ons doen en late, ons kom en gaan. God soek ons as lewende offers, want ’n spiritualiteit wat ’n uitgewerkte klinkklare stelsel is, is reeds dood. Dit is niks anders nie as ’n masjien, waar jy net die regte knoppies moet druk en die regte hefboom moet trek sodat die masjien doen wat jy wil hê. Die uitnodiging is om saam met God te wees, saam met Hom te loop in die tuin, saam met die Drie-eenheid te deel in die ewige vloei van liefde. Liefde werk nie soos ’n masjien nie, liefde is nie logies nie en genade nog minder. Liefde is ewig dinamies en vat ’n totale inkoop van albei om dit te maak werk.
Die bekende ikoon “The Trinity” van Rublev13 (uitgestal in Moskou se Tretyakov-gallery) wys juis dít uit. Die ikoon beeld die toneel uit waar drie mans, wat gesien word as God en twee engele, in Genesis by Abraham kom aansit. Oor die eeue heen het die kerk hierdie teks ook begin verstaan as ’n uitbeelding van die Drie-eenheid, hoewel dit nie in die teks gesê word nie. Die mooi van hierdie ikoon is die komposisie daarvan. Die drie mans sit om ’n lae tafel en die vierde sitplek is die plek van die kyker. Al die lyne in die ikoon wys na die kyker, asof die fokuspunt van die werk aan die buitekant lê, daar waar jy staan. Jy word genooi om saam om die tafel te sit met die drie.
God wil saam met my en jou eet, brood breek en lewe deel.
Like when you sit in front of a fire in
winter — you are just there in front of
the fire. You don’t have to be smart or
anything. The fire warms you.
Desmond Tutu
Die hervormer Martin Luther het, wanneer dit rof gegaan het met hom sy palm op sy voorkop gedruk en vir homself gesê: “Onthou Martin, jy is gedoop.” Jy is gered, jy is geken deur God en niks sal dit verander nie. Wat Martin Luther verstaan het, geweet het, is dat die basis van ons identiteit in God vasgevang is sonder dat ons enigiets gedoen het om dit te verdien.
Sy naamgenoot, Martin Luther King Jr, het iets soortgelyks gesê in vele van sy toesprake, ook in die bekende “I have a dream”-toespraak wat hy op 28 Augustus 1963 gelewer het. Hy het gepraat by die Lincoln Memorial in Washington DC. Hy was ook nóú betrokke by die bekende 16th Street Baptist Church in Birmingham, Alabama; die hoofkwartier van die destydse Amerikaanse burgerregtebeweging.
Vanuit dié kerkgebou het hulle elke dag hul optogte en protesaksies begin. Hier is ’n kort uittreksel uit die bekende toespraak:
We aren’t going to let any mace stop us
… I’ve seen them so often. I remember
in Birmingham, Alabama, when we
were in that majestic struggle there we
would move out of the 16th Street Baptist
Church day after day; by the hundreds
we would move out. And Bull Connor
would tell them to send the dogs forth and
they did come; but we just went before
the dogs singing, “Ain’t gonna let nobody
turn me round.” Bull Connor next would
say, “Turn the fire hoses on.” And as I
said to you the other night, Bull Connor
didn’t know history. He knew a kind of
physics that somehow didn’t relate to the
transphysics that we knew about. And that
was the fact that there was a certain kind
of fire that no water could put out. And we
went before the fire hoses; we had known
water. If we were Baptist or some other
denomination, we had been immersed.
If we were Methodist, and some others, we
had been sprinkled, but we knew water.
Ons ken water.
Maak nie saak of ons gereformeerd, Pinkster, Dopper, Katoliek of charismaat is nie, ons ken water. Ons almal is gedoop, geseël diep in God, ons identiteit daar vasgebind en vasgemaak.
Dit sal goed wees as ons dit elke dag kan onthou, selfs al lyk die wêreld of dit inmekaarval en juis wanneer die wêreld inmekaarval.
Die tweede deel wat my altyd tref van sy woord is die “beweeg uit vanaf”. Hulle het vanaf die 16th Street Baptist Church uit beweeg. Ons beweeg ook uit vanuit ons eie 16th Street Baptist Church, plekke waar ons herinner word aan wie ons is, dat ons deel is van God se koninkryk, dat ons nie meer vrees nie, dat ons kan lewe in vreugde, hoop en liefde.
Die meeste dae beweeg ek net, net uit my bed uit; wat nog te sê vanuit ’n plek van volkome aanvaarding en liefde. Maar wanneer ek onthou – onthou wie ek in God is, dat Hy vir my lief is, dat Hy my goeie Vader is – beweeg ek vanuit ’n ander plek.
Ek beweeg vanuit die 16th Street Baptist Church.
Om te onthou, is die groot opdrag van God deur die hele Bybel, veral in die Ou Testament:
“Jy moet altyd onthou dat jy ’n slaaf was
in Egipte.”14
“Mens, onthou alles wat Ek vir jou sê,
luister goed daarna.”15
“Maar julle, geliefdes, moet die dinge onthou wat die apostels van ons Here Jesus Christus voorheen reeds vir julle geleer het.”16
Ons loop agteruit die toekoms in: ons onthou wat God vir ons gedoen het, ons onthou die kruis en ons onthou die opstanding. Ons onthou elke oggend wie God is – Abba, en wie óns is – geliefd.
Die lewe saam met God is nie soos die lewe saam met ’n bitter laerskoolhoof waar daar ’n klomp moets en moenies, gekookte prysuitdelings, detensie en pakslae (nog in my dae) is nie. God probeer ons nie uitvang met versteekte kameras en dubbelagente nie. God is in die besigheid van redding – nie van oordeel nie. Die lewe saam met God is ’n hartlike uitnodiging, ’n dans. Die vroeë Christene het na die Drie-eenheid verwys as perechoresis, ’n dans. Die vraag is: Wil jy saam dans? Dans beweeg weg van woorde en take en lysies. Dans is ’n gevoel, ’n vertroue dat die ander jou sal lei en vashou. Afrikaners dans by troues; nie net in ’n kringetjie nie, maar ons seil so lekker om ’n dansvloer. Ek het eers agtergekom hoe uniek dit is toe ek en my vrou by Amerikaanse vriende se troue so lekker begin sokkie het. Meer as een persoon het ná die tyd na ons gekom en gevra of ons lesse geneem het. “Nee, ons dans maar net, jy voel hom so uit en daar gaan jy.”
God het nie die Seun na hierdie wêreld
toe gestuur om net vir almal te kom sê hoe
sleg hulle is nie. Nee, Hy het Hom gestuur
sodat mense wat sleg was weer by God kon
uitkom.17
