ja toe, ek hoop dit was darem die moeite werd?”
Sy glimlag, maar antwoord nie haar pa nie. Sy sit haar mes en vurk netjies neer. “Simson, kan jy dit wegneem, asseblief? Ek is regtig versadig.”
Simson beveel met ’n knik van sy kop dat die tafelmeisie die bord moet verwyder.
“Ons sal maar op die stoep koffie drink, Simson,” sê Kit. Hy skuif sy stoel terug en staan van die tafel af op.
Die aand is balsemend ná die dag se hitte. Onder hulle flonker die duisende liggies van die stad. Vickey kyk na die rooi kooltjie van haar pa se sigaar. Die rook daarvan is ryk en geurig. Sy sou ook graag een wou rook. In Parys het haar kavaliers haar dikwels ’n sigaar aangebied, en baie van die meisies daar het gerook. Sy wil nie pal rook nie, dink sy, maar nou sou dit nogal lekker gewees het … ’n Sug ontglip haar lippe.
“En nou? Waar val daardie sug uit?” Kit se stem is warm vanuit die donkerte.
Sy lag saggies en sê maar niks nie. In stilte sit die twee op die stoep, elkeen met sy eie gedagtes besig. Naderhand skud Vickey haar kop.
“Pappa, kan Pappa onthou toe ek nog klein was en ons op die strandplaas in Houtbaai gewoon het, toe het Heinrich en Kurt ons elke vakansie besoek?”
“Ja, ek onthou dit goed. Hoekom?”
“Sommer maar. Ek dink partykeer aan hulle …” Weereens volg ’n stiltetjie. “Maar Pappa, ná ons terug was in Johannesburg, waarom het Pappa my verbied om hulle te sien?”
Dis nou Kit se beurt om lank te swyg. “Dis so lank terug, waarom dit nou ophaal?” vra hy uiteindelik.
“Dis net omdat … Pappa, ek het Kurt Mannheim vanmiddag weer gesien,” kom die antwoord.
As Vickey in die donkerte kon gesien het, sou sy gemerk het hoe haar pa se gesig verstrak, dat hy sy oë in ’n skietgebed sluit. Wat sy wel merk, is dat die rooi kool van sy sigaar helderder brand soos hy diep daaraan teug, voordat hy dit met mening in die asbak dooddruk.
“Ja, ek weet hy is terug in die stad,” antwoord hy ontwykend. “Hy’t na sy ma kom omsien. Sy’t ’n ongeluk gehad.” Weer ’n stilte, totdat Kit keel skoonmaak. “Victoria, jy kan jou flikkers gooi by al wat ’n man is in Johannesburg, maar ek waarsku jou, los liewer vir Kurt Mannheim in vrede, hy is nie vir jou bestem nie.”
“Waarom nie? Ek praat ook nie van flikkers gooi nie, dis net dat ek belangstel. Ons was beste maats destyds, Pappa, wat is daarmee verkeerd as ek weer wil vriende maak?”
“Vergeet daarvan!” kom die streng bevel.
Sy kyk die donker vorm van haar pa geïrriteer aan, maar besluit dan om haar tegniek te verander. “Hoekom is Pappa so ’n ou brombeer vanaand?” vra sy met ’n helder laggie. Sy staan op en vly haar neer op Kit se skoot, net soos toe sy nog ’n dogtertjie was, en haar hand liefkoos saggies haar pa se wang. “Pappa, jy het my nog nooit tevore so kortaf geantwoord nie,” sê sy verwytend. “Gee my minstens een goeie rede.”
Hy sit ’n paar oomblikke roerloos, dan lig hy haar beslis van sy skoot af en kom orent. Hy trek ’n vuurhoutjie teen die ronde gietystertafel. Die vlam verlig momenteel sy gebeitelde profiel. Hy lig die lampglas van die koperstaanlamp en hou die vlam teen die pit. Sissend begin dit brand, die lig is onverwags helder. Hy sit die lampglas versigtig terug en draai om na haar.
“Ek is nie die een wat die verbod geplaas het op julle kinders se vriendskap nie. Maar Deborah Mannheim, Kurt se ma, het – wel, kom ons sê maar net daar is gramskap tussen ons. My naam en alles wat na aan my is, het vir haar ’n skeldwoord geword.”
“Waarom?” vra sy kind verbaas. “Wat het Pappa gedoen om so iets –”
“Oorlog verander mense,” val hy haar in die rede. “Wat gebeur het, kan nie ongedaan gemaak word nie. Ek probeer keer dat jy nie nou ook seerkry nie.” Hy sit sy hande op haar skouers, sy gesig ernstig. “Ek waarsku jou, Vickey, bly uit jong Mannheim se pad uit. Hy is die appel van sy ma se oog, sy sal hom beswaarlik wil deel met enige meisie, wat nog te sê die dogter van haar aartsvyand Kit Malloy!”
Die bitterheid in sy stem laat Vickey skrik. Sy tree terug, maar lag dan. “Pappa is seker nie ernstig nie? Dis so outyds, ’n soort bloedvete tussen families.”
“Ek het niks meer daaroor te sê nie,” antwoord hy kortaf. “Ek hoop jy gaan nie my wense verontagsaam nie, Victoria, want jy is vir my kosbaar. Jy is al wat ek het, en daarom gaan ek nie toelaat dat jy seerkry nie. En glo my, my kind, dit is wat gaan gebeur as jy te doen kry met die Mannheims. Hulle donker siele teer op ongeluk.”
“Maar Pappa –”
“Genoeg! Ons het heeltemal genoeg oor hulle gepraat.” Hy glimlag versagtend. “Gaan speel vir ons iets, toe. Ek het ’n behoefte aan musiek vanaand.”
Vickey besef aan die onverbiddelike trek op haar pa se gesig dat die onderwerp vir eers afgehandel is en sy knik gemaak gedweë. Maar later, terwyl haar vingers vlug oor die klawers dans, herroep sy Kurt se beeld soos sy hom vanmiddag vir die eerste keer in baie jare weer gesien het … Iewers in haar ou foto-albums moet daar nog foto’s van hom wees, sy sal hulle vanaand nog deurblaai.
Sy glimlag, want hoe anders sien hy nou daar uit! Hy het ’n sonnige glimlag wat sy hele gesig verhelder, dit het sy gesien toe hy sit en skerts het met Lillian … As sy, Vickey, net die ontvanger van daardie helder glimlag kon wees! Waarom was hy so afsydig? Geen man was nog ooit afsydig teenoor haar nie, dit maak haar tegelyk ergerlik en nuuskierig. Sy sal versigtig te werk moet gaan, maar meer wil sy beslis oor hom te wete kom. Sy wil – nee, sy gáán – hom weer ontmoet, en nóg haar pa nóg Deborah Mannheim gaan haar daarvan weerhou.
Ek het Vickey Malloy weer gesien … skryf Kurt in sy brief aan Heinrich, maar dan stol sy hand op die papier. Hy wil die nuus met Heinrich deel dat hulle mekaar ná al die jare weer ontmoet het, maar hy weet nie wat hy oor haar moet sê nie. Sy het so ’n – hoe kan hy dit beskryf? – ’n vreemde invloed op hom. Hy en Heinrich het min geheime vir mekaar, maar selfs aan hom kan hy nie openbaar dat sy sedert daardie eerste Saterdagmiddag wat hy haar by die Green-Fiddians raakgeloop het, selde uit sy gedagtes was nie. Haar beeld spook by hom: Tydig en ontydig kom die meisietjie met die windverwaaide krulle in sy gedagtes te voorskyn. Haar gekwetste uitdrukking beskuldig hom van uiterste onbeskoftheid, en elke keer verwens Kurt homself daarvoor. Hy kan nie onthou dat hy ooit vantevore so oorstuur geraak het in ’n meisie se teenwoordigheid nie. Hy moes tog maar net hoflik verskoning gemaak het, maar op daardie oomblik was dit of sy kop vasslaan.
Elke keer wat hy haar daarna teëgekom het, was hy van plan om om verskoning te vra. Maar hy het nooit die kans gekry nie, want Vickey Malloy was altyd omring deur ’n kring bewonderaars. Sy was gevat, sy het almal laat skaterlag met haar kwinkslae. Dan het sy hulle weer betower met haar anekdotes oor Parys. Ook dít het Kurt omgekrap, want dit het hom soos ’n jafel laat voel. Die res van die stad se rykmanskinders was almal al oorsee, net hy nie. Daar was nooit tyd daarvoor gewees nie, vakansies was hy óf op Sorgenfrei óf het hy saam met sy ma ingeval by die myne. En enkele kere was hulle by sy oupa se huis in Muizenberg in die Kaap, maar dit was selde.
Dit het hom nog nooit voorheen gepla nie, maar nou, in die geselskap van iemand soos Vickey, wens hy dat hy soos die ander ook geweet het waarvan sy praat. As hy net soms ook ’n eie bydrae kon maak. Maar hy sit gewoonlik daar met ’n mond vol tande en verbeel hom sy voete en hande word by die sekonde groter en meer opvallend. Hy weet dit is onredelik, maar in sy ongemak gedra hy hom al hoe meer soos
