gaan jy ’n slag uitreik na my toe? Jy kon dit nie eens oor jou hart kry om aan my te raak toe ek gister by jou kom huil het nie. Verstaan jy nie hoe erg dit vir my was om op haar verminkte lyk af te kom nie?” Liam slaan hard met sy vuis op die tafelblad en spring op. “Jy het ys in jou are. ’n Hart van klip. Jy is meer dood as Hanna, Deirdre!”
“Hoe kan jy so wreed wees?” Die kwaad binne haar bars los. “Ek weet van julle, Liam.”
“Weet wat?”
“Ek weet van die,” sy spoeg die woord uit, “verhouding.”
Sy oë rek. Die skok op sy gesig gee haar ’n oomblik lank genoegdoening, laat haar op die stelling voortbou.
“Jy mag dalk so dink, maar ek is nie onnosel nie. Julle het my daagliks met julle affair verneder. Die hele dorp lê vol daarvan. Die prokureur en sy wulpse klein sekretaresse, wat die kat in die donker knyp terwyl sy arme, niksvermoedende vrou soet by die huis vir hom sit en wag. Altyd die laaste om te weet, die een wat verneuk word. Behalwe dat ek dit geweet het, Liam. Ek weet al baie lank.”
Liam het van die skok herstel en kap terug: “A, ek sien. Dit gaan eerder oor jou en jou ellendes as oor Hanna. Of oor my. Van al die moontlike geleenthede kies jy hierdie een om my te beskuldig en verwyte rond te slinger. En dít terwyl ek heeltemal getraumatiseer is. Besef jy wat so iets aan ’n mens doen? Ek sal nooit daardie verskriklike beeld uit my gedagtes kan kry nie. Nooit nie.”
Hy vertel van die wurgstreep, die wonde en merke. Bly toe eers lank stil voordat hy verder praat, hees.
“Maar dit was nie al nie. Die monster het Hanna se buik oopgesny en die fetus verwyder. Die holte daarna met goue verf bygekom. Kan jy jou dit indink? Om ’n klein dingetjie wat nog nie eens die lig gesien het nie só wreed te laat sterf. Nog voor hy of sy die kans gekry het om te leef.”
Sy lyf ruk en trane loop oor sy wange.
Deirdre sluk swaar. Die pyn in sy stem … Is dit net die ontsteltenis van ’n man wat sy minnares kwyt is? Of is daar meer as dit? Kan dit die sekerheid, die waarheid wees waarvan sy tot dusver weggeskram het? Dat dit ook die hartseer is van ’n pa wat sy kind verloor het.
“Die kind. Dit was joune,” sê sy byna fluisterend.
Liam antwoord nie, kyk net na haar.
’n Swaar gewig kom lê op die krop van haar maag en dreig om haar te laat wegsink. Dwarsdeur die vloer en dieper en dieper, tot in die donkerste duisternis. Sy sal dit eintlik verwelkom, as sy net uit hierdie ontsettende oomblik kan ontsnap. Hoe kan die lewe so genadeloos wees?
Sy wonder of Riaan Loubser weet wat die ware toedrag van sake is. Vanaf die eerste oomblik toe sy hom by ’n jaareindfunksie van Liam se prokureursfirma ontmoet het, kon sy sien dat hy sy vrou op ’n byna kinderlike manier liefhet. Hanna, wat pas daar begin werk het, het haar man kom voorstel. Riaan was beleefd, skaam. Hy het net oë vir sy Hanna gehad. Haar opgepas soos ’n skat.
Drie jaar later, toe die nuus kom dat Hanna swanger is, kon hy nie uitgepraat raak oor die eerste kindjie wat op pad is nie. Aan elke geduldige oor op die dorp het hy dit uitbasuin, oorstelp van vreugde. En so besorgd dat hy Liam summier omgepraat het om haar net halfdag te laat werk.
Toe daardie aand. Die aand toe hulle almal saam op haar, Deirdre, se aandrang gaan uiteet het om die Loubsers se swangerskap te vier. Met die oorontwikkelde sesde sintuig van ’n ouer vrou, het sy instinktief geweet iets is nie pluis nie. Sy het gedink sy doen goed deur die geselligheid te reël. Sy was bly vir Hanna se onthalwe, wou die jongmense ’n bietjie bederf. Maar sy kon aanvoel dat daar onderstrominge was wat haar en Riaan uitsluit. Liam se opmerklike stilte. Hanna se aangeplakte vrolikheid.
Ja, sy hét toe reeds geweet van die verhouding. Dalk selfs in haar onderbewussyn ’n vermoede gehad oor wie die baba se regte pa is.
“Jou bliksem.” Die kragwoord val hard in die vertrek en sy draai eers haar kop weg, voor sy hom reguit aankyk en vra wat sy wil weet: “En Riaan? Weet hy van die kind, Liam? Dat dit joune is?”
“Natuurlik weet hy nie. Dit sal hom heeltemal vernietig,” antwoord hy, steek ’n sigaret aan en teug diep.
Deirdre kyk na die wit halfmaantjies van haar naels aan die punte van haar bewende vingers. Ander vrae bly in haar maal. Dit is asof hulle die afskuwelike moord uitkanselleer. Asof haar eie pyn en soeke na antwoorde op hierdie oomblik meer betekenisvol is as die realiteit waarmee hulle nou te kampe het.
Wat is beter? Om te weet dat die persoon wat voor God trou aan jou gesweer het, jou bedrieg en ’n kind saam met ’n ander persoon verwek het? Of om soos Riaan te lewe, sonder die vaagste benul van wat aangaan? Of is dit ewe erg?
En die baba? Hoe moet sy daaroor voel? Hanna se swangerskap was amper soos kommentaar op haar eie onwilligheid om ’n ma te wees.
Nadat sy en Liam getroud is, wou sy nie dadelik kinders hê nie. Daar was eerstens haar loopbaan as skilder om aan te dink: ’n beurs aan die Slade-kunsskool in Londen en die kans om moontlik nog ’n groot naam in die bedryf te word. ’n Baba sou dit alles omverwerp. Buitendien het sy nie kans gesien om Liam so vroeg in hulle huwelik al met iemand anders te deel nie. Later het onsekerheid en angs haar nog meer huiwerig gemaak, en toe heeltemal verlam. Hoe kon sy Liam vertel van die diepgewortelde vrees dat sy dalk nie ’n goeie ma sou wees nie? As aangenome kind het sy eerstehandse ervaring gehad van ontoereikende ouerskap en verwerping. Daardie trauma sal haar vir ewig bybly. Hy sou dit nie verstaan nie, al sou hy ook hoe hard probeer. Sy het dus bly wegskram van die onderwerp, terwyl hy aanhou wag en hoop het. En nou is die vervulling van daardie hoop, hoewel deur ’n ander vrou, ook verydel.
Dit sou seker verstaanbaar wees as sy haat teenoor Hanna se ongebore baba gekoester het, die produk van Liam se ontrouheid en iemand wat hom uiteindelik van haar sou kon wegneem indien hy of sy die kans gegun is. Maar vreemd genoeg kon sy die kind nie haat nie – juis ómdat dit Liam se vlees en bloed was. Die band tussen pa en kind het haar ook op ’n manier met hulle verbind; Liam was haar man en deel van haar, nes die kind deel van hom was.
“Ons sal die een of ander tyd oor die ding móét praat,” waag sy dit.
Liam loop soos ’n ingehokte dier op en af in die kombuis. Die mure druk hom klaarblyklik vas net soos vir haar, maar nie een van hulle durf nou weghardloop nie.
Toe hy tot stilstand kom, is dit reg langs haar.
“Gaan jy niks sê nie?” vra sy oënskynlik kalm, maar haar hart klop woes.
Liam stoot sy digte swart hare terug oor sy voorkop en sy sien die golfies van kleur wat sonlig deur die venster daarop maak. ’n Skitterende reënboog teen ’n donker naghemel.
“Wil jy hê ons moet nou sit en derms uitryg oor iemand wie se lyk skaars koud is?” kom dit bars. “Wat wil jy hê moet ek sê? Daar is niks om te sê nie. Jy weet mos nou.”
“Jy skuld my ’n verduideliking, Liam. Dit is die minste wat jy kan doen. Ons is getroud, indien jy vergeet het. En in my boek beteken dit nog iets.”
“Deesdae ook maar net in naam, ja.” Hy glimlag wrang. “Ons idees van hoe ’n huwelik behoort te wees, verskil hemelsbreed. Volgens my deel mense wat getroud is en mekaar liefhet nie net ’n daaglikse lewe nie. Hulle deel ook intimiteit.”
“En volgens my hardloop die een nie dadelik en gaan soek troos in iemand anders se arms, net omdat die ander een nie heeltyd en altyd gereed staan vir seks nie,”
