hy haar môregroet beantwoord het en op haar uitnodiging plaasneem. “Ek hou nie daarvan dat jy so alleen in hierdie groot huis woon nie. Sien jy kans om oormôre, dit wil sê Maandag, na jou nuwe tuiste te verhuis?”
“As dit moontlik is, sal ek verkies om liewer môre te verhuis, oom Nico. Ek weet dit is môre Sondag, maar ek kan dit nie bekostig om Maandag se lesings mis te loop nie,” verduidelik Lynne.
“Moet jou nie bekommer nie, ek sal alles vir jou reël,” verseker Nico haar. “Ons kan nou dadelik gaan sodat jy vir my kan wys watter woonstel jy verkies. Dan sal ek vandag nog reël dat jy môre kan intrek. Ek sal later vir jou die sleutels bring, dan kan die werkers solank die vensters en die kaste vir jou skoonmaak.”
Lynne bedank hom vir sy vriendelike hulp en bystand, dan vertrek hulle na die nuwe gebou wat Justin die vorige jaar langs die pragtige Wilgerspruit laat oprig het. Sy kies vir haar ’n woonstel met twee slaapkamers en ’n noordelike aansig. Die een slaapkamer, besluit sy, sal sy in ’n studeerkamer omskep.
“Ek vrees jy gaan vandag baie besig wees, meisie,” verklaar Nico toe hy later weer voor Lynne se ouerhuis stilhou. “Maak solank alles gereed, ek gaan haal gou vir jou die sleutels. Ek sal ook met ’n vervoermaatskappy reël om jou meubels en ander los goed om elfuur môreoggend te vervoer. Aangesien ek ook besluit het om hierdie huis met meubels en al te verkoop, raai ek jou aan dat jy van alles wat jy nodig het om jou woonstel te meubileer, net die beste neem wat hier in die huis is.”
Lynne bedank Nico weer eens vir al sy hulp en bystand. Dan vertrek hy om vir haar die woonstel se sleutels te gaan haal.
Twee werkers is reeds besig om al die skoonmaakbenodigdhede in Lynne se motor te laai, toe Jenny agter Lynne se motor stilhou.
“Hallo!” roep Jenny vriendelik uit toe sy Lynne na haar motor toe sien aankom. Sy klim haastig uit en sê-vra: “My wêreld, maar jy lyk vreeslik besig. Is daar iets waarmee ek kan help?”
“Wat? Help?” Lynne kyk haar aan met ’n vriendelike, hulpelose glimlaggie. “Jy kom asof jy geroep is, ou sussie. Ek verhuis môreoggend na my nuwe duplekswoonstel en jy kan my gerus help besluit wat ek alles nodig sal hê om huis op te sit.”
“Man, dit is die maklikste ding ter wêreld,” sê Jenny opgeruimd. “Ek gaan dit terdeë geniet om jou woonstel te help meubileer. Moet jy vandag nog die meubels gaan koop?”
Lynne skud haar kop en verduidelik dat sy alles wat sy vir haar nuwe woonstel nodig het, uit haar ouerhuis moet neem.
“As ek jy is, Lynne, neem ek van alles net die beste,” stel Jenny voor.
“Dit is wat oom Nico ook gesê het en ek hoop jy gaan my daarmee help, want sonder jou hulp sal ek hopeloos verlore wees,” verseker Lynne haar ernstig.
“Nou goed, laat ons na jou woonstel toe gaan en kyk wat jy alles sal nodig hê,” doen Jenny aan die hand. “Ry voor, ek sal jou volg.”
Met Jenny se hulp neem dit gelukkig nie lank om te besluit wat Lynne alles vir haar nuwe tuiste nodig sal hê nie. Daarna keer die twee terug huis toe om die regte meubels uit te soek.
Lynne kies van alles net die beste – van ’n teelepel tot ’n kombers. Een huishulp pak al die breekware vir haar in kartondose, ’n ander een besorg weer die skilderye, gordyne en linneware in haar motor, aangesien die gordyne en skilderye nog daardie middag gehang moet word.
Na die middagete vervoer Lynne en Jenny al die los ware en ook Lynne se persoonlike besittings met hul motors na die woonstel, terwyl die twee huishulpe die gordyne ophang en al die breekware en kombuisgereedskap versorg.
Vir Jenny is dit groot pret om Lynne se nuwe tuiste te help meubileer. Sy wens sy kan vir haarself ook ’n eie tuiste skep, maar sy weet dat haar pa dit nooit sal toelaat nie. In daardie opsig is hy baie konserwatief.
Albei meisies is doodmoeg toe Jenny die middag groet en vertrek, met die belofte om die volgende dag weer te kom help.
Na ’n koue stortbad voel Lynne sommer baie beter, maar sy sien nie uit na nog ’n stil en eensame aand met haar eie, ongelukkige gedagtes nie. Sy besluit dus om na die aandete maar weer Vrydag se lesings wat ’n medestudent vir haar afgeskryf het, deur te lees. Sy sien daarna uit dat dit al Maandag moet wees sodat sy elke lesing weer self kan bywoon.
Lynne is effens verbaas toe Carl haar kort na die aandete besoek. Sy weet nie wat sy verwag het nie, maar beslis nie om hom so gou na die vorige aand se skokkende nuus te sien nie. Hy was veronderstel om eers die skok te verwerk en dan oor hul verlowing te besluit.
Die somber uitdrukking op Carl se gesig toon duidelik dat sy besluit nie gunstig kan wees nie. Hierdie wete behoort Lynne te ontstel, maar sy het die afgelope paar dae al soveel skokke beleef dat sy nou ongevoelig is vir nog ’n ontnugtering. Sy weet dat wat Carl ook al besluit het, miskien eers later tot haar sal deurdring en betekenis kry.
Vir Carl is die doel van hierdie besoek nog veel moeiliker as wat hy hom dit voorgestel het. Hy weet nie hoe om sy besluit aan Lynne oor te dra sonder om haar seer te maak nie.
Vanoggend aan die ontbyttafel het Carl besef dat hy sy verlowing om sy ouers se onthalwe sal moet verbreek. Maar noudat die oomblik daarvoor aangebreek het, weet hy met ’n onwrikbare sekerheid dat hy nie kans sien om van sy pragtige, stemmige Lynne af te sien nie. Dit sal sy hart breek as hy haar nooit weer sou sien nie, nooit weer in sy arms kan neem en die sagtheid van haar lippe teen syne kan voel nie. Dit sal van sy lewe net ’n leë bestaan maak.
Lynne maak ineens ’n einde aan Carl se besluiteloosheid. “Ek veronderstel jy het vanaand hierheen gekom om vir my te sê wat jy besluit het, Carl?” spoor sy hom aan met ’n geslote gesig waaruit hy niks oor haar gevoelens kan wys word nie.
“Ek wil jou nie graag seermaak nie, Lynne,” sê Carl halfhartig. “Jy het die afgelope paar dae reeds te veel skokke beleef –”
“Sê maar gerus wat jy wil sê, Carl,” val sy hom met geforseerde bedaardheid in die rede. “Op die oomblik is ek ietwat ongevoelig vir skokke. Laat ek dus maar die ergste hoor . . . Ek veronderstel jy wil ons verlowing beëindig en nou het jy nie genoeg moed om dit vir my te sê nie, of hoe?”
“Dis waar,” sê hy na ’n rukkie, “ek het nie die moed om ons verlowing te verbreek nie, maar om ’n ander rede as wat jy dink . . . Ek het jou lief, Lynne. Aan my maak dit hoegenaamd geen verskil wie en wat jou ouers is nie. Maar my ouers dink ongelukkig anders oor die saak en om hul onthalwe is ek verplig om ons verlowing te verbreek.” Hy kom stadig orent en kyk haar aan met somber, hartseer oë. “Jy is die mooiste en liefste meisie wat ek ken en ek sal jou altyd bemin, Lynne. Eendag, wanneer jou onbekende herkoms nie meer vir my ouers saak maak nie, sal ek jou weer kom vra om met my te trou.”
Lynne haal Carl se ring van haar vinger af, kom self orent en laat die ring in sy baadjie se sak val. “Ek sal jou nie aanraai om vir my te wag nie, Carl,” verseker sy hom baie ernstig. “My vriende sal van nou af bestaan uit mense wat my vriende wil wees oor wie ek is en nie oor wie my ouers is nie. In my lewe sal daar nooit weer plek wees vir mooiweersvriende nie, dit verseker ek jou. Aangesien jy op die punt staan om te vertrek en ek nog baie werk het om af te handel, sê ek dan maar tot siens, Carl . . . Soek gerus vir jou ’n ander lewensmaat.”
Sy wag totdat hy die voordeur agter hom toetrek, begeef haar dan na haar slaapkamer en wil haar net oorgee aan moedelose, hartseer trane toe die huishulp vir haar kom sê dat sy besoekers het. Sy besef dat sy nog baie na Carl sal verlang, maar sy weet ook dat harde werk uitstekende terapie vir ’n seer gemoed is.
