niks meer oor die kliënt gesê nie? Hoekom sy beskerm moet word?”
“Niks meer nie. Hy was kwaai oor die confidentiality of the client relationship. Ek het dit gerespect, so I didn’t push it.”
“Hy was cool? Niks worries nie?” vra Cupido.
“Daai dag?”
“Daai tyd, daai ball park.”
“J.J. was ma’ altyd cool, hy’t gesê worry help nie, it just burns energy you can use to solve the problems.”
“Okay,” sê Cupido, “en toe?”
“Toe sê hy vir my: ‘Jewel,’ – hy’t my ‘Jewel’ geroep oor my naam Robyn is, nè – ‘I’m flying back one o’clock Monday, I’ll be in Cape Town at three, I’ll come pick up the kids at four.’ Nou, daar’s ’n paar dinge van J.J. wat jy moet verstaan. Number one: Hy’s nooit laat nie. Nie as dit by daai twee girls van hom kom nie. Never ever. Number two: If something unforeseen happens wat kan maak dat hy laat is, dan bel hy. Altyd. Number three: Elke aand, dan bel hy sy twee girls. Depending on his schedule, somewhere between six and eight, ma’ hy bel élke aand, unless hy vir my sê: ‘Jewel, vanaand is ek vas, send the girls my love.’ Daai man het sy foute gehad, ma’ hy was ’n wonderlike pa, daai twee girls was sy lewe.”
“Point taken,” sê Cupido.
Griessel knik en skryf in sy notaboek.
“Right. Toe bel hy daai Saterdagaand, en ek hoor hoe vertel hy vir die girls hulle is nou op Matjiesfontein, die trein het daar gestop, en hy sê vir hulle hoe grand daai trein is, hulle het high tea gehad, I ask you, en hy stuur vir hulle photos op WhatsApp …”
“Hoe laat het hy gebel?” vra Griessel.
“Just after six.”
Griessel maak ’n aantekening.
“Het jy nog die foto’s?” vra Cupido.
“Ja. My foon lê daar binne …”
“Ons kan later kyk, dankie. Daar’s nie foto’s van die Hollandse auntie nie?”
“He would never do that. He was too discreet. Daar was net foto’s van sy compartment, that lovely wood panelling, en van die koek wat hulle met high tea gehad het, J.J. had a sweet tooth … En van Matjiesfontein se historic geboutjies, en van die trein se buitekant …”
“Okay.”
“Gaan gerus voort,” sê Griessel.
“So, daai Sondagaand, toe bel hy nie. Toe begin ek so klein bietjie worry, wat gaan aan? Because he always calls. Always. Maar jy sê vir jouself hy werk, maybe it just wasn’t convenient. En jy wonder, you just can’t help it, hoe oud is die Hollandse auntie, en hoe lyk die Hollandse auntie, because J.J. is J.J., if you know what I mean … Anyway, so los ek dit toe maar. Tot die Maandag. Heeldag hoor ek niks, which is fine, ma’ toe kom drie-uur en hy kom nie uit nie, en toe kom vieruur en hy kom nie uit nie, toe bel ek hom, because, as I said, he’s never late when it comes to picking up the girls. Ma’ sy foon gaan net na voicemail toe, en ek dink, okay, maybe is hy nog op die vliegtuig, maybe it was delayed, en ek los vir hom ’n voice message en ek sê: ‘Bel my, J.J., jy laat my worry.’ By sesuur, toe weet ek daar’s moeilikheid. Toe bel ek Rovos. En daai mense was baie nice, you can imagine, hulle kan nie sommer net details oor die passengers gee nie, ma’ hulle het uit hulle se pad uit gegaan om te help, ek dink hulle kon die distress in my stem hoor. Toe sê hulle daar is een passenger wat iewers Saterdagnag of Sondagoggend van die trein afgeklim het, they can’t give me details, but I should maybe go ahead and report it. Toe gaan ek hier na die poliesstasie toe, daar’s ’n warrant officer wat saam met J.J. in die Bellville in gewerk het – Neville Bandjies, hulle braai nou nog saam – en ons maak die missing person report. Maar toe weet ek al, daai aand, toe weet ek al something very bad has happened, because Johnson Johnson loved his two girls too much.”
5
Augustus. Daniel Darret. Bordeaux.
Dit is toeval.
Daniel Darret, op daardie oomblik by die voordeur met sy sleutel in sy hand, en die vrou wat om die hoek kom.
Die Camille Pelletan-plein is klein, eintlik net die Rue Marengo wat verbreed waar dit die Rue Saint-François kruis – soos die twakbak van ’n pyp aan die punt van die steel. Dit is nie veel besiger as van die ander strate in dié deel van die Saint-Michel-woonbuurt nie. Daar is maar altyd mense wat op pad is na die basilika of die Capucinsmark. Op Saterdae meer.
Sy nuwe waaksaamheid is nutteloos, want dit is net die noodlot se moedswillige tydsberekening: sy wat om die hoek kom, hy wat daar staan. Hy kyk, want hy hoor haar hakke oor die keistene. En sy kyk na hom. ’n Oomblik van herkenning. En dan, net toe dit lyk of sy skaam wil glimlag, kyk Daniel weg, sluit die deur oop, gaan in, en maak dit haastig toe.
Hy leun teen die deur. Hy swets.
Die kat, Wackett, antwoord hom halfpad teen die trap op.
6
Augustus. Bennie Griessel. Brackenfell.
Robyn Johnson sê toe die oproep van Beaufort-Wes se sersant Aubrey Verwey ’n week-en-’n-half later kom, was die skok nie vir haar so groot nie. “Dit was ’n relief, op ’n manier. Dan wonder jy nie meer ís dit so, of is dit nié so nie. Maar dan is daar die anger: Who did this? And why? Ek meen, J.J. was net so ’n lieflike … And how? Hoe het J.J. daar langs daai spoor gekom? Lots of anger and hate for the faceless people who did this. These animals, these bastards. Hy was ’n goeie mens. Hy’t sy flaws gehad, don’t we all? Ma’ hier binne, hiér was hy ’n goeie man gewees …”
Sy skud haar kop ergerlik, asof sy dié negatiewe emosies wil afskud. “Julle moet vir hulle vang,” sê sy sagter. “Asseblief, julle moet vir hulle vang.”
Sy druk die sigaret met ’n bewende hand dood, haar oë vogtig.
“Ons is die Hawks,” sê Cupido. “Daai is wat ons doen.”
Griessel gee haar ’n oomblik, dan vra hy: “Mevrou, hoe was meneer Johnson se … gesondheid?”
“Sy gesondheid? Hy was in peak health, hoekom vra jy oor sy gesondheid?”
“Sy gemoed. Was hy opgewek?”
“Ek het mos gesê J.J. was nie een vir worry nie …”
“Mevrou, ons verstaan dié soort vrae is nie vir jou lekker nie,” sê Cupido. “But we have to look at this from every possible angle. So, fact is, daar’s nie eintlik ’n kans dat mister Johnson per ongeluk van daai trein afgeval het nie. Two things could have happened. He either jumped or he was pushed. As my colleague vra oor jou eks se gesondheid, dan wil ons weet of hy maybe van depressie gesuffer het. It’s another way of asking the awkward question: Did he jump?”
“Okay. Sorry. Ek verstaan. Nee. Never. Nie J.J. nie. Hy … Daar was tye dat ek gedink het miskien is hy te happy-go-lucky. As jy hom gesien het met sy twee girls …”
“Mevrou, die ander moontlikheid …” sê Griessel. “Die groot vraag
