Dan gaan sit sy agter haar lessenaar en skuif die oorfone oor haar kop.
Sy speel die band twee keer terug, terwyl sy agteroor sit en aandagtig luister. Dit wat sy hoor, maak haar al meer besorg. Die verloop van die verhaal is onoortuigend en nie in Margo Vermeulen se normale vlot styl nie. Sy herhaal haarself kort-kort en die uithoukompetisie is vaag. Netnou aan tafel was dit nie opmerklik nie, maar op die band kan Carmia duidelik hoor dat Margo se tong sleep.
Sy mors nie tyd nie, draf die trap af en gryp in die verbygaan haar handsak, selfoon en die motorsleutel. “Dorie!” roep sy kombuis toe. “Ek gaan nie kanse waag nie. Mevrou is nie gesond nie, ek vat haar dokter toe!”
Dorie hardloop agterna. Hulle vind Margo op die stoep, sluimerend in die hangstoel, die tydskrifte onoopgemaak op die vloer langs haar. Haar voorkop voel warm en twee rooi kolle brand op haar wange, asof sy koorsig is.
“Moet oom Kappie nie saamgaan nie?” stel Dorie bekommerd voor.
“Hy kan nie die plaas net so los nie. Dis beter as ek alleen ry. Moenie bekommerd wees nie, ek ken die pad en sal nie ’n ongeluk maak nie.”
“Gelukkig het meneer Deneys die pad laat skraap.”
“Het hy?” Seker vóór gister se rusie, dink Carmia. Bedagsaam van hom …
Oom Kappie help Margo in die motor nadat Carmia by die voordeurtrappe stilgehou het.
“Weet jy waar dokter Denkema se spreekkamer is, nooi?” vra hy besorg.
“Deneys het die adres vir my neergeskryf. Hibiskusstraat, oorkant die koöperasie.”
“Ry versigtig. Bel my as jy probleme het.”
“Ek sal. Dankie, oom.”
Margo se oë sukkel om te fokus. “My kop draai … Voel of ek sweef,” mompel sy.
“Wanneer laas het jy jou bloeddruk laat toets?”
“Weet nie …”
“Of vir ’n algemene ondersoek gegaan?”
Margo verstaan nie en Carmia dring nie verder aan nie. Sy voer brandstof en lig haar voet versigtig van die koppelaar af, sodat die lewendige sportmotor nie uit sy spore wegspring nie. Margo se sitplekgordel is stewig vas, maar sy wil nie dat sy dalk haar kop stamp of skrik nie.
11
Sonder die sandwalle en die viertrek wat krities op haar hakke ry, verloop die elf kilometer gladweg. Carmia kry ’n parkeerplek voor die spreekkamer, klim uit en help Margo tot binne. Gelukkig is daar net een ander pasiënt voor hulle en herken die ontvangsdame hul plaaslike selebriteit.
“Ek het ál haar boeke gelees. Party tot drie keer!” adem sy bewonderend. “Dokter sal nie lank wees nie. Dis net oom Venter wat vir ’n nuwe voorskrif gekom het, dan kan mevrou Vermeulen ingaan.”
Carmia vryf Margo se koue hande om die bloedsirkulasie aan te help. “Hoe voel jy?” verneem sy bekommerd.
Margo klink vaag. “Ek sien alles dubbel. Ek weet jy is Carmia, maar waar is ons?”
“By die dokter,” antwoord Carmia rustig. “Hy gaan jou ondersoek om uit te vind hoekom jy sukkel om te fokus en wat die hoofpyn veroorsaak.”
Margo stribbel nie teë nie. “Ou … dok?” prewel sy.
“Wie?”
“Oudok,” herhaal Margo met ’n sleeptong.
“Dokter Denkema,” verduidelik die ontvangsdame. “Almal noem hom Oudok, want hy is al ’n leeftyd op Ballito. Hy en oorlede meneer Vermeulen was goeie vriende. Hulle het saam gholf gespeel.”
Carmia is bly die dokter is nie ’n vreemdeling nie, anders sou Margo dalk nie so inskiklik gewees het nie. Sy wonder of dit hartmoeilikheid kan wees. Of stres? Verder as dit wil sy nie dink nie.
Die vaderlike dokter met die kortgeknipte grys hare laat haar aan haar pa dink. Dieselfde sagte oë en warm handdruk. Daar is ’n knop in haar keel en Carmia verlang skielik plaas toe, en na haar ma, wat altyd oplossings vind waar ander probleme sien.
Oudok laat die pasiënt op ’n bed in die ondersoekkamer lê. Hy neem Margo se bloeddruk, luister na haar hart en longe en skyn ’n liggie in die vergrote pupille.
Hy vra ’n paar vrae, wat Carmia beantwoord so goed sy kan. Sy probeer kalm bly en haar groeiende onrus beteuel.
“Wat is verkeerd, dokter?” vra sy toe hulle terug is by sy lessenaar, met Margo steeds langsaan in die ondersoekkamer.
Hy is rustig, maar ernstig. “Haar bloeddruk is gevaarlik hoog. Haar hartklop is onreëlmatig en daar is tekens van ’n serebrale insident. Wat die omvang was, kan ons nie sonder ’n breinskandering bepaal nie. Ek wil hê dat sy in hoësorg opgeneem word vir toetse.”
“Hospitaal?” vra Carmia verslae.
“So gou moontlik.”
“Waar? In Durban?”
“As julle dit sou verkies. Maar die privaat hospitaal op Ballito het die nodige fasiliteite. Dis nader vir julle, en ek reken dit sal die pasiënt die minste verontrief.”
“Ja, natuurlik. Ek het nie geweet hier is ’n hospitaal nie.”
Carmia neem haar handsak en staan op. “Kan ons eers gou huis toe gaan om slaapklere en goed te kry?”
Dokter Denkema skud sy kop. “Ek het ’n ambulans laat kom om haar direk hospitaal toe te neem. Jy kan later die nodige bring en die opnamevorms invul. Waar is haar kleinseun?”
“Ek weet nie. Kaapstad, dink ek. Is dit nodig om hom te laat kom?”
“Wanneer verwag julle hom terug?”
“Môre een of ander tyd.”
“Laat hom net weet, vir ingeval.”
Carmia huiwer. “Dokter, ek is dom … Wat is ’n serebrale insident?”
“’n Beroerte-aanval. Bloeding op die brein.”
Dit verklaar die hoofpyn. Die verwarring. Die swak koördinasie en spraak …
Carmia is in ’n dwaal terwyl sy terugry huis toe. Margo het nie geregistreer toe sy gegroet het nie en was gedisoriënteer. Sy moet haarself dwing om rasioneel te dink, te besluit wat Margo gaan nodig hê en wat sy moet pak. Vir haarself moet sy ook ’n paar goed in ’n sak gooi, want sy weet nie hoe lank sy by die hospitaal gaan wees nie.
Dorie is ’n voorslag. Sy weet presies watter slaapklere mevrou sou wou hê, watter toiletware, tas en leesgoed. Carmia weet nie of Margo hoegenaamd kan lees nie, maar sy laat Dorie begaan. Dié verseker haar sy sal die huishouding aan die gang hou, en oom Kappie sal meneer Deneys laat weet. Carmia moet haar oor niks hier bekommer nie.
By die hospitaal vul Carmia die opnamevorms in so goed sy kan. Sy oorhandig Margo se tas en praat met die saalsuster. Die dokters is steeds besig met
