amandelvormige oë wat al as “Slawies” beskryf is. Hy is meer as tweehonderd-en-veertig dae op die waterkar, maar sy stryd met die bottel het diep spore oor sy gesig gelaat, sodat hy ’n dekade ouer lyk as sy amptelike ses-en-veertig. En die flambojante Vaughn Cupido, ’n kop langer, nege-en-dertig jaar oud, in sy elegante winterjas. Hy sê al maande lank: “The big four-oh, pappie, it’s coming for me. And you know what they say, when forty hits, you have to hit back …”
Hy het nog nie gesê hoe hy beplan om terug te slaan nie.
Die troeteldierwinkel lyk soos ’n miniatuur-plaaswerf en -opstal. Op die groot naambord by die hek staan Robyn’s Ark. Hulle moet eers by die hekkie in, en daarna deur die tuin waar hoenders en hase en eende wei, voor hulle by die winkel se deure kom. Binne ruik dit na voëlmis en hondekos en kat-urine. ’n Kakofonie van papegaaie, kanaries, vinkies en hondjies vul die plek. Een hele muur is vol vistenks, met daarin die enigste vorm van lewe in dié plek wat nie hoorbare geluide maak nie.
’n Vrou kom na hulle toe aangestap. Sy is in haar dertigs en vol van figuur. Haar grimering en haarstyl is ietwat oordadig, die oorbelle groot, haar naels lank en donker geverf.
“I’m Robyn,” sê sy. “Julle is van die SAPS, right?”
“Die Hawks,” sê Cupido.
“Ek ken polisiemense; ek was lank met een getroud,” sê sy. “It’s about time they got the Hawks involved.”
Hulle stel hulself voor, vra of hulle met haar oor Johnson Johnson kan gesels.
“Of course. But it’s J.J.,” sê sy. “Almal het hom J.J. geroep. Kom deur, ons praat in my kantoor.”
“We’re very sorry for your loss,” sê Cupido. “It must have been really hard.”
Sy staan by die deur, wag dat hulle instap, sê dan: “Yes, it’s hard. Veral vir die kinders. Ma’ dis al drie weke, ek cope nou beter. Ek het eintlik ma’ geweet, toe J.J. nie uitkom daai aand nie, toe het ek eintlik ma’ geweet. So I’ve had time to grieve …”
En sy maak die deur agter hulle toe.
* * *
Hulle sit by haar lessenaar. Sy steek ’n dun sigaret aan. Die speurders haal notaboeke en penne uit.
Aan die muur is daar plakkate van diere – honde, katte, eende – met lagwekkende gesigsuitdrukkings en humoristiese opskrifte daarby. Die kleurvolle lêers op die rak agter die lessenaar verskaf ’n vrolikheid aan die vertrek. Op die lessenaar is ’n geraamde foto van twee dogtertjies, parmantige poniesterte wat hul mooi gesiggies omhul. Dit voel vir Griessel effens eienaardig om hier oor die dood te praat.
“Verskoon tog, mevrou, maar ons wil heel voor begin,” sê Cupido. “Cast a fresh eye on the whole investigation.”
“Ons gaan vrae moet vra wat u dalk reeds beantwoord het,” sê Griessel.
“Dis okay, shoot,” sê sy en trek diep aan die sigaret.
“Meneer Johnson was lank in die Polisiediens,” sê Griessel.
Sy knik en tik die as met ’n lang nael af. “Van agttien af, twee jaar voor ons getrou het. Toe was hy Flying Squad by die stasie op Hermanus, toe word hy speurder in die Bellville in, toe vyf jaar by die VIP Protection Unit in Pretoria voor hy freelance gedraai het. Private protection consultant.”
“Wat presies het dié konsultasiewerk behels?” vra Griessel.
“J.J… . Sy vision was om by al die five star hotels bekend te wees, laat hulle hom contract om vir die tourists te brief how to stay safe in South Africa. En dan is hy ook available as hulle vir hom wil huur as ’n bodyguard. Maar dis nie so easy om by die grand hotels in te kom nie. J.J. het gesê they’re a closed system, they don’t like money flowing to the outside. So, hy’t hier en daar by van die kleiner tour operators briefing opportunities gekry, en hy’t vir hulle partykeer shotgun gery, soos hy dit genoem het. Dan ry hy saam in die bussie met die tourists, just to give them peace of mind. Dit was maar die laaste maande wat die bodyguard jobs begin kom het. Maar nie officially van die hotels nie,” sê sy.
“Sy naam was genuine Johnson Johnson? Net só?” vra Cupido, wat ’n ding oor name het.
“Net só. Deur sy ma só gedoop. Sy het haar lewe lank gesê daai double feature gee vir hom gravitas en dignity. Bless her soul. Ma’ almal het hom J.J. geroep.”
“Hoe lank het hy vryskut gewerk?” vra Griessel.
“Amper twee jaar.”
“Alleen?”
“Ja. Hy het nogal ’n offer gehad van Body Armour, die protection agency in die Kaap, ma’ J.J. het gesê, vir wat wil hy twintig persent van sy income vir iemand anders gee, hy wil dit eers try maak op sy eis. Daai eerste tien, elf maande was maar dun vir hom, ma’ hy’t nooit ophou met marketing en networking nie. Sy business card oral gaan gee. En ek meen óral. And then it slowly started trickling in, en so hier van Januarie af, toe begin dit beter gaan. But he never missed a single payment in child support, I’ll let you know. Daai twee girls,” en sy wys na die foto op die lessenaar, “was vir hom alles.”
“Wanneer is julle geskei?”
“Toe hy in Pretoria was, drie jaar terug. Ek het hier gebly. Met die winkel, jy verstaan, I had no choice, I’m the sole proprietor … But a long distance marriage just didn’t work for us. J.J… . Let me just say, soos die meeste mans, was hy nie goed met alleen wees in die aand nie … But you know, we managed to conduct the whole divorce thing in an adult and civilised manner. Because of the kids. J.J. het ’n flat gehuur net in die straat af, so die kinders het baie keer by hom gaan slaap. And we were the best of friends …”
“Sy huisadres was hier in Springbokpark, Olympusstraat,” sê Griessel.
“That’s right.”
“En u kan vir ons die sleutels gee?”
Sy trek ’n laai oop, haal ’n bossie sleutels uit, plaas dit op die lessenaar. “Please don’t leave a mess. Ek moet daai plek vacate voor die einde van die maand.”
“Natuurlik,” sê Griessel.
“Ons wil asseblief hoor, mevrou, hoe die hele ding gebeur het. Van hy hier weg is op die trein,” sê Cupido.
“U het hom die laaste keer gesien op Saterdag, 5 Augustus?” vra Griessel.
“You can give us as much detail as you can remember.”
“Ek verstaan,” sê sy, knik en trek weer aan die sigaret asof dit haar krag gee.
* * *
Robyn Johnson sê haar voormalige man het dié Saterdagoggend sy twee dogters net ná nege hier by die troeteldierwinkel kom aflaai, omdat hulle die nag saam met hom in sy woonstel deurgebring het, soos die meeste Vrydagaande. Hulle is onderskeidelik vier en ses jaar oud, en het onmiddellik begin neul dat hulle saam met hul pa wil gaan, want: “Daddy gaan op ’n grand trein ry, Mommy, en hoekom kan ons nie saamgaan nie?”
“Toe vra ek vir hom wat is dié besigheid met die trein? Toe sê hy net ’n Hollandse auntie het vir hom gehire, his business card distribution paid
