en soos jy weet, is dit amper bloktyd vir die eindeksamen.”
“Nou goed, bel hom eers sodat ek kan weet of hy vanaand vry is en of ek self vir jou ’n maat moet kry,” spoor Jenny haar aan. “Die drag is informeel.”
Kurt is gelukkig vry. Hy willig ook sommer dadelik in en voel gevlei om die pragtige rooikop na ’n partytjie te vergesel.
“Pragtig!” roep Jenny vrolik uit. “Julle twee moet net nie vanaand die wêreld se wetenskaplike probleme probeer oplos nie. Ek wil hê jy moet die aand geniet, Lynne.”
Hulle spreek af hoe laat Lynne en Kurt dié aand by hul bestemming moet wees, toe groet en vertrek Jenny.
Soos al die ander, is Lynne en Kurt daardie aand ook in slenterdrag geklee. Die partytjie is gesellig en informeel. Lynne en Kurt word aan almal voorgestel en die tydskrif se personeel lag en gesels met hulle asof hulle mekaar jare al ken.
Tienuur kondig iemand aan dat dit tyd is om na die skaatsbaan te vertrek. Almal stem hiermee saam en na ’n rukkie is die vrolike groepie onderweg na die skaatsbaan.
Daar is gelukkig nie baie mense op die baan toe Lynne-hulle daar opdaag nie. Met haar skraal hand in dié van Kurt, ’n lang swartkopman, skaats hulle een keer om die baan en sluit dan weer by Jenny en haar vriend, Ryno van Blerk, aan.
Marie het Lynne dadelik opgemerk met hul aankoms en haar heimlik daarin verlustig omdat sý vanaand Carl se maat is en nie meer Lynne nie. Sy is al van kindsbeen af smoorverlief op die aantreklike Carl en dit het haar hart gebreek toe hy haar destyds so doelbewus geïgnoreer en aan Lynne verloof geraak het.
Maar vanaand is die bordjies verhang. Van vanaand af gaan sy alles in die stryd werp om Carl vir haarself te wen. Nadat Jenny haar die vorige middag so kortaf oor die telefoon behandel het, het sy haar ma gesoebat om vir haar uit te vis of Carl nog aan Lynne verloof is. Daarna het sy Carl se kantoornommer geskakel en hom genooi om saam met haar en ’n paar vriende te kom skaats. Hy was aanvanklik baie onwillig, maar met ’n groot gesukkel en baie geduld het sy eindelik daarin geslaag om hom oor te haal. En nou kraai sy koning oor Lynne.
“Ek sien daardie addertand is ook hier en dit nogal saam met my broer,” hoor Lynne vir Jenny fluisterend en onthuts sê.
“Ek sal jou aanraai om liewer die hele aangeleentheid te vergeet, my ou maat,” keer Lynne haastig toe sy sien hoe doelbewus Carl en Marie in hul rigting skaats. “Jou broer het al die reg in die wêreld om saam met haar te kom skaats, ons is mos nie meer verloof nie.”
“Ek hoop hy bedoel dit nie ernstig met haar nie, want ek sal haar nooit as ’n skoonsuster aanvaar nie. Haar tong is gans te giftig.” Jenny draai na Ryno en Kurt en roep vrolik uit: “Kom ons jaag resies om die baan!”
’n Ergerlike frons verskyn tussen Carl se ligbruin wenkbroue toe hy sien hoe vrolik Lynne en die groot donkerkopman van hom af wegskaats. Hy kyk hulle agterna en dit voel asof sy hart wil breek. Hy besef dat hy ’n gek was om hul verlowing te verbreek net omdat sy ouers dit so wou hê. Dit is nou maar eers ’n maand sedert hy hul verlowing verbreek het en sy het al klaar ’n ander vriend in sy plek. Hy stuur Marie werktuiglik na die kant van die baan, waar hy saam met sy suster se vriende op die uitslag van die resies wag.
Marie merk die wrewelrige frons op Carl se voorkop, hoe sy blik op Lynne bly en elke beweging van haar en die lang, donker kêrel met misnoeë volg.
Onkeerbare jaloesie skroei deur Marie toe die besef tot haar deurdring dat Carl vir Lynne wag. Hy het wel hul verlowing verbreek, maar sy hart behoort nog steeds aan Lynne. Sy besef ook dat haar skinderveldtog teen Lynne haar nie juis veel gebaat het nie.
Ryno en Kurt klop die twee meisies, wat hulle skoon uitasem, maar ook vrolik en laggend by hul vriende aansluit.
“Dis omdat hulle mans is. Hulle het meer stamina as ons,” som Lynne die twee mans se oorwinning op. Die volgende oomblik voel sy hoe ’n besitlike arm om haar skouers gaan en haar doelbewus na die middel van die baan toe stuur. Sy kyk glimlaggend op en dan verstar haar glimlag toe sy sien dat dit Carl is wat so eiegeregtig optree asof hulle nog steeds verloof is. Sy dink weer aan die rede waarom hy hul verlowing beëindig het en voel opnuut seergemaak.
“Ek glo nie dit is goed vir jul sosiale aansien om saam met my te skaats of gesien te word nie, Carl,” vermaan sy hom en verwyder sy arm summier van haar skouers af.
“Ek wil graag met jou praat,” begin Carl, maar Lynne gee hom nie kans om meer te sê nie.
“Daar is heeltemal niks wat ons vir mekaar kan sê nie, Carl,” verseker sy hom met ’n geslote gesig. “Die meeste van julle beskou my as ’n uitgeworpene, maar ek kom baie goed sonder jul sogenaamde vriendskap klaar. Jy moet liewer teruggaan na jou nuwe vriendin . . .”
“My . . . nuwe vriendin?” Hy kyk haar verward aan.
“Ja, Marie.” Sy maak ’n wye draai en keer alleen terug na waar Kurt vir haar wag.
Jenny en Ryno sluit hulle by Lynne en Kurt aan en saam skaats hulle om die baan.
Lynne ignoreer Carl en Marie die res van die aand asof hulle nie bestaan nie. Maar hiermee is Carl nie gediend nie en hy probeer die hele tyd om so na aan Lynne te bly as wat hy moontlik kan – ’n toedrag van sake wat Marie se afguns en jaloesie aanvuur en haar dryf om ’n einde aan die situasie te maak.
Marie besluit om ’n hoofpyn te veins, maar die noodlot besluit anders. Sy wou Carl net vra om haar liewer huis toe te neem, toe haar een voet swik en sy hard met die ys kennis maak. Lynne en Jenny steur hulle nie aan haar val nie, maar Carl help haar vinnig orent.
Lynne merk terloops op dat een van die kêrels wie se werk dit is om oor die toeskouers toesig te hou, reeds besig is om Marie se enkel te verbind en Carl daarna bystaan om haar na sy motor te neem.
“Ek wonder of Marie se enkel ernstig beseer is,” spreek Lynne ’n terloopse gedagte hardop uit.
“Ek sal my nie eens oor haar bekommer as ek jy is nie,” laat Jenny ongeërg hoor. “Sy het jou byna die hele aand met haat en afguns aangegluur. As haar oë swaarde was, sê ek jou, was jy lankal deurboor!”
“O, ek bekommer my hoegenaamd nie oor haar nie,” sê Lynne geamuseer. “Ek het haar en haar ma, en ook al die ander wat my nie meer wil ken nie, lankal afgesweer.”
Lynne geniet die aand se pret terdeë en is redelik moeg toe Kurt twaalfuur die aand by haar voordeur van haar afskeid neem.
Aangesien dit die volgende dag Sondag is, besluit Lynne om laat te slaap. Maar hierdie voorreg word haar ontsê toe die telefoon haar nege-uur die oggend wakker lui.
Met geslote oë tel sy die gehoorbuis op en sê met ’n slaapbenewelde stem: “Lynne Steenberg.”
“Esther Steenberg hier! Ek verstaan jy was ook gisteraand by die skaatsbaan toe Marie se enkel beseer is?” hoor Lynne haar tante met ’n kil stem sê-vra. Dit is die eerste keer dat sy met Lynne praat sedert die dag na haar aanneemouers se begrafnis.
“Ja, ek was saam met Jenny en ’n paar ander vriende –”
“So, dan was jy daar en jy het nie eens die ordentlikheid om my beseerde kind by te staan nie,” val Esther haar beskuldigend in die rede. “Sy kon dodelik beseer gewees het en jy sou natuurlik nie ’n vinger verroer het om haar te help nie.”
“Verskoon
