hulle plaas in ’n gesellige hoekie op sagte leunstoele om ’n lae, ronde tafel.
“Carl het nou net vertrek,” vertel Lynne. “Hy het ons verlowing beëindig, glo om sy ouers se onthalwe.”
“As hy so ’n lamsak is om jul verlowing om sy ouers se onthalwe te verbreek, is jy baie beslis beter daaraan toe sonder hom, Lynne,” verseker Thys haar baie ernstig. “Die keuse van ’n man se lewensmaat berus myns insiens uitsluitlik by homself en nie by sy ouers nie. Dis hý wat saam met haar moet leef, nie sy ouers nie.”
“Ek stem volkome saam met Thys,” kom dit van Janet. “Ek sou nooit kon droom dat die Humans hul rug op jou sou keer nie, Lynne. Goeiste, na al die jare wat hulle jou ken, behoort hulle te weet dat jy in alle opsigte ’n edel mens is . . .”
“Ek vrees dit beteken niks nie,” help Lynne haar verleë reg. “Die Humans, benewens Jenny natuurlik, meen dat ek nie meer van dieselfde stand as hulle is nie en dus nie meer by hulle inpas nie. Ek is bly dat ek darem nog vir julle twee, oom Nico en Jenny as vriende het,” sê Lynne met opregte waardering. “Ek weet nog nie wat Maandag op die kampus vir my wag nie. Maar een ding is seker: ek sal nie toelaat dat ’n klomp snobs my lewe versuur of my lewensideaal in die wiele ry nie. Ek is vasbeslote om die eindeksamens met lof te slaag, want volgende jaar is my laaste jaar op universiteit.”
Hierna gesels hulle oor Lynne se erfenis, haar nuwe tuiste en die meubels waarmee sy haar woonstel gaan meubileer, totdat dit tyd is vir Janet en Thys om te vertrek.
Toe Lynne later, gereed om te gaan slaap, haar blink rooibruin hare voor die spieël sit en borsel, staar sy diep ingedagte na haar eie gesig wat glo die ewebeeld van haar onbekende ma is. Sy wonder wie haar onverantwoordelike ma werklik is; of sy uit swakheid oor die tou getrap het of moontlik ’n vrou van losse sedes is. Sy wonder ook of haar onbekende ma nog lewe en of sy toe ’n operasangeres geword het. En indien wel, wat en waar sing sy?
Lynne voel op die oomblik soos ’n lewende vraagteken, maar sy is vasbeslote om antwoorde op al haar vrae te vind.
Lynne is ’n wetenskapmens en dra nie eintlik kennis van sangers nie. Tog het sy nog nooit gehoor van ’n Suid-Afrikaanse sangers met rooibruin hare en groen oë wat soos sy lyk nie. Sy het trouens ook nog nooit so ’n sangeres op televisie gesien nie.
’n Lang ruk sit sy daar voor die spieël oor hierdie vrae en peins, toe besluit sy eindelik om gedurende die Desembervakansie na Katbos te gaan. Miskien kan sy daar leidrade oor haar ma opspoor. Daar is tog seker mense wat die meisie na drie en twintig jaar sal onthou, dink Lynne, en ’n lang gaap oorval haar.
Sy staan van die bankie af op en gaan klim in die bed, want die dag wat voorlê, gaan beslis weer bedrywig wees.
Nico en Jenny is reeds by die woonstel toe Lynne die volgende oggend saam met die vragmotor daar opdaag. Sy is baie lief vir haar oom Nico en is bly toe sy hom en Jenny daar aantref.
“Ek en Jenny het kom kyk of ons jou met iets kan help, my kind,” groet Nico haar terwyl hy haar ondersoekend aankyk. Hy het ’n baie teer, vaderlike gevoel vir die mooi, stil Lynne en wens hy kan haar help om haar eie ouers op te spoor. Hy is daarvan oortuig dat daar iewers in haar familie ’n wetenskaplike moet wees, of was, van wie sy haar voorliefde vir die wetenskap geërf het.
“O, dankie tog! Ek sal vreeslik bly wees as oom Nico toesig sal hou terwyl hulle die meubels aflaai. Ek is so bang hulle krap of beskadig dit. Ek en Jenny sal binnekant toesig hou en sommer ook seker maak dat elke meubelstuk na die regte plek geneem word,” sê Lynne dankbaar.
Met Nico, Jenny en die twee huishulpe se hulp vorder alles baie fluks en kort voor middagete is al die meubels afgelaai en kan die vragmotor vertrek.
Toe Nico merk dat sy hulp nie langer nodig is nie, belowe hy Lynne om dikwels in te loer totdat daar ’n telefoon geïnstalleer is. Met hierdie belofte groet en vertrek hy ook.
Lynne en Jenny werk die res van die dag fluks. En toe Lynne daardie aand in die bed klim, is haar tuiste netjies en aan die kant. Sara, wat ongeveer dertig jaar in haar aanneemouers se diens was, het ingestem om heeltyds in haar diens te tree. Sy sal dus van die volgende dag af weer die drade van haar lewe kan optel waar sy dit die dag met haar aanneemouers se heengaan laat lê het.
Met Lynne se aankoms by die universiteit die volgende oggend is sy dadelik bewus van die verandering by sommige van haar medestudente. Party ignoreer haar ooglopend, ander kyk haar weer kil en uit die hoogte aan. Maar ses van haar vriende toon openlik dat wat daar ook al van Lynne op die kampus gesê word, hulle altyd haar vriende sal bly.
Hierdie vriendelike houding van Maryna, Astrid, Chris, Kurt, Ewald en Johan is vir haar inderdaad ’n riem onder die hart. Die res ignoreer sy openlik en sy steur haar nie in die minste aan wat hulle agter haar rug fluister nie.
Jenny, Janet en Nico besoek Lynne gedurende die volgende maand baie gereeld. Toe word haar telefoon eindelik geïnstalleer en dit voel nie langer vir haar asof sy van die buitewêreld afgesny is nie. Nou kan sy haar oom darem bel indien ’n probleem sou opduik.
Dit is Saterdag en Lynne is net besig om haar elfuurtee te maak toe Jenny haar opwagting maak.
“Gaan sit solank, ek bring nou vir ons tee,” nooi Lynne en verdwyn in die rigting van die kombuis. “Kyk net na die mooi Persiese mat teen die muur wat oom Nico vir my gegee het,” sê sy deur die groot halfmaanvormige diensluik.
Jenny neem plaas en spreek haar bewondering oor die mat sonder veel entoesiasme uit.
’n Kort stilte heers in die woonkamer en dit dwing Lynne om te sê: “Dit voel vir my asof jy iets op die hart het, Jenny. Toe, uit daarmee. Ek luister.”
“Ek het nie iets op die hart nie, my ou maat, ek voel die duiwel én die hoenders in,” sê die blonde Jenny met die blou oë wat vuur spoeg. “Dis daardie Marie-skepsel,” gaan sy bitter verontwaardig voort. “Bid jou aan, sy het die vermetelheid om my gistermiddag op kantoor te skakel uitsluitlik om te hoor of Carl al jul verlowing verbreek het.”
“Ek veronderstel jy het vir haar gesê dat Carl ons verlowing al ’n maand gelede verbreek het . . .” sê Lynne.
“Nee, ek het nie,” help Jenny haar reg. “Ek het vir haar gesê ek is besig en ek weet niks nie. Sy moet vir jou of vir Carl vra.”
“Dit verbaas my dat sy dit nou nog nie weet nie,” sê Lynne.
“Niemand weet dit nie, behalwe jy en ons gesin, en ek glo nie sy sal dit waag om my ma oor jul verlowing uit te vra nie . . . of weet haar pa ook dat julle nie meer verloof is nie?”
“Oom Nico het my nog nooit daarna uitgevra nie, maar hy het bepaald al gemerk dat ek nie meer Carl se ring dra nie,” meen Lynne. “Janet weet, maar sy sal nooit vir Marie vertel nie.”
“Wel, dit is duidelik dat haar pa haar nie vertel het nie. Maar ek het jou nie vanoggend besoek om oor daardie hekseketel te gesels nie, Lynne. My kollegas gee vanaand ’n kaas-en-wyn-partytjie en ek mag vriende saamnooi. Ons moet net vir jou ’n maat vir die aand kry, want na die partytjie gaan ons almal skaats.” Jenny is op die redaksie van ’n gewilde vrouetydskrif.
“Dit klink na aangename afleiding,” sê Lynne glimlaggend. “Ek hoop net nie die skaatsbaan is so vol dat ’n mens jou nie kan draai nie.”
“Ons hoop maar vir die beste,” sê Jenny, sit haar leë koppie op die tafeltjie langs haar neer, en wil dan belangstellend weet: “Wie gaan jou maat
