wil nie ’n ander ou nooi nie. Jý is my hunk en ek wil jóú hê!”
“Jammer, girl, ek kan nie.”
“Jy kán, as jy regtig wil. Ruil met ’n ander kaptein vlugte uit. Jy het dit voorheen al gedoen, why not now?”
“My vliegure hierdie maand is laag. Ek kan nie uitruil nie.”
Sy vleg haar arms om sy nek en vly haar teen hom aan. “Wat as ek special mooi vra? En agterna vir jou ’n special beloning belowe?”
Carmia het genoeg gehad. Sy stapel die borde opmekaar en dra hulle kombuis toe. Die ander twee sal haar nie mis nie. Sy glo nie eens hulle het haar gemompelde verskoning gehoor nie.
Maar sy kon sien Tasha se geneul maak Deneys kriewelrig en sy is verbaas dat hy so lank geduldig gebly het. Dit moet liefde wees, want sý het hom nie as ’n lankmoedige man leer ken nie.
Die uitstappie Ballito toe en die kuier om die vuur het Margo vermoei. Toe Dorie haar oggendkoffie kamer toe neem, laat sy weet dat sy wil laat slaap.
Carmia verwelkom die ekstra werkstyd. Margo het ’n nuwe hoofstuk gedikteer wat sy wil tik. Sy skakel die rekenaar en die bandmasjien aan, en sit en werk met oorfone oor haar kop toe Deneys met lang treë instap, pet onder die arm. Hy kom staan voor haar lessenaar, sy mond in ’n onverbiddelike lyn saamgepers.
Carmia se vingers is skielik lomp op die toetse. Sy haal met ’n hol voorgevoel die oorfone af. Iets het gebeur … Iets wat niks goeds vir haar voorspel nie. Weer ’n geskenk van Arno af, of het hy gebel? Dalk selfs opgedaag? Sy het ’n idee dis erger.
“Môre. Is jy op pad lughawe toe?” Sy probeer normaal klink, sodat hy nie moet dink sy is geïntimideer nie.
Op ’n manier is sy selfs bly om hom in uniform te sien, want dit beteken Tasha het hom nie omgepraat om vlugte te ruil nie. Dan betig sy haarself. Hier is probleme, en al waaraan sy dink, is ’n oorwinning oor ’n oppervlakkige studentjie.
Deneys se oë is troebelgrys, die kleur van cumulonimbuswolke midde-in ’n tornado. “Jy onthou ek was destyds teen jou aanstelling gekant, nie waar nie?” vra hy sag.
Carmia word nie deur die sagte stemtoon gebluf nie. Hierdie man is baie, baie kwaad.
“Omdat jy gedink het ’n assistent sal Margo se werklas verdubbel,” antwoord sy. “Ek onthou, ja. Ook dat jy later erken het jy was verkeerd.”
“Ek moes my instink vertrou het en my nie deur jou slimstories laat bluf het nie. Jy is onder valse voorwendsels hier!”
’n Band klem om Carmia se keel en haar stem is skor. “Valse voorwendsels?”
“As ek geweet het wie en wat jy is, sou ek nie eens ingewillig het om jou by die Dolfyn in Durban te ontmoet nie. Jy was oneerlik en het my bedrieg!”
“Waarvan praat jy?” frons sy verward.
“Van jou verskuilde identiteit,” lig hy haar kil in.
Dit laat haar steeds in die duister. “Ek was honderd persent eerlik oor my agtergrond en opleiding. Wat bedoel jy?”
“Jou naam. Meer spesifiek: jou ván.”
Dis asof ’n ystervuis om haar hart klem. Sy het geweet hierdie oomblik gaan kom, gewag daarvoor … Selfs ’n paar sinne ter verduideliking voorberei, maar in haar paniek is alles vergete. Haar verstand staan stil en haar tong sit aan haar droë verhemelte vas.
“Basson? Dis ’n taamlik algemene van. Kyk maar in die foonboek hoeveel Bassons daar is.”
Hy maak haar opmerking minagtend af. “Wat de joos het dit met die saak te doen? Hoekom het jy nie vir my gesê jy’s Vita se suster nie?”
“Jy het nie gevra nie. Dit het nooit ter sprake gekom nie.”
“Daardie heel eerste dag al het ek gedink jy lyk bekend, maar ek kon nie plaas aan wie jy my herinner nie.”
Dis te verstane dat hy nie dadelik die familietrek herken het nie, dink Carmia. Vita is langer, met ’n voller figuur, en haar hare is donkerder.
“Nou, egter, weet ek wie dit was.” Hy snuif vol veragting. “Iemand wat ek wil vergeet, en dit reggekry het – tot jy opgedaag het om my te herinner hoe stiksiende ek was. En dan het ek jóú van naïwiteit beskuldig … Jý wat ’n meester in slinksheid is!”
Carmia het nie verskonings nie; sy weet nie hoe om haar optrede te regverdig nie. Sy kyk nie na hom nie, sit net met onsiende oë na die sleutelbord en staar. Gaan hy haar aansê om haar tasse te pak? Sy wens Margo was hier om vir haar in die bres te tree, maar aan die ander kant wil sy ook nie stres op die ouer vrou laai nie.
“Vita het van haar suster gepraat: Karretjies of Karrie of iets. Maar ek het nie geweet dit kom van Carmia af nie. Julle het seker lekker gespot met die arme sot wat hom ’n tweede keer laat flous het?”
Carmia skud miserabel haar kop.
Deneys kan nie haar gesig sien nie, net die gordyn hare wat heen en weer swaai, en vertolk dit verkeerd.
“Ontken jy dat jy my bedrieg het?”
Sy hou haar hande in ’n hulpelose, pleitende gebaar uit. “Dit was nie met opset nie.”
“Wat dan? Per ongeluk? Hoe belieg en bedrieg jy iemand ‘per ongeluk’?” wil hy sarkasties weet. “Ek kan begryp as dit Vita was, maar ek het gedink jy besit ’n tikkie meer integriteit. Maar lyk my julle Bassons is eenders. Vat uit ’n man wat julle kan en gooi hom dan eenkant soos ’n leeggesuigde lemoen. En ek het saamgewerk … Dit vir jou maklik gemaak deur vir jou verleidelike maniertjies te val. Jy het geweet iets is besig om tussen ons te ontwikkel, maar dit was nie vir jou belangrik nie.”
Dan was sy nie al een wat daarvan bewus was nie – hy kon ook aanvoel daar is ’n vonk tussen hulle. Sy woorde skroei deur haar, soos ’n fisieke pyn wat haar laat inmekaarkrimp.
“Dit wás,” erken sy, haar stem hees van ingehoue trane.
Deneys loop soos ’n stoomroller oor haar. “Kastig nie ‘beskikbaar’ nie – dit was die woord wat jy gebruik het toe ek gesê het dat ek jou graag beter wil leer ken. Hoekom? Te veel ander kêrels? Du Plessis en nog hoeveel ander? Maar terselfdertyd nie onwillig vir ’n flirtasie nie, dit het ek deeglik agtergekom.”
Sy weet waarna hy verwys. Toe haar mond onder syne oopgegaan het en sy hom uitnodigend teruggesoen het … Haar wange brand en sy wens sy kon die herinnering uit haar geheue wis.
“Net soos jou suster – lok ’n man uit en verlei hom. Laat hom dink hy is die enigste man in haar lewe en dan op ’n dag, nul uit die noorde, hoor hy nee, hy staan heel agter in die tou en sy het ’n beter proposisie gehaak. Meer geld, beter minnaar of wat ook al … Jy en sy is eenders: ydel en agterbaks.”
“Ek weet ek moes jou gesê het –” probeer sy verweer, maar hy gee haar nie kans om klaar te praat nie.
“Hoekom hét jy nie?” val hy haar beskuldigend in die rede.
Carmia antwoord eerlik: “Omdat ek nie die werk sou gekry het as jy geweet het wie ek is nie.”
