op die boonste verdieping, met ’n kompakte kombuisalkoof en ’n kleiner kantoor waar Carmia sal werk.
“Ek sal my lessenaar moet swaai,” merk Carmia op. “As ek nie met my rug na daardie hemelse uitsig sit nie, sal ek nie ’n enkele letter getik kry nie.”
Met elkeen ’n beker koffie in die hand, skets Margo kortliks vir Carmia die tema van die manuskrip waarmee sy besig is. Tien deelnemers – vyf mans, vyf vroue – ding mee in ’n Survivor-kompetisie in die Drakensberg. Elkeen wil die miljoenrand-prysgeld wen. Mettertyd word hulle een-een uitgeskakel, tot net vier oorbly: twee mans, twee vroue. Die heldin is aangetrokke tot albei: die een gaaf, die ander skoorsoekerig. Tydens ’n sneeustorm het die heldin verdwaal, van ’n rotslys afgeval en haar enkel gebreek. Die nare ou het haar gered en hulle skuil nou in ’n klipskeur, maar sy hunker na die ander ou.
“’n Luiperd is te bloeddorstig, en hulle kom ook nie dikwels voor so hoog in die berge nie,” dink Margo hardop. “Hulle moet liewer in mekaar se arms beland as in sy kake, anders is daar nie meer ’n storie nie. As die helikopter hulle te gou kom red, loop ’n potensieel bruikbare situasie ook dood.”
Sy kou aan die agterkant van haar pen en kyk dan op na Carmia. “Jy is jonk en mooi en het seker al dosyne kêrels gehad. As jy besig was om die boek te lees, wat sou jy wou hê moet gebeur?”
“Dit moet aanhou sneeu,” antwoord Carmia sonder aarseling.
Margo lyk geïnteresseerd. “Hoekom? Dis alreeds ysig koud.”
“Presies! Het hulle vuurhoutjies en brandhout?”
“Nee, alles is nat.”
“Komberse?”
“Nee, niks.”
“Gaaf! Al raad is dan dat die ou haar styf teen hom moet vashou en sy liggaamshitte met haar deel. Dis lekker romanties en kan geleidelik tot allerhande gewaarwordinge tussen hulle twee lei.”
“Al pyn haar enkel en het hulle twee dae laas kos gehad?”
Carmia lag. “As dit ék was in die arms van so ’n spierpaleis, sou kos die laaste ding wees waaraan ek sou dink. Het hulle darem water?”
“Ja, gesmelte sneeu.”
“Perfek. Liefde en koue water.”
“En haar seer enkel?”
“Net ’n soentjie op die regte plek en die seer is weg.”
“En dan soen hy haar ernstiger, op allerhande ánder plekke?” terg Margo.
Carmia speel saam. “Driftig, vurig en hartstogtelik, van kop tot tone en weer al die pad boontoe.”
Margo kou weer aan haar pen en dink na. “Ek moet dalk die enkel net verstuit maak, dis minder seer. En dan kan vryf en masseer ook help, saam met die soenery. En hy kan haar geleidelik op allerhande ander plekke ook begin masseer …”
“Ja!” stem Carmia entoesiasties saam. “Dis waarvan lesers hou. Hulle wil ’n bietjie opgewarm raak, met hartkloppings en hormone wat loop.”
“Is dit nie te gewaagd nie?”
“Niks erger as wat mens deesdae op televisie sien nie.”
“Miskien moet ek hersien en die twee mans omruil, sodat sy liewer saam met die gawe ou in die klipskeur vasgekeer is.”
“Nee,” keer Carmia. “So ’n goody-goody ou sal te ordentlik wees om die situasie te benut. Doodgoed, maar ook goed dood. Los haar by die skoorsoeker. Laat hy haar verras deur ouliker te word, sorgsaam, sodat die heldin besef sy het haar misgis en hom vlak gekyk. Omstandighede uit sy verlede het hom gemaak soos hy is, omdat hy bang is om weer seer te kry. As dit ek was, het ek liewer op die laaste bladsy met die skurk getrou, wat dan heeltyd die eintlike held was.”
Margo kyk haar met groot oë aan. “Jy lyk self so ’n goody. Waar kom jy aan so ’n ryk verbeelding?”
Dis nie verbeelding nie, dis regtig, besef Carmia. Sy moet oppas; Margo is oplettend en sy het haarself dalk nou verraai. Sou Margo die karakters herken wat sy beskryf het?
“Dis my droom om self ook te skryf,” erken sy. “Ek het ’n kortverhaal wat die paal gehaal het, en nog ’n hand vol waaraan ek skuur en herkou.”
Margo is verras. “Ek moes dit geraai het. Dis wonderlik! Ons kan saam aan hierdie manuskrip werk. Ek doen die raamwerk en jy kleur dit in.”
“Ek is ’n totale groentjie. Sal jy my genoeg vertrou?” vra Carmia verbaas.
“Ek kan mos hoor jy het goeie idees, en ek sal op jou spoor lees en verander waar ek dink dis nodig. Lees die storie tot waar ek nou gevorder het, sodat jy weet wat tot dusver gebeur het. Gaan dan aan, vanaf die klipskeur, soos jy dit netnou beskryf het.”
Margo is soos ’n opgewende veer. Dorie bring tee en skons, middagete en drie-uur-koffie, terwyl hulle strykdeur werk. Terwyl Carmia lees of stukke van die verhaal tik, maak Margo potloodnotas en beplan die volgende dag se situasies. Sy wys Carmia hoe die bandmasjien werk, hoe om te pouseer of uit te vee. Tussendeur vind sy tyd vir navorsing oor voëlsoorte, plantegroei en eetbare gewasse in die Drakensberg-omgewing.
Binne twee dae het hulle die heldin op die been, haar enkel met repe van die held se hemp verbind, besig om bessies en eetbare wortelknolle te soek. En op die derde dag is sy swymelend in sy arms …
Margo het die sneeustorm laat bedaar en die reddingshelikopter in die verkeerde gebied laat soek om die verliefdes meer tyd saam te gee. Carmia beskryf die verhouding tussen die twee: hoe die heldin geleidelik meer ontvanklik raak, terwyl die skurk in Meneer Sjarmant verander en haar teer vashou, haar soen en erotiese opwellings van sensualiteit in haar laat ontwaak. Carmia kom agter sy geniet dit, sy vind dit prikkelend en stimulerend.
Die volgende middag terwyl Margo rus, is Carmia besig om ’n stomende liefdesessie te redigeer toe voetstappe en ’n ligte klop aan die deur opklink.
“Dankie, Dorie. Sit maar neer, ek sal later kry,” sê sy afgetrokke sonder om op te kyk.
Sy frons toe daar in plaas van ’n skinkbord ’n pak lietsjies en ’n groot, roospienk skulp op haar lessenaar verskyn. Haar hart gee ’n hop. Sy swaai om en kyk vas in ’n paar persblou oë, die kleur van sy uniform.
“Wanneer het jy teruggekom?” roep sy verras uit.
Hy lyk geamuseerd. “Vyf minute gelede.” Hy gooi sy pet op ’n stoel neer en trek sy das los. “Groet jy my nie?”
“Middag,” groet sy, skielik skaam.
“Is dit al?” vra hy teleurgesteld.
Sy is nie seker wat hy bedoel nie. Dis een ding om vier dae lank oor hom te dagdroom, maar heeltemal ’n ander ding om onverwags met hom in lewende lywe gekonfronteer te word.
“Hallo,” herhaal sy verleë.
Hy neem haar hand in syne, draai dit om en druk sy mond teen haar palm. Hy soen die sagte kussing aan die onderpunt van haar duim en dan proe-proe nog ’n entjie aan tot by haar pols, terwyl sy oë haar met ’n takserende vonkeling dophou.
Haar
