dit beskerm die eienaar, maar belemmer nie die uitsig nie.”
Sy kyk om toe die verkoopsdame vraend om die gordyn loer. “Ja, ons neem die rok.”
“Nee, ek glo nie …” skud Carmia haar kop.
“Die rok is absoluut vir jou gemaak! Jy sal jou kêrel uitboul en vir ’n ses slaan!”
“Ek het nie ’n kêrel nie.”
“Hoog tyd om iets daaromtrent te doen,” merk Margo op. “Met dié rok sal jy twintig aansoekers kry om uit te kies. Dít sal Deneys op sy neus laat kyk … Sit die rok op my rekening,” beveel Margo die verkoopsdame.
Sy luister na geen teëstribbeling nie. Dis om dankie te sê vir Carmia se slawearbeid die afgelope week en haar aandeel in die boek se goeie vordering.
“Dis my werk,” protesteer Carmia, “waarvoor jy my ’n fortuin betaal! Jy hoef nie nog boonop vir my geskenke te koop nie.”
Margo is adamant. “As jy nie ’n present van my wil aanvaar nie, aanvaar dit dan van die heldin af, om dankie te sê vir die miljoen rand wat sy in Survivor gaan wen.”
“Wie sê Lucille gaan wen? Wat van Amanda, wat net so ’n sterk kans het?”
“Amanda verdien dit nie; sy’s aansitterig en sy konkel agteraf. Soos jy-weet-wie … Trek vanaand jou nuwe rok aan, sodat Deneys kan sien hoeveel mooier jy as daardie klein merrie is!”
Carmia streel waarderend oor die sysagte materiaal en druk dit teen haar wang. “Dis ’n droomrok …”
“Jy weet dit nog nie, maar vir my is dit ’n belegging,” sê Margo duister, maar meer wil sy nie verduidelik nie.
Sy koop vir haarself ’n skeloranje sonhoed en laat toe dat Carmia die pakkies dra terwyl hulle aanstap na Rendezvous, die gewilde kuierplek by die skibootklub. Dis volgepak met vakansiegangers wat vanaf ’n houtdek uitkyk oor die seilbote en die krysende meeue.
8
Deneys is laat. Margo het al tee en roomkoek bestel toe hy instap en Carmia se hart soos ’n resiesperd op hol jaag.
“Seker weer te lank saam met Tasha gekuier en die horlosie vergeet,” brom Margo.
Deneys loop agterom hul stoele, buk af en gee elkeen ’n soen op die wang. Carmia s’n is talmend – ’n bietjie langer, ’n bietjie meer as net ’n groet.
“Om te sê jammer julle moes wag,” verduidelik hy en hou ’n plastieksak omhoog. “En dié is om te wys waarom ek laat is: elfies! Die eerstes van die seisoen!”
Margo klap haar hande. “Geluk! Waar het jy hulle gekry?”
“By ou Harry. My ’n arm en ’n been gekos, plus ’n belofte van ’n bottel piesanglikeur wanneer ek weer by die klub kom. Maar elfies is dit werd!”
Dit kon net sowel tiene of neges gewees het. Carmia het nie ’n benul waarvan hy praat nie, maar hulle opgewondenheid is aansteeklik.
“Sit jy hulle in die tuin of in ’n teepot?” vra sy.
Deneys en Margo kyk haar verstom aan.
“Elfies …? Is dit feetjies of goeie geeste?”
Toe hulle aanhou kyk asof sy met die maan gepla is, verduidelik Carmia: “’n Elfie is ’n natuurgees in menslike gedaante, soos die djin of genie wat in ’n teepot woon, dan vryf jy oor die teepot se boepensmaag en dan sweef hy by die tuit uit en gee jou ’n wens.”
Deneys bars uit van die lag. “Soos Aladdin se lamp? Interessant … Maar hierdie elfies, my liewe Einstein, is visse. ’n Lelike stekelvinvis met rugvinne, maar die sappigste, geurigste vleis. Hulle word beskerm, daarom mag elwe slegs gedurende die seisoen – wat vandag geopen het – gehengel word. Daarom dat dit so ’n kosbare vonds is. Vanaand hou ons ’n visbraai!”
Margo knipoog vir Carmia. “Ons gaan uithang: kerse, kandelare, damas, parfuum en doringdraad.”
Deneys kyk haar skeef aan. “Het Oumie-hulle êrens ’n paar doppe sjerrie gaan maak?”
Margo tik sy hand gerusstellend. “Moet jou nie oor ons bekommer nie, liefie. Doen jy net jou ding vanaand met die vuur en die visse. Ons sal vir die res sorg.”
Vir ’n man met twee beroepe het Deneys verbasend baie tyd. Carmia is verras dat hy ewe rustig, meer as ’n uur lank, saam met hulle sit en kuier. Maar sy moes geweet het dis te goed om te hou.
Toe hulle elkeen met ’n tweede skyf roomkoek sit, lui sy selfoon. Dis een van die voormanne, om te laat weet daar’s ’n brand in die boonste suikerriet. ’n Span brandslaners is aan die werk, maar die wind waai verkeerd en oom Kappie reken hy beter kom kyk.
Deneys sug en neem ’n laaste, haastige sluk. “Sal julle dames regkom, alleen op pad huis toe?”
“Nee, ons sal onderstebo in Afganistan eindig!” kla sy ouma vies.
Hy maak ’n hensopgebaar met sy hande. “Skies, jammer, sal nie weer nie.”
“Ons gaan eers kunsgalery toe, dan kruideniersware koop en nog ’n paar ander draaie ry.”
“Goed, sien julle vanaand. Bel as julle probleme het. ”
“Ja, kommerkous.”
“En ry versigtig. Oppas vir die sandwalle.” Dis vir Carmia bedoel.
“Ek sal,” belowe sy.
Laatmiddag, met leë beursies en ’n volgelaaide motor op pad huis toe, sit Carmia nie ’n wiel verkeerd nie, sonder die viertrek en sy baas wat krities in haar nek blaas. Die sportmotor hanteer soos ’n droom noudat sy aan die ratte gewoond is.
Sy laai Margo by die voordeur af, parkeer die motor netjies in die garage en hang die sleutels aan die rak in die gang. Haar gevoel van tevredenheid kry ’n knou toe sy met arms vol pakkies by die sitkamer instap. Op die marmerkoffietafel staan ’n ruiker rooi rose.
“’n Koerierman het dit gebring, al die pad van die blomwinkel op Ballito af,” lig Dorie haar in. “Meneer Deneys was nog hier, so hy het die man se papiere geteken.” Sy kyk nuuskierig na Carmia, maar is te goed gemanierd om uit te vra.
Margo steur haar nie aan goeie maniere nie. “En dié? Ek dag jy’t gesê jy het nie ’n kêrel nie?” vra sy reguit.
“Ek het nie,” sê Carmia en bekyk die kaartjie. “Dit kom van daardie ghwar by die koerant. Arno du Plessis.”
“Wat wil hý hê?”
“Dat ek en hy moet oor begin, op ’n skoon bladsy.”
Margo is op die oorlogspad. “En gaan jy?”
“Natuurlik nie. Ek wil die voorbarige skepsel nooit weer in my lewe sien nie. As ek geweet het hoe, sou ek die ruiker teruggestuur het.”
Margo slaak ’n sug. “Dankie tog. Ek dag my belegging gaan bankrot speel nog voor dit
