige veranderlikheid is vir hom totaal vreemd. Nou ja, wat maak dit saak as hy saam met haar sy opwagting maak – sy is sy ma, en hy sal haar sekerlik nie die hele aand hoef besig te hou nie. Die belangrikste is dat sý daar sal wees: Vickey Malloy. Sy hart klop vinniger by die gedagte dat hy haar in sy arms sal kan hou wanneer hulle dans. As hy dit kan verhelp, sal nie een van die ander kêrels vanaand daardie voorreg met hom deel nie!
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
