gaan sy aantrek? ’n Broekpak en haar hare kuis vasbind?
Sy kyk deur haar klerekas, woerts die hangers heen en weer op soek na iets wat geskik is vir ’n braai. Maar sy weet dis futiel; dis sommer net om haarself te troos. Daar’s geen keuse nie en sy het lankal klaar besluit …
Margo het dit vir haar as ’n geskenk gekoop – ’n “belegging”, het sy dit genoem. Dit was ’n mooi gebaar en as sy dit nie vanaand dra nie, sal Margo seergemaak voel, vertel sy haarself toe sy die ragfyn sonrok oor haar kop trek.
Sy hoef nie in die spieël te kyk nie; die sensuele sensasie van die syerige moeselien teen haar vel sê vir haar sy lyk pure vrou. Sag en vroulik en verleidelik … Haar skouers is bruin gebrand, wat mooi afsteek teen die geel. Sy weet sy lyk goed. Haar vel tintel en haar oë lyk groot en blink. Maar sy wil dit nie oordoen nie – dra net lipstiffie en genoeg poeieronderlaag om die sproete oor haar neus te verbloem. Deneys gaan waarskynlik so besig wees met die braai dat hy nie eens sal oplet hoe sy lyk nie.
Sy stap kombuis toe en help Dorie eers om broodrolletjies te smeer. Toe dra sy dit saam met die borde uit patio toe.
Deneys staan by die vuur, besig om nog hout op te pak. Hy het blykbaar nie die moeite gedoen om ’n handdoek saam te neem swembad toe of af te droog nie, en het sommer net ’n T-hemp oor sy nat lyf aangetrek. Dit klou aan sy rug en skouers en ets sy lyf af asof hy niks aanhet nie. Carmia sluk droog en dwing haar blik weg.
Hy draai om en kom nader om die skinkbord by haar te neem. Sy oë flikker oor haar sonder dat hy iets sê, voor hy sy rug draai en hom weer by die vuur besig hou.
“Ek sien die Kia is nog in een stuk, dus neem ek aan julle het veilig teruggery,” merk hy stroef op.
“Check jy my op?”
“My ouma se veiligheid is my eerste prioriteit. En as haar motor minus ’n koplig of ’n buffer is, is dit mý verantwoordelikheid om dit te laat regmaak.”
Iets is verkeerd, besef Carmia. Dis nie dieselfde vrolike Deneys van vanoggend nie. Iets het gebeur om hom om te krap.
“Het die brand groot skade veroorsaak?” vra sy versigtig.
“Nie te erg nie.”
“Het van jou werkers seergekry?”
“Nee.”
“Wat dan?”
Hy frons. “Wat bedoel jy?”
“Het ons te lank op die dorp vertoef, sodat dit Margo vermoei het? Neem jy my daaroor kwalik?”
“Dink jy ek is só kleinlik?”
Hy plak ’n stomp in die middel van die vuur, sodat die vonke in alle rigtings spat. “Ek het voorheen gesê ek glo nie jy is heeltemal so onskuldig soos jy jou voordoen nie, en dit lyk my ek was reg.”
Haar hart sink soos ’n klip na die krop van haar maag. “Ek doen my as niks voor nie. Jy het my CV gelees. Dis eerlik en sonder verdoeselings.”
“Jou CV het niks gemeld van ’n oormaat vrypostige kêrels nie.”
“Kêrels?” eggo sy onbegrypend.
“Om meer spesifiek te wees: een – wat met sy opdringerigheid ’n oorlas van homself maak.”
Arno? So, dís waaroor dit gaan … Deneys het ’n mond vol te sê gehad oor die doos sjokolade, en nou het hier boonop ’n ruiker ook opgedaag. Rooi rose, van alle dinge!
Carmia hou haar gesig ernstig. As sy vir hom lag, gaan hy sy top blaas. “Dorie het genoem dat jy die koerier se afleweringsnota moes teken. Ek is vreeslik jammer vir al die moeite,” antwoord sy sedig.
Deneys kyk agterdogtig na haar, nie seker of sy spot nie. “Ek dag jy kan die skurk nie voor jou oë verdra nie. Jy wou hom hof toe neem. Hoekom laat jy toe dat hy vir jou blomme stuur?”
“Die blomme het uit die bloute gearriveer, en dis jý wat ontvangs erken het. As dit ek was, het ek die aflewering na die afsender teruggestuur.”
“Sou jy?” vra hy skepties.
“Vanselfsprekend,” verseker sy hom.
“Die volgende stap gaan wees dat die vent hier opdaag om te kom kuier.”
“Bog! Ek sal in elk geval nie die deur oopmaak as dit wel gebeur nie.”
Sy trek haar neus op ’n plooi en skud geïrriteerd haar kop. “Ek het nog nooit gesien dat iemand so ’n bohaai opskop oor nonsens nie. As dit jou gelukkig sal maak, sal ek die dekselse goed op die komposhoop gooi!”
Hy vroetel met die braaitang en krap die stomp hout uit, wat dreig om sy vuur te smoor. Tog wil hy as man ’n laaste skoot inkry om sy ego te red. “Dis wat jy van die begin af moes gedoen het: die donnerse goed weggesmyt het!”
“En jy, kaptein Vermeulen, moes van die begin af minder nuuskierig gewees het,” troef sy hom. “Maak jy ’n gewoonte daarvan om ander mense se kaartjies en briewe te lees?”
“Die kaartjie was oop en bloot, nie in ’n toegeplakte koevert nie.”
Haar wenkbroue lig. “En jy reken dit was ’n oop uitnodiging om gelees te word?”
“Nee …”
Daar is ’n wisseling van emosies op Deneys se gesig. Eers viesigheid, gevolg deur ’n mengsel van koppigheid en verleentheid. Hy probeer sy waardigheid behou, maar sy sin vir humor wen en hy lag verleë. “Goed, nou weet jy: ek is jaloers en besitlik. Ek wil nie hê jy moet ander kêrels hê nie. As Du Plessis hier aangesuiker kom, sit ek die honde en die ganse op hom!”
Vita sê altyd ’n meisie vergewe ’n mooi man enigiets. Carmia kom agter haar suster is reg. Dit was grootmoedig om te erken hy was verkeerd. Maar só maklik laat sy hom nie loskom nie.
“Arno du Plessis was nie my kêrel nie en sal ook nooit wees nie. Hy is nie my tipe nie.”
Deneys se oë is meteens ernstig toe hulle deurdringend in hare kyk. “En wat is jou tipe?”
Jý, wil sy antwoord. Presies soos jy is, koppigheid en al. Ek gee nie om as jy jaloers en skoorsoekerig is nie, want dit wys jy gee vir my om. En dis al wat saak maak.
“Ek hou van ’n man wat sagmoedig en geduldig is, toegeeflik en vreedsaam.” Haar stem terg, maar haar oë daag hom om te snap waarop sy sinspeel.
Hy lyk of botter nie in sy mond sal smelt nie. “Soos ek?” vra hy met ’n sjarmante glimlag.
Geen man het die reg om só te lyk nie, dink sy vir die soveelste keer. Weet hy wat daardie mond van hom aan haar hormoontelling doen? Sy wil haar arms om daardie nat lyf van hom slaan en haarself vir hom aanbied. Onvoorwaardelik …
“Carmia?” vra hy sag toe sy haar wimpers neerslaan en skielik haar vingernaels met intense konsentrasie bestudeer.
Sy word ’n antwoord gespaar toe die ganse opeens ’n kabaal opskop. ’n Dreuning klink op, gevolg deur ’n voertuig wat op die gruis stilhou.
