kan nie uitmaak wat Deneys se reaksie is nie. Hy stap beleefd nader toe Tasha ligvoets die patiotrappe opdraf. Soen die kersierooi mond wat sy na hom uithou.
Sy gee hom ’n waarderende kyk. “Wow! Jy lyk soos ’n body builder! Deliciously drukbaar …”
’n Stuk hout knetter en Deneys keer vinnig, voor die vonke spat. Tasha is baie duidelik tuis op Skamanga. Terwyl hy by die vuur besig is, strek sy oor en annekseer sy glas wyn. “Mag ek, sweetie? Jy gee nie om nie, nè?”
“Wag, ek kry vir jou ’n skoon glas,” keer hy.
“Ek verkies joune …”
Sy glimlag skalks op na hom en snuif waarderend die lug. “Ek kon jou shads van doer anderkant Zimbali af ruik. Die eerstes van die seisoen! Waar het jy hulle gekry?”
“Ou Harry omgekoop.”
“Met ’n bottel piesanglikeur?”
“Hoe het jy geweet?” spot hy saam.
Die opwinding van die braai verdamp terwyl Carmia die twee dophou. Deneys het blykbaar van haar vergeet. Hulle is ontspanne en gemaklik in mekaar se geselskap. Skamanga en Zimbali lê langs mekaar; hy en Tasha het saam grootgeword en ken mekaar al jare. Soos ’n broer en suster? wonder sy.
Deneys wys nie sy gevoelens nie; hy is vriendelik met almal en dis moeilik om sy kop te lees. Met Tasha is dit makliker. Sy is koketterig en flankeer openlik met hom. Carmia kan nie help om te wonder of hy haar vir die visbraai genooi het en of sy self opgedaag het nie.
Tasha draai weg om ’n sitplek te soek. Sy proe aan haar wyn en haar blik ontmoet Carmia s’n oor die rand van die glas. Sy lyk verbaas. “Haai, sorry! Jy sit in so ’n insipiede hopie doer eenkant, ek het jou nie opgelet nie. En Deneys waarsku my ook nie dat ons ’n gas het nie … Hoesit met jou, Corlia?”
“Carmia,” korrigeer sy.
Tasha trek haar skouers op. “Whatever … Is julle boek klaar?”
Asof dit ’n graadses-opstel is wat gou afgerammel word “Nee,” antwoord sy styf. “Ek moes die manuskrip van voor af deurgaan, want daar was baie tikfoute om reg te maak.”
Carmia weet dit was lelik van haar. Sy moes nie toegegee het aan die versoeking nie.
Deneys kyk op met ’n vreemde uitdrukking op sy gesig. Eers na Tasha en dan na haar … Kan hy die atmosfeer tussen hulle aanvoel? wonder sy. En aan wie se kant is hy?
Sy het verwag dat Tasha sal terugkap, haar ignoreer of verkies om met Deneys te gesels, maar die donkerkop beskou dit blykbaar as haar plig om die nuweling te laat tuis voel.
“Ry jy?” vra sy.
“Ongelukkig nie.”
“Hierdie deel van die Noordkus is die saddle and manure belt. Dié wat bang is vir perde, is omtrent social outcasts.”
“Ek is nie bang vir perde nie, ek het net nooit leer ry nie.”
“Shame … Jy moet oorkom laat ek jou help. Ons sal vir jou ’n mak ou poon uit die ouetehuis gee. Een sonder tande, wat nie kan byt nie,” giggel sy oor haar eie grap.
Carmia glimlag gedwonge. Op Zimbali gaan kuier? Nee dankie, dan eerder ’n sosiale uitgewekene.
Tasha kyk om haar rond. “That reminds me: waar’s Granny?”
Carmia sidder, dankbaar dat Margo nie hier is om die assosiasie aan te hoor nie.
“Sy is besig met haar gunstelingtydverdryf: telefoonkuiers,” verduidelik Deneys. “Noudat Carmia hier is, sal sy hopelik meer mobiel wees en persoonlik by haar vriendinne kan gaan tee drink.”
“Hoe nice,” stem Tasha saam.
Sy bekyk Carmia se voorkoms. “Ek sien jou hare hang sommer so anyhow. Jy moet sê as jy ’n goeie haarkapper soek. Jean-Pierre is fantasties. Hy is baie vol, maar hy sal jou vir ’n sny inpas as ek hom mooi vra. Sê net wanneer.”
’n Poging om vriendelik te wees of om ’n steek in te kry? wonder Carmia. Sy het nie lus om in ’n woordgeveg met die ander meisie betrokke te raak nie. Sy gaan help liewer in die kombuis. Skottelgoed was en uie skil sal meer pret wees as om derdemannetjie te speel.
Sy kry Margo in die ontbytkamer, rustig aan die lees. “O, hier’s jy! Ek dag jy praat op die foon?”
“Ek’s klaar. Jy sal nooit glo met wie nie!”
“Een van jou vriendinne?”
“Raai nog.”
“Nelson Mandela?”
“Nee, Vita. Ons het ’n bobbejaan uit ’n boom uit geklets, en sy het my genooi om te kom brumbies vang.”
“Brumbies vang? Is dít hoekom sy gebel het?”
“Nee, sy was nuuskierig om te hoor wie die miljoen gaan wen – Lucille of Amanda. Sy wou eintlik met jou praat, maar ek het jou nie geroep nie. Ek het gedink dis goed om julle tweetjies alleen te los. ’n Vuurtjie langs die see is altyd so romanties … Het Deneys iets oor jou sexy rok gesê?”
“Nee.”
“Hoekom nie?”
Carmia sug ergerlik. “Want ons tweetjies was toe drietjies.”
“Agge nee … Tasha?”
Carmia knik.
“Dêmmit!” Margo klap die boek toe en gooi hom eenkant. “Hoekom het Deneys haar genooi?”
“Seker omdat hy haar geselskap geniet. Hoekom anders?”
“Om jou jaloers te maak?”
“Jy het ’n ryk verbeelding en jy kyk te veel sepies, mevrou Vermeulen. Sal ek die voorgereg uitneem en die kerse aansteek?”
“Los die kerse,” keer Margo vies. “Ons wil dit nie méér romanties maak vir daardie koket nie. Sy is vir die langnaweek op Zimbali, maar gelukkig vlieg Deneys môre Kaap toe. Teen die tyd dat hy terugkom, is die dressage-kampioenskap hopelik al verby en Tasha terug op universiteit.”
Gaan hy môre Kaap toe? dink Carmia teleurgesteld. Hy het niks gesê nie – hy was te besig om oor die ruiker te baklei. Jaloers en besitlik, het hy homself genoem. ’n Positiewe teken? Sy weet nie. Miskien was hy sommer net moeilik. Sommer lus om sy gewig rond te gooi.
Die braai verloop stram. Beide die soufflé en die moeselienrok het platgeval. Selfs die elfies steek in Carmia se keel was. Margo het hoofpyn en maak verskoning om vroeg te gaan slaap. Tasha babbel voort oor Desert Queen se kanse in die kampioenskap en ’n balletuitvoering in Pietermaritzburg waarheen sy Deneys wil saamsleep.
“Dis Swanemeer, sweetheart! Jou gunsteling!” kla sy met ’n pruilmond.
Deneys skud sy kop. “Draai ’n ander ou se arm. Ek is nie Saterdagaand hier nie; ek sit in PE.”
“Jy
