Nadat Carl van Lynne af weg is, het hy na die klub gery, waar hy ’n paar drankies gedrink en ’n paar potjies snoeker saam met vriende gespeel het in ’n poging om van sy gedagtes te ontvlug. Toe eers het hy huis toe gegaan.
Die huis is stil en donker toe Carl eindelik tuiskom. Maar toe hy later in sy bed lê, spoel die inhoud van die ontslape Stella se brief weer soos ’n verpletterende golf oor hom en hy raak eers in die vroeë oggendure aan die slaap.
Carl is stil en merkbaar bleek toe hy die volgende oggend saam met sy huismense vir ontbyt aansit.
“Ek veronderstel jy het toe Marie se ongehoorde telefoonoproep met Lynne bespreek, Carl?” vra sy ma toe die maal eindelik verby is en sy almal met koffie bedien.
“Ja, ek het met haar gepraat,” sê Carl met ’n ongeduldige stem. “Dit is waar. Ek het die brief self gelees waarin tant Stella sê dat Lynne haar nooit vir haar eie ma hoef te skaam nie.”
Carl vertel hulle alles wat in die brief staan, en toe is dit meteens onnatuurlik stil om die tafel. Sy ouers lyk duidelik geskok, maar Jenny, sy suster, steur haar nie in die minste daaraan nie.
“Lynne se onbekende herkoms hinder my glad nie,” verklaar Jenny onomwonde. “Ek hou van haar en sy sal altyd my beste vriendin bly. ’n Mens is myns insiens wat jy self is en nie wat jou ouers is nie. Maar indien ’n mens dieselfde as jou ouers sou wees, behoort Lynne wonderlike ouers te hê, want sy is in elke opsig my, Marie, Janet en Carl se meerdere. Nie een van ons het haar intelligensie nie en nie een van ons het ’n loopbaan gekies wat ses jaar universiteitsopleiding verg nie. Marie het in elk geval nog nooit in haar lewe die binnekant van ’n universiteit se lesingsaal gesien nie.”
“Vir jou mag dit alles goed en wel wees, Jenny, maar nie vir ons nie,” vermaan haar ma haar bekommerd. “Ek dring daarop aan dat Carl sy verlowing met Lynne beëindig. Ek is seker Lynne sal verstaan dat hy nie meer met haar kan trou nie. Dat sy deur die Steenbergs aangeneem is, maak nie saak nie – as sy maar net binne die eg gebore was. Maar soos sake nou staan, weet niemand wie en wat haar ouers is en van wie haar kinders moontlik ongewenste eienskappe kan oorerf nie. Ek vrees ons vriende sal haar na dese ook nie meer in ons kring aanvaar nie.”
“Dis waar,” kom dit van Armand terwyl hy sy servet ingedagte opvou, “ek voel ook dat dit uiters gewaag sal wees om Lynne nou in ons gesin op te neem. Haar ouers kan dalk agterlike of oneerlike mense wees wat net wag totdat sy en Carl getroud is om hul verskyning op die toneel te maak en ons sodoende in groot verleentheid te stel . . .”
Die binnekoms van die huishulp om vir Marlene te sê dat daar vir haar ’n telefoonoproep in haar privaat sitkamer is, maak ineens ’n einde aan Armand se betoog.
Marlene begeef haar onverwyld na haar sitkamertjie, tel die gehoorbuis op en sê versigtig, uit vrees dat dit moontlik een van hul vriende is wat reeds van Lynne se buite-egtelike geboorte gehoor het: “Marlene Human hier.”
“Goeiemôre! Esther Steenberg wat praat,” hoor Marlene die stem sê wat dan verontskuldigend vervolg: “Ek hoop nie ek het te vroeg gebel nie, mevrou Human. Ek het gistermiddag gebel, maar geen antwoord gekry nie, daarom het ek besluit om vandag vroeër te probeer. Ek wil graag om verskoning vra omdat ek jou en meneer Human nie jare gelede al van Lynne se buite-egtelike geboorte verwittig het nie. Ek en my man het destyds ’n belofte gemaak dat ons altyd oor Lynne se onbekende herkoms sou swyg. Maar noudat my swaer en skoonsuster oorlede is, voel ek dit is my plig om vir julle te vertel dat Lynne ’n buite-egtelike kind is wat deur Stella en Justin aangeneem is toe sy tien dae oud was.”
“Ons weet dit reeds, mevrou Steenberg,” help Marlene haar reg. “Carl was gisteraand by Lynne en het selfs ook die brief gelees wat Stella vir Lynne geskryf en vir bewaring by hul prokureur gelaat het. Ek vrees ons bevind ons in ’n baie netelige situasie.”
“Ja, ek glo jou,” stem Esther saam. “Maar weet jy, sy erf toe mos ’n astronomiese bedrag geld en een van daardie luukse duplekswoonstelle wat Justin in die mooi nuwe voorstad laat bou het, en boonop mag sy nog kies watter woonstel sy wil hê. Ek sê vir jou, Lynne is vandag ’n baie ryk meisie, maar al haar rykdom kan niks aan haar onseker herkoms verander nie.”
“Dit is baie jammer dat sy buite die eg gebore is,” laat Marlene diep teleurgesteld hoor. “Ek het absoluut niks teen Lynne as mens nie, maar Carl kan werklik nie met haar trou voordat ons weet wie haar regte ouers is nie.”
“Het Carl die verlowing verbreek?” wil Esther met innerlike genoegdoening weet. Sy onthou Marie se bittere teleurstelling nog baie goed toe Carl en Lynne destyds verloof geraak het.
“Nee, nog nie, maar my man meen ook dat ’n huwelik met Lynne vir Carl en ons almal nou ’n groot verleentheid sal wees . . .”
Hulle gesels nog ’n rukkie en lui dan af.
Armand is besig met sy tweede koppie koffie toe Marlene haar weer by hulle aan tafel aansluit.
“Dit was Esther Steenberg wat gebel het,” verduidelik Marlene en skink vir haarself ook nog ’n koppie koffie. “Sy het nie geweet dat ons reeds bewus is van die feit omtrent Lynne nie.”
“Ek vind Esther Steenberg net so ’n onaangename mens soos Marie, haar dogter,” sê Jenny wrewelrig. “Ek dink dit is skandelik dat almal Lynne nou skielik die rug toekeer net omdat hulle nie weet wie haar werklike ouers is nie. Haar pleegma se brief sê tog baie duidelik dat Lynne nie nodig het om haar vir haar eie ma te skaam nie, dat sy opgevoed is en beslis uit ’n gegoede huis kom. Haar onbekende ma was dus nie ’n slet nie. Trouens, alles in verband met Lynne toon dat sy van goeie herkoms is. Daar is hoegenaamd niks agterliks in Lynne se hele samestelling nie, en enigeen kan sien dat sy ’n gebore wetenskaplike is. Ek voorspel dat sy nog groot hoogtes in die wetenskap gaan bereik.”
Jenny stoot haar leë koffiekoppie agteruit en vervolg half aan haarself: “Marie en haar ma verlustig hulle natuurlik in Lynne se leed, want albei weet dat Marie nooit Lynne se standaard kan bereik nie. Hulle was trouens nog altyd jaloers op Lynne omdat sy so mooi en besonder intelligent is. Hulle sal nou bepaald alles vir die wêreld gaan uitbasuin.”
“Weet jy, alles wat jy daar sê, is waar, Jenny,” stem Carl diep ongelukkig saam. “As almal dit maar so wil insien, sal dit nie vir my nodig wees om ons verlowing te verbreek nie –”
“Wat? Gaan jy jul verlowing verbreek om ander mense gelukkig te maak?” val Jenny hom geskok in die rede.
“Carl het gelyk,” tree sy ma vir hom in die bres. “Ons voel natuurlik baie jammer vir Lynne, maar ons kan ook nie toelaat dat ons jammerte vir haar ons openbare lewe beïnvloed nie. Ek vrees ek dien in te veel komitees om ons naam selfs aan die geringste . . . e . . . onreëlmatigheid te koppel.”
Armand Human knik instemmend en Jenny besef dat dit haar niks sal baat om langer vir haar vriendin te pleit nie.
“Wel, ek weier om my vriendskap met Lynne te beëindig. As ons vriende my om daardie rede oor die hoof wil sien, kan hulle dit met my komplimente doen,” laat Jenny verontwaardig hoor. Sy vra verskoning om die tafel te verlaat, kom orent en kyk haar broer verwytend aan toe sy beskuldigend sê: “Ek hoop nie jy berou dit later omdat jy jul verlowing verbreek het nie. Ek glo ook nie Lynne sal jou daarna ooit terugneem nie. Ek glo ook nie Lynne het plek in haar lewe vir ’n klomp mooiweersvriende nie.” Met hierdie laaste verwyt verlaat Jenny die eetkamer.
Lynne het reeds ontbyt genuttig en wag al byna ’n uur op haar oom Nico se beloofde besoek toe hy hom eindelik by haar op die patio aansluit.
