reg nie?”
“Wát nie reg nie?”
“Dít …” Hy vat haar pols stywer vas en trek haar orent. Sy arm skuif agterom haar rug en sy vingers speel met haar hare. Hy streel oor haar nek en keel tot by haar ken, dan lig hy haar gesig op na syne en buk nader om haar te soen. Sy lippe is sag, speels en tergend, asof hy eksperimenteer en die oomblik wil uitrek. Maar dan skielik verkrummel sy wilskrag en raak hy haastig, eisend … Albei sy arms gaan om haar lyf en ruk haar teen hom vas, terwyl sy mond ferm oor hare sluit.
Hy smaak na lietsjies en koffie. Ruik na amandels en die see. Dis waaroor sy vier dae lank gedroom het …
Carmia kan haarself nie keer nie. Sy oë wat diep in hare kyk, tot binne-in haar siel en haar vrouwees, is soos twee magnete wat haar meedoënloos nadertrek. Daar is geen weerstand in haar om teen die onafwendbare te stry nie. Haar lippe kelk oop en haar arms gaan om sy nek, en skielik het sy tuisgekom. Dís waar sy wil wees, by hom, nêrens anders nie. Die res van haar lewe …
Haar hoor en sien vergaan; al haar sintuie is net op Deneys ingestel. Dit duur ’n rukkie om tot die werklikheid terug te keer en te onthou waar sy is: in Margo se werkskamer – en sy kan enige oomblik hier instap. Dit sal nie goed lyk as sy hulle só moet sien nie …
Carmia skeur haar mond los en beur weg. Deneys laat haar gaan, maar kyk vraend na haar.
“Wat makeer? Is my tegniek verkeerd? Moes ek jou met my passie verswelg het, jou vasgegryp en in ’n grot ingedra het om my manlike hartstog te bewys?”
Sy retireer so ver moontlik van hom af weg. “Hoe lank het jy daar gestaan en oor my skouer geloer terwyl ek besig was om te tik?” vra sy verontwaardig.
Hy is vol lag, maar hou hom onskuldig. “Dit was per ongeluk. Ek wou nie op jou spioeneer nie. Ek het geklop en gesien jy’s besig en toe saggies ingekom, want ek wou julle elk met ’n present verras. Maar toe merk ek my ouma is nie hier nie, en toe sien ek toevallig die stukkie op die rekenaar waarmee jy besig was.”
“Dit was nie ’n ‘stukkie’ of ‘per ongeluk’ nie! Niemand sien ‘toevallig’ ’n halwe bladsy bestaande uit twee lang paragrawe nie,” beskuldig sy hom.
“Jy kan nie stry dat daardie twee paragrawe witwarm is nie! Brandend en polsend. Toe ek eers begin lees, kon ek nie ophou nie. Ek het jou al gewaarsku ’n man is ’n man, en ek is nie een met sneeuvlokkies in my are nie. Al my silinders was opgevuur en ek wou jou hê.”
Carmia staan nog ’n tree tru, agter haar lessenaar in. “Dis net ’n storie …” Selfs in haar eie ore klink sy hees en onoortuigend.
Deneys sien dit in haar oë. “Is dit? Is jy seker?” vra hy sag.
“Natuurlik! Dis fiksie – papierkarakters. Dis deel van my werk. Ek help jou ouma met die manuskrip.”
Hy lyk skepties. Dieselfde vonkeling blink in sy oë toe hy haar nadenkend beskou. “Ek wonder mos nou: is jy heeltemal so onskuldig soos jy lyk, koerantmeisietjie?”
Sy verstyf en haar wange vlam. “Wat insinueer jy?”
Hy hou sy hande verontskuldigend uit, palms na voor gedraai. “Ek insinueer niks. Ek sê reguit: jy is ’n begeerlike entjie vroumens en dis tyd dat iemand jou annekseer. Ek hoop daardie iemand sal ék wees.”
Carmia is kwaad vir haarself omdat sy haar oorgegee het aan sy omhelsing. Sy moes nie so ontvanklik gewees het nie, moes besef het hy terg en dis net ’n speletjie. Hoekom sal hy, feitlik daagliks omring deur selfversekerde, gesofistikeerde lugwaardinne, in ’n ou valetjie soos sy belangstel?
Sy probeer ’n stukkie van haar trots en selfrespek red. “Dankie vir die kompliment, maar ek is nie beskikbaar nie.”
“Hoekom nie? Het jy ’n vaste ou?”
“Nee, maar …” Sy byt op haar onderlip. Nou lyk dit weer asof sy adverteer dat sy enkellopend en gewillig is, uitgehonger vir mansgeselskap en ’n bietjie romanse.
“Maar wat?” dring hy aan toe sy stilbly. “Is daar iemand?”
Sy swaai haar tikstoel terug na die rekenaar. “Ek het dit mos duidelik gemaak: ek is nie beskikbaar nie. En ek is besig. Ek het werk om te doen.”
“Waar’s my ouma?”
Carmia lees die laaste sin oor en begin tik, sommer deurmekaar en vol foute, net om besig te lyk. “Sy rus,” antwoord sy oor haar skouer. “Volgens jou instruksies.”
“Dis goed om te sien jy hou woord. Ek het vir haar lietsjies gebring. En vir jou ’n skulp.”
“O, is dit vir my? Dankie. Dis pragtig!”
“Soos jy,” voeg hy vroom by.
“Moenie weer begin nie,” waarsku sy.
Hy kom sit voor haar op die punt van die lessenaar. “My van is Vermeulen, nie Du Plessis nie,” sê hy sag. “Jy hoef nie soos ’n krimpvark te wees en skanse teen my te bou nie. Ek het nie bybedoelings nie. Ek hou van jou, Carmia. Ek sal jou graag beter wil leer ken as jy my sal toelaat.”
’n Amper outydse bekentenis. Hy klink so eerlik en opreg dat sy nie vir hom kwaad kan bly nie.
Sy tel die skulp op, vryf met haar vinger oor die salmpienk binneste en hou dit dan soos die gehoorbuis van ’n telefoon teen haar oor. “Ek kan die branders en golwe hoor suis …”
“Dis nie die skulp nie, dis die regte see daar buite. Dis hoogwater.”
Sy lag uitbundig. “Jy’s reg! Ek het vergeet waar ek is. Kom dié knewel van Mauritius af ?”
“Daar gekoop, maar dit kom oorspronklik van die Comore-eilande. Ek hoop dié ou sal by die Natalse Suidkus kan aanpas.”
“Ek sal hom laat tuis voel: met hom praat en hom die eerste paar aande lekker snoesig by my in die bed laat slaap.”
“Gelukkige drommel,” brom Deneys. “Wat moet ek doen vir dieselfde voorreg?”
“Jouself in ’n skulp verander,” spot sy.
“Dit sal die moeite werd wees …” Hy leun nader, tel haar hand op en soen haar vingers een vir een. Hy byt saggies aan die laaste een en blaas sy asem in ’n gepynigde sug uit. “Sjoe, vroumens, weet jy wat jy aan my doen?”
Hy gee haar hand terug en wip van die lessenaar af. “Ek beter gaan afkoel, voor ek weer raas kry. Lus om saam met my te kom swem?”
Daar’s niks wat sy liewer sal wil doen nie. Die versoeking is groot, maar Carmia skud haar kop. “Ek het te veel werk.”
“Hoe laat tjaila jy?”
“Eers op die laaste bladsy, wanneer die laaste punt getik is.”
“Moenie dat Margo die sweep klap nie. As sy aan ’n boek werk, raak sy obsessief en fanaties – ten koste van alles. Dis waarom ek wou hê sy moet aftree en rustiger lewe. Is jy seker ek kan jou nie met die koel lafenis van die swembad verlei nie?”
“Doodseker,” herhaal sy ferm.
Hy
